Нашы карэспандэнты сустрэліся з Анатолем Ярмоленка і Аленай Спірыдовіч на выбарчым ўчастку

Зоркі сышліся на ўчастку

Заўтра ў краіне пройдуць выбары ў мясцовыя Саветы дэпутатаў 28-га склікання. Але магчымасць менавіта ў гэты дзень трапіць на выбарчыя ўчасткі для галасавання ёсць не ва ўсіх. У кагосьці ў нядзелю хапае хатніх клопатаў, хтосьці з'язджае і не паспявае вярнуцца, дый ці мала якіх іншых планаў у выхадныя. Выканаць свой грамадзянскі абавязак у такіх выпадках дазваляе прадугледжанае датэрміновае галасаванне. Чаму важна прыйсці і пакінуць свой голас, нягледзячы на розныя абставіны? Карэспандэнты «Рэспублікі» днямі адправіліся на выбарчыя ўчасткі са спеваком Анатолем Ярмоленкам і тэлевядучай Аленай Спірыдовіч.

Мінская гімназія № 36. Звычайны школьны дзень — урокі, званкі, перапынкі... На першым паверсе паказальнік направа: там знаходзяцца тры ўчасткі для галасавання. Дзверы гасцінна расчынены насцеж. Заходзім.

— Добры дзень! — з парога вітаецца з прысутнымі народны артыст Беларусі Анатоль Ярмоленка.

На гадзінніку 13.30. Наведвальнікаў больш пакуль не відаць. Абедзенны час? Старшыня 12-й участковай выбарчай камісіі Заслаўскай выбарчай акругі № 40 Аляксандр Тарбоўскі супакойвае: у цэлым актыўнасць нармальная. У першы дзень датэрміновага галасавання на ўчастак прыйшлі 6 працэнтаў выбаршчыкаў. Больш людна бывае раніцай, калі галасуюць па дарозе на працу, і ўвечары, калі вяртаюцца дадому.

Прэтэндэнтаў у дэпутаты Анатоль ЯРМОЛЕНКА ацэньвае ўзважана і па розных крытэрыях, у тым ліку і знешне
Фота Сяргея ЛАЗЮКА

Анатолю Ярмоленку галасаваць датэрмінова, як правіла, даводзіцца часцей, чым у афіцыйны дзень. Такая прафесія, занятасць, шчыльны графік — здымкі, выступленні, гастролі. Вось і зараз артысты ансамбля «Сябры» едуць у Санкт-Пецярбург удзельнічаць у запісе вялікай канцэртнай праграмы, прысвечанай 75-й гадавіне прарыву блакады Ленінграда.

Не раз, бывала, галасаваў Анатоль Іванавіч і за мяжой, неяк і ў ЗША давялося:

— Магчымасць галасаваць ёсць усюды, і рабіць гэта, лічу, трэба. Бо такім чынам ты ўдзельнічаеш у жыцці сваёй краіны, выконваеш свой грамадзянскі абавязак. Наогул, я дысцыплінаваны выбаршчык і стараюся не быць убаку ад такой важнай падзеі, як выбары. Напэўна, гэта яшчэ з савецкага часу засталося, прывучаны бацькамі. Тады на выбары усе ішлі як на свята, сем'ямі, канцэрты ладзіліся, я ў іх таксама ўдзельнічаў. Пазней ужо і сам са сваімі спачатку малымі, а пасля падросшымі дзецьмі, унукамі хадзіў.

Дарэчы, цяперашнія выбары запомняцца артысту асабліва: унуку Анатолю Ярмоленка-малодшаму споўнілася 18, хлопец упершыню пойдзе галасаваць самастойна — падзея хвалюючая і адказная.

