Уставіў Ваня зубы,
Спыніўся каля крамы —
Румяны, пышначубы
І зубы — як рэклама.
З палучкі ўзяў «Зуброўку»,
Сказаў пры ўсім народзе:
— Я замачу абноўку,
Каб не ржавела ў роце!..
Забавіўся з сябрамі,
Хвалілі:
— Во мужчына!
З бліскучымі зубамі
Не Ваня, а карціна!..
Спачатку цалаваўся,
А захмялелі ногі —
Да слупа ён чапляўся,
Крычаў:
— Сыдзі з дарогі!..
Як вярнідуб, здаровы,
Ды сам з дарогі збочыў —
І ноч у нейкім рове
Праспаў, заліўшы вочы.
Прачнуўся ён, памяты,
Пасля ў халодным поце
Глядзіць —
Няма зарплаты,
Няма зубоў у роце.
— А ўсё яна, «Зуброўка»! —
Кляне ў бутэльцы змея. —
І сапраўды абноўка
Цяпер не заржавее…
Пабрыўся дома чыста,
Адшараваўся ў ванне —
І зноў назад, к дантысту,
Пайшоў па зубы Ваня.
Мікола МАЛЯЎКА
