Здарылася гэтая гісторыя ў пачатку 80-х гадоў, калі мы жылі ў невялічкай вёсцы непадалёк ад Жыткавіч. У той час працаваў я шафёрам у сельгасхіміі. Аднойчы цёплым летнім вечарам пасля змены, паставіўшы машыну на базу, хутка пакрочыў дамоў, уяўляючы, як жонка будзе частаваць мяне гарачай вячэрай, ды і чарачку абяцала наліць для апетыту. Нездарма ў пярэднім пакоі раніцай пры мне адклала ў вазу 20 рублёў для паходу ў краму. Вось і хата. Адчыняю дзверы, зноў уяўляючы стол са смажанымі скваркамі, гарачай бульбачкай…
Заходжу — цішыня. І паху маіх любімых сма-жаных скварак не чуваць. Позірк апусціўся на вазу, у якой чамусьці ляжала 10 рублёў. Раптам з’явілася і мая жонка, дзіўна на мяне паглядзела, узяла з вазы апошнюю дзясятку, хутка пабегла ў залу.
Нічога не разумеючы, пайшоў услед за жонкай. І што я бачу! Сядзіць за сталом старая цыганка, разлажыўшы веерам каляровыя карты. Цяпер усё зразумела! Якая тут вячэра, якая чарка? Жонцы не да гэтага. Варажба ў самым разгары. Чарговыя 10 рублёў зніклі ў шырокай кішэні цыганкі.
«…Слухай далей, прыгажуня, карты паказваюць, што дачка твая выйдзе замуж за багатага хлопца і з ёй ты клопату не будзеш мець. Сын твой, — працягвала цыганка, — стане вайскоўцам і будзе жыць у вялікім горадзе, даслужыцца да вялікага начальніка. Жыць вы тут не будзеце. Праз чатыры гады будзеце далёка ад гэтых мясцін, побач з дзяржаўнай мяжой».
Мая жонка сядзіць, як загіпнатызаваная, і толькі галавой ківае. Бачу, што сітуацыя выходзіць з-пад кантролю і хутка мы застанемся без грошай. І я вырашыў дзейнічаць.
«Шаноўная цыганка, а давайце я вам паваражу, — кажу ёй. — Калі скажу ўсю праўду, то аддасце маёй жонцы 20 рублёў. Згодны?»
«Добра, я згодна», — адказала цыганка, упэўненая ў тым, што я нічога не здолею ўгадаць.
«Як будзеш варажыць, на картах?» — спытала цыганка.
«Не, я без карт, — адказаў. — У мяне шостае пачуццё. Дык вось, слухайце мяне ўважліва, шаноўная Галіна Аляксандраўна. Я не памыліўся, так вас называюць?»
«Так», — адказала збянтэжаная цыганка.
«У вас трое дзяцей. Два сыны — Пятро і Міхаіл, дачка Людміла. Ваш Пятро памёр чатыры гады таму ад сухотаў. Людміла ў гэтым годзе нарадзіла сёмае дзіця, цяжарная восьмым. Вашага мужа ў вёсцы называлі Барадатым. Аднойчы сарваўся з прывязі калгасны бугай Цішка — граза вёскі. Якраз у гэты час мімаходзь крочыў ваш гаспадар у добрым падпітку. Цішка адразу ўнюхаў ад яго моцны водар самагонкі і стаў гнаць вашага Бараду аж да самай школы. Яму пашчасціла ўспець залезці на дуб, дзе ён і прасядзеў да абеду, пакуль пастухі не забралі Цішку. Сведкамі гэтага дзіва была ўся школа. Быў такі выпадак, шаноўная, ці няпраўда гэта?» — запытаў я.
«Быў, быў такі выпадак, пасля гэтага ён кінуў піць», — ціха адказала цыганка.
«Ну што, працягваць далей?» — пытаюся.
Яна пакруціла галавой, маўляў, не трэба, кінула на стол 20 рублёў і пашыбавала з хаты.
Жонка схапіла грошы, прыціснула да грудзей. На момант анямела. Затым з жахам прамовіла: «Міша, ты проста Вольф Месінг. Усё ўгадаў…» А потым стала дапытвацца, як гэта ў мяне атрымалася.
«Супакойся, Зойка, ніякі я не Месінг. Усё даволі проста. Гадоў дваццаць назад я жыў з бацькамі ў той самай вёсцы, што і цыганка Галя. Хадзіў у адзін клас з яе сынам Пятром. Нават сябравалі. Прайшло шмат часу. Мяне дарослага Галіна не пазнала, а я яе добра памятаю. Яе дачка Людміла жыве ў Жыткавічах. Мы часта з ёй сустракаемся ў горадзе, і яна мне расказвае ўсе навіны, якія адбываюцца ў нашай вёсцы. Вось і ўвесь сакрэт, любая, а ты Вольф Месінг заладзіла. Ідзі гатуй вячэру ды чарачку не забудзь наліць».
P.S. Прайшлі гады, і хочаце верце, шаноўныя чытачы, хочаце не, тое, што варажыла цыганка Галіна маёй жонцы ў тыя далёкія гады, часткова збылося. Праз чатыры гады здарыўся выбух на ЧАЭС. Мы пераехалі жыць на радзіму маёй жонкі ў Гродзенскую вобласць. Жывём побач з дзяржаўнай мяжой, сын скончыў ваенную акадэмію, служыць у Гродна.
