Гэты верш Ганна Ахматава напісала роўна сто гадоў таму, у далёкім 1913 годзе. Ён увесь прасякнуты тэмай кахання, таму што, на думку паэткі, яно — адзінае, што важна для чалавека, вызначае сэнс яго жыцця. Яна называла каханне «пятай парой года». Прыгадаем тэкст твора на мове арыгінала:
Звенела музыка в саду
Таким невыразимым горем.
Свежо и остро пахли морем
На блюде устрицы во льду.
Он мне сказал: «Я верный друг!»
И моего коснулся платья.
Так не похожи на объятья
Прикосновенья этих рук.
Так гладят кошек или птиц,
Так на наездниц смотрят стройных...
Лишь смех в глазах его спокойных
Под легким золотом ресниц.
А скорбных скрипок голоса
Поют за стелющимся дымом:
«Благослови же небеса —
Ты в первый раз одна с любимым».
А цяпер чытайце верш на беларускай мове. Пераклад належыць Таццяне Паповай:
Звон музыкі напоўніў сад
Невыказанаю тугою.
Пах вострай свежасцю марскою
На лёдзе з вустрыцаў салат.
«Я сябар верны!» — ён сказаў,
Крануў маю сукенку потым,
Ды рук ягоных лёгкі дотык
Абдоймаў мне не нагадаў.
Так гладзяць котак, птушанят,
Яшчэ — глядзяць на зграбных вершніц...
З-пад залацістых веяў льецца
Спакойна-ўсмешлівы пагляд.
А скрыпкі, поўныя тугі,
За дымавым пяюць вэлюмам:
«Нябёсы ўдзячна блаславі —
Ты ўпершыню сам-насам з любым».
А цяпер некалькі слоў звычайных перакладаў:
Надворак — двор
Плеўка — пенка
Мілагучна — благозвучно
Атрута — яд
Трус — кролик
Уцяміць — понять
На гэтым сёння ставім кропку. Спадзяюся, у наступны раз зноў нешта цікавае пашукаем.
