Унас у серванце жыў фарфоравы сервіз. Супніцы, cялёдачніцы там усялякія. Грувасткія і непрактычныя. Ды яшчэ і ў кветачку. Мама купіла набор у савецкія гады, як тады казала, не проста купіла, а «ўрвала». У дзяцінстве, калі намячалася застолле, я раскладвала стол-кніжку і ківала ў бок серванта, маўляў, мам, ну, можа, зараз?
poembook.ru
— Хай стаіць. Гэта на свята.
— Дык у нас жа Новы год!
— Ну які там Новы год! Да таго ж усе свае прыйдуць. Суседзі ды цётка Наташа. Калі-небудзь потым...
Ішлі гады, прылаўкі магазінаў запаланілі новыя сучасныя наборы, і наш некрануты сервіз упакаваўся ў скрыначку і з’ехаў на дачу... Адклалі жыццё на праславутае «потым». Быццам тое, што ёсць сёння, не лічыцца, а сапраўднае жыццё пачнецца ў будучыні.
... А вы ўжо задумваліся, куды дзеліся вашы апошнія год — два — пяць? Я — так. І мне ўжо хочацца заплакаць у два ручаі, але вакол людзі — не зразумеюць. Мы чакаем, што нешта зменіцца, як толькі скончым школу, інстытут, зменім працу, ажэнімся, народзім дзяцей ці калі наступіць лета. Але нічога не мяняецца. Мы заганяем сябе ў пастку марамі накшталт «Вось збяру грошай і паеду...», «Вось дзеці вырастуць — я зажыву». А потым раптоўна заўважаем, што пастарэлі, а светлая будучыня так і не наступіла.Не ведаю, пра што марыце вы, але ўпэўнена, гэта нешта накшталт: як будзе добра потым, калі аднойчы раптам усё змяню і пачну жыць па-іншаму. Вось куплю дом на беразе акіяна. Ды такі, каб з белай верандай, на якой можна піць каву і атрымліваць асалоду ад шуму накатваючых на бераг хваль. Завяду лабрадора і буду кідаць яму фрызбі на пляжы ў промнях ранішняга сонца... Такія мары закалыхваюць, дапамагаюць прымірыцца з тым, што жыццё нас не задавальняе.
Мы нічога не робім, каб гэта змяніць. Ідуць гады, а мы так і не пачалі пісаць запаветную кнігу ці распрацоўваць мабільны дадатак. У кімсьці з нас памёр вялікі спартсмен, бо ленаваўся. У кімсьці — танцорка, бо з такой фігурай у балет не бяруць і наогул трэба было прыходзіць на дзесяць гадоў раней. У кімсьці — мастак, бо бацькі вырашылі, што фінансавая адукацыя больш прыбытковая, і аддалі ў клас з матэматычным ухілам.
У мяне ёсць сяброўка з дзіцем, якая думае заняцца сабой, калі дачка пойдзе ў школу. Тады ў яе нібыта з’явіцца час на сябе, а пакуль няма калі. Гэта недарэчна роўна настолькі, як і спадзявацца, што аднойчы вынайдуць таблетку для пахудзення. Уявіце даму, якая ўплятае булачку з маслам і ўспамінае, як два гады таму па тэлевізары бачыла сюжэт пра нейкіх вучоных, якія працуюць над стварэннем супертаблеткі для пахудзення. Нібыта праз пяць гадоў яна ўжо з’явіцца ў продажы. Засталося ўсяго тры гады пачакаць. Калі праз тры гады ніякай таблеткі не з’явіцца, яна прыдумае сабе новую мару аб стройным целе. Што заўгодна, абы не ісці ў спартзалу зараз.
Будучыня ніколі не наступіць, бо кожная наступная хвіліна жыцця — гэта і ёсць будучыня. Мары — гэта толькі фантазіі. Яны становяцца рэальнасцю, калі ператвараюцца ў дзеянні. Хочаце стаць паспяховым праграмістам — ідзіце на курсы сёння. Хочаце пахудзець — качайце прэс зараз. Хочаце замуж за англічаніна — пачынайце вучыць англійскую мову яшчэ ўчора. Жыццё, адкладзенае на заўтра, потым не здарыцца.
gorbatenko@sb.by