Атрымаўшы бюлетэнь, Анатоль Іванавіч затрымліваецца каля стэнда з матэрыяламі пра кандыдатаў. Потым раскажа, што да выбару заўсёды падыходзіць узважана, асэнсавана, ацэньвае прэтэндэнтаў па розных крытэрыях, але перш за ўсё — знешне:

— Гэта нейкія мае інтуітыўныя рэчы, але яны спраўджваюцца. Як чалавек творчы, магу ўжо нават па фатаграфіі, па твары, вачах вызначыць, хто будзе шчыра займацца справай, а хто проста ідзе ў дэпутаты дзеля кар'ернага росту.

...Некалькі секунд у занавешанай кабінцы, і запоўнены бюлетэнь апускаецца ў скрыню для галасавання. Выбар зроблены.

Яшчэ адна хвіліна — на імправізаваную фотасесію. Нават некалькі прысутных назіральнікаў не ўтрымаліся — запстрыкалі камерамі сваіх мабільнікаў: не кожны ж дзень знакамітага артыста так проста сустрэнеш.

Выходзячы з выбарчага ўчастка, Анатоль Іванавіч разважае:

— Вось некаторыя скептычна ставяцца, маўляў, што там выбары ў мясцовыя Саветы — гэта ж не прэзідэнцкія, і ігнаруюць гэтую падзею. А дарэмна. Бо ад таго, якіх дэпутатаў мы выберам, шмат у чым будзе залежаць развіццё нашага горада, раёна, вырашэнне многіх мясцовых праблем, а значыць, і наша штодзённае жыццё. Гэта вельмі важна, таму што менавіта неўладкаванасць жыццёвая часцей больш за ўсё раздражняе. Вось узяць, да прыкладу, той факт, што няма дзе машынам у двары паркавацца. Быццам дробязь, а значэнне мае, людзей турбуе, вырашэння патрабуе. Таму да выбару свайго дэпутата ў мясцовыя Саветы варта паставіцца сур'ёзна.

Можа, нямногія ведаюць: Анатоль Ярмоленка ўваходзіць у склад Цэнтральнай раённай выбарчай камісіі горада Мінска. Не ў першы раз. Кажа, калісьці пагадзіўся, каб паглядзець, як адбываюцца выбары «ўнутры». Напрыклад, падлік галасоў:

— Дастаткова карпатлівая працэдура, у прысутнасці шматлікіх людзей, і калі што не так — адразу ўзнікаюць пытанні. Але ведаеце, асабіста я ніколі не бачыў нядобрасумленнасці ў гэтых адносінах, заўсёды назіраў прыстойную працу членаў камісіі.

Вось і 18 лютага Анатоль Ярмоленка, ганаровы грамадзянін горада Мінска — мае ён і такое пачэснае званне, адклаўшы ўсе свае прафесійныя справы, будзе працаваць у складзе раённай выбарчай камісіі. І гэта таксама важкая прычына, каб самому прагаласаваць датэрмінова.

svirko@sb.by

От дома Елены Спиридович до УП «Минскводоканал» метров триста, но бывает она там очень редко. Благо проблем с этим делом в квартире нет. Но на выборы сходить, а там обычно размещается ее избирательный участок, — это святое.

Елена СПИРИДОВИЧ называет себя «телевизионным» депутатом.
Фото Виталия ПИВОВАРЧИКА

Пока заслуженная артистка Беларуси изучает кандидатов, в зал для голосования входит мама с дочкой. Елена сразу отвлекается от стенда:

— Меня в детстве родители тоже всегда с собой брали. И давали возможность опустить бюллетень в урну. Мне это кажется правильным. Сначала для мальчишек и девчонок это как забава, а потом становится их убеждением по жизни. Именно так и надо воспитывать детей.

Елена Спиридович продолжает детские воспоминания. Это сейчас работа не всегда позволяет ей голосовать в день выборов, приходится делать это досрочно. Но ребенком она любила приходить на участок именно в выходной день. Для семьи это был настоящий праздник. Они надевали парадную одежду и обязательно заходили в буфет. В такие моменты Леночке разрешалось все: конфеты, пирожные и т.д.

