Прыслухацца да кожнага
Магчыма, зрабі яна стаўку на сваю знешнасць, Ірына без асаблівых намаганняў выйграла б не адзін конкурс прыгажосці. Але кар’ера мадэлі ніколі не была ў яе прыярытэце. З выбарам прафесіі дзяўчына вызначылася яшчэ ў школе, і шмат у чым дзякуючы цётцы, працэдурнай медсястры аддзялення траўматалогіі Святлане Куляшовай.
— Прадметы, якія былі патрэбныя для паступлення ў Гомельскі медуніверсітэт, у школе таксама былі самымі любімымі. Асабліва хімія, — прызналася медык.
У Касцюковіцкай райбальніцы прайшла інтэрнатуру, а калі атрымала дыплом — узначаліла Тупічынскую ўрачэбную амбулаторыю. Вяскоўцы не адразу прызналі ў маладой дзяўчыне ўрача і яшчэ нейкі час удакладнялі «А доктар будзе?». Але неўзабаве пранікліся даверам, і сумненняў у яе прафесіяналізме не засталося. Зараз жа на Ірыну з надзеяй і верай у хуткае выздараўленне глядзяць ужо іншыя пацыенты — інфекцыйнага аддзялення, абсталявалі якое на сёмым паверсе галоўнага корпуса райбальніцы ў кароткі тэрмін. Гэтак жа хутка ўрачу агульнай практыкі прыйшлося асвойваць і методыкі лячэння COVID-19.
 Ірына Прывалава яшчэ нядаўна ўзначальвала Тупічынскую ўрачэбную амбулаторыю. |
 Каб цалкам апрануць «амуніцыю», трэба дваццаць хвілін. |
Двое ўжо ачунялі і выпісаныя. Гэта студэнткі мінскіх ВНУ, якія прыязджалі да родных. Здароўю дзяўчат цяпер нічога не пагражае, яны працягваюць вучобу.
На экіпіроўку — дваццаць хвілін
Сёння тых, хто пераносіць каронавірус у лёгкай форме, касцюковіцкія медыкі лечаць дома, астатніх — у стацыянары. Усяго пад магчымых інфіцыраваных у клініцы выдзелена шэсцьдзесят ложкаў. Пры неабходнасці, падкрэсліў галоўны ўрач бальніцы Аляксандр Лобаў, могуць быць арганізаваны і дадатковыя месцы. Пакуль, на шчасце, у гэтым неабходнасці няма: хворых з пацверджаным дыягназам тут выхаджваюць без аўралу. Што не памяншае рызыкі для тых, хто мае зносіны з інфіцыраванымі па некалькі разоў на дзень. Ірына Прывалава распавяла, што сродкамі абароны медыкі забяспечаны, але працаваць у такой экіпіроўцы няпроста. Толькі на тое, каб пераапрануцца перад кожным рабочым днём, патрэбна хвілін пятнаццаць-дваццаць. Першыя паўгадзіны, прызналася, яшчэ нічога. Потым становіцца душна, рэзінкі жмуць, пакідаюць сляды на лбе і шчоках.
Аляксандр Лобаў (злева): «Нам дапамагаюць многія арганізацыі і простыя грамадзяне».Урач прызнаецца: зусім нядаўна і ўявіць не магла, што давядзецца працаваць у такім модным «уборы» і ў такіх умовах. Што будзе так цяжка — і маральна, і фізічна. Бацькі, дадае, хвалююцца за яе больш, чым яна сама.
Вядома, быў момант сумненняў і ў яе. Але асабліва аддавацца падобным настроям, прызналася, няма калі: хворыя патрабуюць увагі і клопату. Тым больш што за месяц ужо выпрацаваны алгарытмы лячэння і ўласнай абароны, якіх і трэба прытрымлівацца.
Прырода пнеўманіі — розная
Аляксандр Лобаў прызнаў, што «па ўласным жаданні» ў гэты пераломны момант з бальніцы ніхто з урачоў і медсясцёр не сышоў, хоць некаторыя задзейнічаны з гэтага часу зусім на іншых участках:
— Напрыклад, урач агульнай практыкі, кардыёлаг Тамара Шуранава патрануе пацыентаў, якія праходзяць курс лячэння дома. Сярод іх ёсць і сем’і: у адным з выпадкаў сын прыехаў з Мінска, у яго былі прыкметы ВРВІ. Праз некаторы час ужо ў яго бацькі знік нюх. Пасля таго, як былі здадзены тэсты на каронавірус, высветлілася, што інфіцыраваны не толькі мужчыны, але і гаспадыня дома.
Ёсць ачаг, сляды якога з Расіі. Чалавек быў там на заробках, вярнуўся дадому. У выніку — заражаны сям’я брата, цешча і іншыя сваякі, у тым ліку і дзіця. У Касцюковіцкім раёне ізаляваны таксама больш за сто чалавек, якія адносяцца да кантактаў першага і другога ўзроўняў. Андрэй Віктаравіч запэўніў: медыкі робяць усё, каб з віруснай «іскры» не разгаралася полымя. Але, лічыць, самі грамадзяне таксама не павінны забываць аб мерах абароны і бяспекі. І, самае галоўнае — не панікаваць.
— Быў выпадак — да нас прыйшлі мама з сынам. Выявілі ў сябе прыкметы прастуды, прасіліся ў рэанімацыю. А калі іх абследавалі, аказалася, прычын хвалявацца няма — наведвальнікі здаровыя. Дадому пайшлі спакойнымі, — падзяліўся адной з бальнічных гісторый галоўны ўрач. Ён нагадаў, што пнеўманіі былі заўсёды. І што іх прырода можа быць самай рознай. Напрыклад, бактэрыяльнай:
— У 2009-м, напомню, у нас быў проста вал атыповых пнеўманій. І справіліся, хоць тады не было цяперашняй колькасці і разнастайнасці лекаў і апаратуры. Запаленні лёгкіх дыягнаставалі і ў пачатку мінулага года, гэта значыць да наступлення эпідэміялагічнай сітуацыі.
Дзякуй за падтрымку!
Яшчэ ўчора здавалася, што ў прафесіі медыка не так ужо шмат гераічнага. Сёння меркаванне многіх на гэты конт кардынальна змянілася. «Спакойныя» ўчасткі ў бальніцах і паліклініках сёння — паняцце адноснае. Той жа прыём пацыентаў з рэспіраторнымі сімптомамі можа быць рызыковым. Тым не менш псіхіятр Уладзімір Макулькін перасеў у гэты кабінет па сваёй волі.
— Я толькі папрасіў яго кінуць паліць. І Уладзімір Барысавіч паабяцаў, што пазбавіцца ад гэтай шкоднай звычкі, — кажа Аляксандр Лобаў.
Галоўны ўрач кажа, што цяперашняя сітуацыя — вялікае выпрабаванне для ўсіх. — Аб выхадных, зразумела, даўно забыліся. Ледзь не сплю з мабільнікам — каардынаваць свае дзеянні з калегамі, кансульціравацца з кіраўніцтвам, вырашаць неадкладныя задачы прыходзіцца пастаянна. Як і для многіх медыкаў, вельмі важна адчуваць пастаянную падтрымку з вонку. Прафсаюзы і райпо, міліцыя і арганізацыі, прадпрымальнікі і проста неабыякавыя жыхары раёна перадалі нам сродкі абароны, бытавую тэхніку і многае іншае, што дапаможа персаналу ў рабоце і ў рэдкія сёння хвіліны адпачынку, — адзначыў галоўны ўрач. — Усім за гэта — вялікі дзякуй! А мы ў адказ жадаем, вядома ж, моцнага здароўя!
markova@sb.by
Фота Людмілы Смаляковай і з архіва Ірыны Прывалавай.
