Дзяўчыны, не чакайце цуду, жывіце за свой кошт

Яны ідуць па жыцці смеючыся

— Юля, я буду ў цябе жыць, — нечакана выпаліла знаёмая. Мае вочы папаўзлі на лоб, а госця працягвала ўпісваць гарачы боршч. Жартуе, падумала я, і наліла ёй дабаўкі. А Света не сумнявалася — я проста абавязаная дапамагчы. А як жа інакш?

Без даху над галавой дзяўчына засталася нездарма. Яна ніколі не рвалася працаваць. Гіперапека бацькоў даўно скончылася, а звычкі дачкі «жыць і не тужыць» засталіся. Цяпер не ведае, у які бок з цёплага гнязда бегчы. І як тут не дапамагчы?

Я вырашыла зрабіць дабро: жыць разам адмовілася. Па сабе ведаю: калі ў інтэрнаце ў спіну ўпіваюцца спружыны казённага ложка, думаецца хутчэй. І прадукцыйней. Няма ежы? Можна камусьці дапамагчы капаць агарод — людзі аддзячаць. Хочаш новую блузку — ідзі на падпрацоўку, а там за тыдзень і на абноўку назапасіць можна. Бывала, нават на дзве.

— Хачу адкрыць сваю цырульню, — на днях хвалілася мая аднагодка.

— Ого, як выдатна, — пазайздросціла поспеху дзяўчыны. Але жаданне ў той хутка прайшло.

— Ага, але ж грошы трэба знайсці. Дзяржава, думаеш, дапаможа? Ці мужыка з вялікай кіпай грошай прый­дзецца шукаць, — агучвае свой «бізнес-план». Прадпрымальная дама ўпэўнена: хтосьці абавязкова павінен ёй падыграць. А як, прабачце, яна сама з усім справіцца?

Прыгожа жыць не забароніш. А ніхто і не спрабуе: працуйце, як усе, збірайце грошы. Алгарытм правераны стагоддзямі: каб чагосьці дамагчыся, трэба старанна працаваць.

— Цяпер не тыя часы.

— Часы заўсёды аднолькавыя! Перш чым нешта атрымаць, трэба заслужыць, зарабіць! — пакуль п’ём гарбату, з тэлевізара даносіцца знакаміты дыялог з фільма.

А прыяцелька хмыліцца: «Няправільныя ты фільмы глядзіш! Савецкія». І сама, як гераіня другога плана Людміла, пачынае ўслых марыць аб выйгрышы ў нейкую цудоўную «вялікую латарэю». Што сказаць, удачы! Раптам буйна пашанцуе і шлюб з «гатовым» мужчынам скончыцца казкай — ён і грошы ў сям’ю, і футры новыя, ды яшчэ і кахаць моцна будзе.

Лёгкага жыцця хацела і Вікторыя. Адразу пасля школы нарадзіла дачку. Праз год — сыночка. Багаты муж вырашыў сысці, але Віка нос не павесіла — напрыканцы зацяжарала яшчэ.

— Зараз я дакладна з яго ўсе грошы выцягну, — глядзіць на дзяцей і з зачараваннем падлічвае выгаду ад шалёных аліментаў. Працаваць? Не, яна не чула!

Кажуць, заўсёды так было: шмат жанчын, асабліва маладых, адрозніваліся сваёй меркантыльнасцю. Добрых і прыстойных жаніхоў вакол мора, а выйсці замуж ім няма за каго. Бо важна не толькі каб добры быў чалавек — спадарожнік павінен мець, як мінімум, кватэру, дарагую машыну, рэгулярна і шмат зарабляць. І пажадана цяпер. Мала хто хоча цярпліва чакаць, пакуль муж будзе павольна ўставаць на ногі і ўзбірацца па кар’ернай лесвіцы. Тым больш дапамагаць яму ў гэтым. Патрэбен адразу кашалёк на нагах!

— З хлопцам, у якога няма ні капейкі за душой, я дакладна жыць не буду, — не злічыць, колькі разоў я гэта чула. У асноўным сыходзячы з гэтага, дамы гадамі беспаспяхова палююць на сваіх «прынцаў». Альбо хутка разводзяцца і зноў кідаюцца ў бой за багатых мужчын.

Ім я не саперніца. Не падуладная павеву моды, бо вырасла на іншых прыкладах. Дзве свінні, дзве каровы, дзясяткі курэй і гусей — мая бабуля ніколі ўслых не казала, як ёй цяжка па гаспадарцы. Чысціня і ўтульнасць у доме, поўны стол смачных страў — гэта звычайная рэч, норма. Плюс — праца. Так, не велізарныя грошы атрымлівала, але гэта — рэалізацыя сябе і дапамога родным. Нядаўна яны з дзедам адзначылі 60-гадовы юбілей сумеснага жыцця…

Другая бабуля выхавала пяць выдатных дзяўчынак. Муж памёр, давялося адной трымаць вялікую гаспадарку. Не марнавала час, каб сесці на плечы мясцовага вясковага «алігарха». Усё сама. І, дарэчы, шматдзетнай маме цяжкую працу на калгасным полі ніхто не адмяняў.

Гэтак жа, як я вучылася ў сваіх бабуль і мамы, тыя ў маладосці бралі прыклад са сваіх бацькоў. А ў гады вайны, пасля яе і гаворкі не было: «Я — жанчына. Дома сяджу, а ты ідзі даброты здабываць». Над стварэннем моцнай і забяспечанай сям’і працавалі абодва.

Ніхто не перашкаджае і нам стаць узорам для іншых, не сапсаваных дурнымі фантазіямі дзяўчынак. Не прадавацца, а любіць у мужчыне сілу і розум. Не чакайце цуду. Старайцеся самі.

ypopko@bk.ru
Полная перепечатка текста и фотографий запрещена. Частичное цитирование разрешено при наличии гиперссылки.
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter