У святле пустой магілы Хрыста мы, як і апосталы, запрошаны сур'ёзна ўспрымаць пропаведзь Месіі. Нават калі мы яе не разумеем або калі яна здаецца нам нязручнай. Той, хто вучыў, што Бог добры, хто сам лічыў сябе Божым Сынам, хто прасіў сваіх вучняў ісці за Ім і радыкальна станавіцца на Яго падобным, перамог смерць. Такім чынам Ён пацвердзіў, што заўсёды казаў праўду: калі вучыў пра неабходнасць узаемнага прабачэння, непрывязанасці да матэрыяльных выгад, жыцця малітвай, постам і міласцінай.
Перш за ўсё ўваскрэсенне з'яўляецца для нас знакам надзеі. Нам па-ранейшаму патрэбна надзея ў нашым існаванні. Надзея Хрыста прыносіць у чалавечыя сэрцы ўпэўненасць у тым, што Бог можа павярнуць усё да дабра, бо Ён нават з магілы выводзіць жыццё. Хрыстос, які ўваскрэс першым, аднойчы таксама ўваскрэсіць нашы смяротныя целы, і мы зможам атрымліваць асалоду ад вечнай радасці. Толькі ці жадаем мы вечнасці з Хрыстом? Калі мы ўвесь час занятыя сабой, сваёй рэпутацыяй, уплывовымі знаёмствамі, то Месія нам непатрэбны.
А можа, нам не трэба занадта турбавацца аб справах гэтага свету? Біблія кажа, што нашая Айчына ў небе. Мы можам, як наш Збаўца, жыць прыгожым і высакародным жыццём. Мы можам прабачаць, нягледзячы на нашу нянавісць, радавацца, нягледзячы на смутак, і служыць, нягледзячы на абвінавачванні ў слабасці.
«Сёння ўстаў Хрыстос з памерлых: Радуйся, народзе верны», — спяваецца ў адной з касцёльных песень. У складаныя часы грамадскіх выпрабаванняў давайце занясём радасць уваскрэсення Хрыста сваім блізкім і нават малазнаёмым людзям!
Ксёндз Кірыл Бардонаў
