Отдел добрых дел: кричевлянину с ДЦП, который каждый день ходит пешком несколько километров, мы подарили ботинки

Апошнiм часам модна лiчыць колькасць пройдзеных штодня крокаў. Дзесяць тысяч, а гэта прыкладна 6—8 кiламетраў, вызначаецца як норма для здаровага чалавека. Аднак нямногiя з нас могуць пахвалiцца, што яе выконваюць. А 43-гадовы крычаўлянiн з дыягназам «дзiцячы цэрэбральны паралiч» Сяргей Удоўкiн, уявiце сабе, можа. Штодня ён наведвае раённы тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання, якi знаходзiцца ад дома ў трох кiламетрах. Ходзiць туды i назад пешшу, зрэдку карыстаючыся аўтобусам. А гэта i ёсць прыкладна тыя дзесяць тысяч крокаў. Чаму Сяргей стаў аб’ектам увагi «Аддзела добрых спраў» — у матэрыяле «Р».

Бiсерапляценне дапамагло Сяргею развiць дробную маторыку рук, а пасля таго як цэнтр сацабслугоўвання дапамог аформiць дазвол на рамеснiцкую дзейнасць, яшчэ i зарабляць.

«Не люблю, калi мяне шкадуюць»

Гледзячы на тое, як невысокi мужчына ў паласатай шапачцы марудна рухаецца па вулiцы райцэнтра, кульгаючы i характэрна выварочваючы нагу, хто-нiхто ўздыхне спачувальна, а iншы i абурыцца: маўляў, няўжо няма добрых людзей, каб падвезцi iнвалiда? Аднак для Сяргея Удоўкiна такая самастойнасць — i ўласны выбар, i жыццёвая неабходнасць.

— Я павiнен кожны дзень як мага больш рухацца! — гаворыць ён. — Пакуль магу сам, дапамагаць мне не трэба.

43-гадовы мужчына жыве адзiн. Крынiца яго даходу — пенсiя па iнвалiднасцi. Прайшло ўжо больш за дзесяць гадоў, як пахаваў мацi. У свой апошнi час яна зусiм злегла: паралiзавала абедзве нагi, i сын, сам хворы, даглядаў яе як мог. Цяпер вось застаўся без блiзкага чалавека ў старой хаце без камунальных выгод — трэба i вады нанасiць, i печ распалiць. Прыбiлiся да халасцяка беспрытульныя кот, кошка ды сабака, i гаспадар стаў клапацiцца пра iх. Устае ў шэсць ранiцы i свой сцiплы сняданак дзелiць з iмi.

Пяць разоў на тыдзень да Сяргея наведваецца сацыяльны работнiк, дапамагае прыбрацца, прынесцi вады. За прадуктамi гаспадар ходзiць сам, хаця з-за нескардынаваных рухаў, абумоўленых хваробай, гэта няпроста. Ад некаторых паслуг катэгарычна адмаўляецца. Прывезлi паколатыя дровы на зiму, прапанавалi арганiзаваць валанцёраў, каб злажыць iх у дрывотню, — адмовiўся: «Сам здольны!» Больш за ўсё мужчына не любiць, калi яго шкадуюць.

У цэнтры сацабслугоўвання пра Сяргея адзываюцца як пра аднаго з самых добрасумленных i добразычлiвых наведвальнiкаў дзённага аддзялення для iнвалi­даў — тут ён зай­маецца ў працоўнай майстэрнi, наведвае гурткi.

— Бывае, напячэ дома блiноў i прыносiць усiх наведвальнiкаў гуртка пачаставаць, — расказваюць супрацоўнiкi цэнтра. — Нярэдка пытаецца ў нас, цi не трэба што дапамагчы, сабраць, напрыклад, смецце на тэрыторыi.

Трэба рухацца наперад

Любiмы гурток Сяргея — бiсера­пляценне. Для хворага на ДЦП гэта не проста хобi, а рэабiлiтацыя. Работа з маленькiмi дэталямi вымушае мозг канцэнтравацца, развiвае дробную маторыку рук, а ад гэтага ў сваю чаргу могуць паляпшацца працэсы мыслення i руху.

— Дзякуючы таму, што Сяргей пастаянна займаецца, нам удалося дасягнуць значных поспехаў, — адзначае загадчыца аддзялення дзённага знаходжання iнвалiдаў цэнтра Валянцiна Самусёва. — Рукi яго слухаюцца ўжо значна лепш. Як вынiк — стварыў шмат цiкавых вырабаў, здольных упрыгожыць кватэру цi службовае памяшканне.

Адмiнiстрацыя цэнтра сацыяльнага абслугоўвання вырашыла дапамагчы Сяргею зарабляць грошы самастойна. Аформiлi дакументы на дазвол рамеснiцкай дзейнасцi. З канца кастрычнiка мужчына можа ўдзельнiчаць у спецыялiзаваных выставах, прадаваць свае вырабы з бiсеру i паперы — гэта значыць, мець якi-нiякi легальны дадатак да пенсii.

Спецыялiсты цэнтра адзначаюць, што Сяргей з тых падапечных, каму асаблiва прыемна дапамагаць.

— У яго жыццёвай сiтуацыi iншы б прылажыўся да чаркi, упаў у адчай, а Сяргей не п’е, не курыць i ўвогуле такi пазiтыўны i жыццярадасны чалавек, якi ўмее быць удзячным, — гаворыць дырэктар ТЦСАН Таццяна Салаўёва.

Апошнiм часам у Сяргея Удоўкiна з’явiлася невялiкая праблема — знасiўся абутак. Наш «Аддзел добрых спраў» набыў актывiсту мяккiя скураныя боцікі. Падарунак i практычны, i сiмвалiчны: каб мужчына i ў халоднае надвор’е працягваў наведваць цэнтр, падарожнiчаць пешшу, развiваць такiм чынам рухальныя навыкi.

Пасылка з Мiнска, якая прыйшла ў аддзяленне дзённага знаходжання для iнвалiдаў, стала для Сяргея прыемнай нечаканасцю. У суправаджальным лiсце адрасату прачыталi словы знакамiтага iтальянскага акцёра Адрыяна Чэлентана: «Важна iсцi, не важна, павольна цi хутка, дастаткова проста iсцi. Калi iдзеш — ты рухаешся наперад».

На наступны дзень актывiст Удоўкiн прыйшоў у цэнтр у новым абутку i, усмiхаючыся, падняў уверх вялiкi палец правай рукi.

kozlovskaya@sb.by

Фота Таццяны САЛАЎЁВАЙ.