— Хорошо помню, как первый раз сама пришла голосовать. Я тогда уже была студенткой вуза, и это в моем сознании был очень важный момент. Тогда поняла, что уже стала взрослой и от меня что-то зависит. И никогда в жизни передо мной не стоял вопрос: идти на выборы или нет? Я не рассматриваю это как обязанность, право. Не подхожу так: мой голос что-то перевернет. Да не надо ничего переворачивать, надо просто нормально жить и работать. Я иду выбирать человека, к которому в случае чего могу обратиться за помощью.

Тем временем члены участковой комиссии хоть и узнали известную телеведущую, но все же просят у нее паспорт. У Елены его нет: ее пригласили ведущей концерта за границу, и она отдала его в посольство делать визу. Но на всякий случай «вооружилась» множеством других документов, удостоверяющих личность: здесь и водительские права, и пропуск в Белтелерадиокомпанию и т.д.

— Как хорошо, что все эти документы тоже действительны, иначе бы я не смогла проголосовать!

Председатель комиссии тем временем уточняет:

— Такими документами можно воспользоваться, только если ваша фамилия есть в списках для голосования. Если вы совсем недавно поселились по этому адресу или по каким-то другим причинам вас не внесли в списки, то без паспорта свой выбор вы сделать не сможете.

Елена Спиридович уже много лет живет на улице Захарова, поэтому — никаких проблем. Она берет листок для голосования, совсем ненадолго скрывается за ширмой и бросает его в урну. Рассказывает, что ее депутат — человек, который живет заботами людей и сможет помочь тем, кто попал в сложную жизненную ситуацию. Образование и контактность — это обязательно. Важно умение рассуждать и убеждать. Никакой агрессии. Наоборот, приятная внешность и улыбка на лице — это открывает многие двери.

Тогда почему бы заслуженной артистке Беларуси самой не пойти в депутаты? И как она вообще относится к тому, что во власть все чаще идут известные люди?

— Это прекрасно! Если человек достиг известности не за красивые глаза, а прошел определенный путь, был лучше других, значит, он многое знает и умеет, соответственно, способен помочь другим. Я тоже всегда иду навстречу людям. За себя стесняюсь просить, а за других — не проблема. Но депутатство — это очень ответственно. Я по натуре самоедка. Мой самый главный комплекс по жизни — как бы кого не подвести. Я иногда представляю себя спортсменом, который вечно преодолевает какую-то планку. Это очень сложно. Даже когда что-то получилось, я пятнадцать минут счастлива, а потом начинаю разбирать, что я сделала не так. Это происходит после каждого концерта, после каждой передачи. Потом полночи не сплю. Утром встаю с ощущением, что сегодня я должна все начать с чистого листа. А потом все начинается заново. Как мне с таким отношением к жизни идти в депутаты? — улыбка не сходит с уст Елены Спиридович.

Но, уже прощаясь, телеведущая вдруг вспоминает, что совсем недавно команда «Белорусского времечка» во главе с юристом Максимом Терешковым очень помогла одной старушке. В программу позвонила бабуля, у которой умерла дочь. К ней пришел племянник и сказал, что очень хочет ей помочь, в том числе будет ходить за ее квартиру платить, правда, для этого надо подписать кое-какие бумаги. Она так и сделала. А спустя какое-то время случайно выяснила, что она живет в чужой квартире. Когда она сказала об этом своим родственникам, тон их разговора был совсем иным: «Будешь возмущаться, вообще в дом престарелых отправим». Она в поисках помощи и позвонила в «Белорусское времечко». В общем-то телевизионщики не обязаны были ходить по судам, но они так прониклись этой историей, что просто не могли оставить старушку в беде. И в итоге выиграли суд и вернули женщине квартиру — сделку признали недействительной.

— Так что можно считать, что на телевидении у нас тоже «депутатская» работа, и мне она очень нравится. Ведь в такие моменты понимаешь, что не зря ходишь по этой земле.

stepuro@sb.by
Полная перепечатка текста и фотографий запрещена. Частичное цитирование разрешено при наличии гиперссылки.
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter