Мiнск, Мастацкая лiтаратура, 2019.
«Нi ад чаго гэтак не балiць душа, нiчаму гэтак не радуецца, як роднаму свайму полю, якое праплыве пад шызым крылом тваiм...»
Прыпавесць пра Апошняга Жураўля можна назваць лейтматывам прозы выдатнага беларускага пiсьменнiка Алеся Жука. Казку распавядае ўнуку герой аповесцi «Паляванне на Апошняга Жураўля» Сцяпан Дзямiдчык. Гаспадыня прыкмецiла, як зграя журавоў ператвараецца ў прыгожых хлапцоў, i апошняга, самага прыгожага, затрымлiвае, прыхаваўшы ягонае пер’е, — пазнаеце перавернуты на беларускi лад магiстральны сюжэт? Вось ад гэтага хлапца-птушкi, якi мусiў стаць Гаспадаром, i пайшоў род герояў... «А той бацька, Апошнi Журавель, усё нiяк пра чараду сваю забыцца не мог. Усё выйдзе, як ляцяць жураўлi, на бераг возера, угору глядзiць i песнi спявае...» Многiя героi Алеся Жука нагадваюць гэтага персанажа, з’ядноўваючы ў сабе сялянскую цягавiтасць, прывязанасць да зямлi ва ўсiх яе матэрыяльных праявах — i паэтычны позiрк на свет, iмкненне да духоўнага. Толькi ў такiм з’яднаннi адбываецца гарманiчная асоба. Але наканавана ёй сутыкацца з неразуменнем, жыць у супрацьстаяннi з чужой хцiвасцю i абыякавасцю. Людзi ж не любяць тых, каму ёсць справа да ўсяго, хто шукае справядлiвасцi... Сцяпан Дзямiдчык гiне ад кулi браканьера. Старая Анэта з аповесцi «Халодная птушка» пераязджае ў горад, да сына, пакiдаючы родную хату, — усё роўна што памiрае. Аўтар паказвае складаныя нюансы чалавечых адносiн. Тая самая Анэта зацята i сумленна працавала на зямлi... Але цi не згубiлася за гэтай працай нешта важнае? Гераiня баiцца асэнсоўваць моманты страчанай духоўнай блiзкасцi з мужам, з дзецьмi... Бо часам варта ўчыняць не так, як заведзена, а як падказвае сэрца. Пiсьменнiк праўдзiва апiсвае павароты беларускай гiсторыi, на якiх ламалiся лёсы, знiкала чалавечнасць: раскулачванне, рэпрэсii, вайна, сiстэма, у якой чалавек быў толькi шрубчыкам. Але заўсёды можна захаваць у сабе чалавечнасць. Праўда, часам за гэта даводзiцца дорага плацiць. Добрая, якасная проза, якая выпрацоўвае лiтаратурны густ.
Лю Сяолун. Звуки, чарующие сердце.
Минск, Мастацкая лiтаратура, 2018.
«Начало любой музыки восходит к душе человека. Движения души человека зарождаются в природе вещей». Это слова из древнего китайского трактата «Канон музыки». Новая книга серии «Исследование китайской цивилизации» посвящена как раз этим движениям души. Открытия ждут в каждой главе, например «О том, как пение фениксов помогает постичь законы музыки». Мы узнаем легенду о музыканте Лин Луне, который встретил в лесу двенадцать фениксов, чьи голоса помогли ему наладить звукоряд бамбуковых флейт. А вы когда-нибудь слышали о музыкальном зале в гробнице маркиза И? Эту гробницу китайского властителя IV века откопали уже в наше время и обнаружили там огромное количество музыкальных инструментов, в том числе набор из 65 колоколов. Придворная музыка, ритуальная, песни бродячих музыкантов, мелодии войны... История музыкальной культуры Китая разворачивается перед читателем вплоть до знаменитой кантаты «Взреви, Желтая река!», написанной композитором Сянь Синхаем в ХХ веке, и современных мультимедийных произведений. Издание сопровождается множеством красочных иллюстраций.
Издания для обзора предоставлены книжным магазином «Академическая книга», Минск, пр-т Независимости, 72.
