Jak tylko widzą zainteresowanie twуrczością i nauką, wkraczają do akcji.— Dziś zwracamy na to uwagę w przedszkolu, do ktуrego dziecko uczęszcza, ledwo nauczywszy się mуwić — w wieku od dwуch lat — opowiadają o etapach rozwoju zdolnej osobowości w Zarządzie Szkolnictwa Obwodowego Komitetu Wykonawczego w Homlu. — Są zajęcia z pedagogami, w tym zgodnie z zainteresowaniami. Kolejnym kierunkiem kształcenia przedszkolnego są studia wczesnego rozwoju. Stają się powszechnie popularne.
W banku danych zdolnych dzieci obwodu homelskiego do 6 lat jest około 2 tysięcy osуb. Wykazały się według określenia specjalistуw zdolnościami twуrczymi i innymi. Nie można tych dzieci zostawić bez opieki. Są przyszłym trzonem elity intelektualnej i twуrczej.
W Homlu stworzono swуj model rozwoju młodych talentуw. Wystarczy, że uczeń pokaże swoje zdolności, jak zdobywa prawo do uczęszczania na zajęcia w miejskiej szkole Lider. Założono 32 kуłka ze wszystkich przedmiotуw. Dzieci uczą najlepsi nauczyciele. Dziś w Liderze jest około 700 uczniуw. Większość tych dzieci odnosi sukcesy podczas szkolnych olimpiad.
[b]Swуj nauczyciel[/b]
Szkoła oprogramowania w obwodzie homelskim jest jedną z najbardziej znanych w kraju. Pracuje tu znany pedagog Michał Doliński, docent katedry matematycznych problemуw zarządzania Homelskiego Uniwersytetu Państwowego imienia Franciszka Skoryny. Od końca lat 90. zajmuje się informatyką “dziecięcą”. W efekcie w przeciągu 15 lat obwуd homelski na olimpiadach międzynarodowych z informatyki zdobył 23 medale rуżnej wartości.
Początkowo wśrуd jego podopiecznych były tylko dzieci z 4 — 5 klasy. Wkrуtce Michał Doliński zrozumiał, że trzeba zaczynać jeszcze wcześniej. Teraz Doliński uczy pierwszoklasistуw, ktуrzy jeszcze nie nauczyli się szybko czytać, natomiast w dziedzinie oprogramowania czują się jak ryba w wodzie:
— Zawsze staram się, by uczniowie mieli motywację i chcieli zajmować się oprogramowaniem. Istnieje tabela wynikуw — gdzie wszyscy widzą, jak koledzy rozwiązują zadania. Właśnie do takiego komfortowego środowiska trafiła w swoim czasie gwiazda komputerowa — Genadiusz Korotkiewicz. Wspomnienia Michała Dolińskiego o znajomości z genialnym dzieckiem stały się już legendą:
— Dałem książkę, by chłopak przeczytał i zaczął pisać programy. Minął miesiąc, drugi… Od Genadiusza nie było żadnych wiadomości. Nagle przychodzi jego matka i przynosi zeszyt z programami: lato i piłka nożna skończyły się i syn zasiadł przed komputerem. W drugiej klasie na olimpiadzie krajowej zdobył drugie miejsce, co daje prawo dostać się bez egzaminu na uczelnię techniczną. Pewnego razu rozwiązywał zadanie o ciele, zanurzonym w płynie. Wуwczas nie znał prawa Archimedesa o sile wyporu. Sam je dla siebie odkrył, zakładając, że taka siła powinna istnieć.
[b]Rodzicielskie ramię[/b]
W mieszkaniu rodziny Korotkiewiczуw rozpościera się mapa świata. Meksyk, Kanada, Chorwacja, Bułgaria, Tajlandia. Kraje, gdzie zaczynając od 2006 roku, bywał Genadiusz jako uczestnik olimpiady międzynarodowej z informatyki dla uczniуw. Rodzicom — wykładowcom Homelskiego Uniwersytetu Państwowego imienia Franciszka Skoryny — takie dalekie horyzonty nawet się nie śniły. Nie myśleli rуwnież, że syn osiągnie taki sukces w oprogramowaniu. Matka Ludmiła Korotkiewicz na moją ciekawość szczerze odpowiada:
— Specjalnie nic nie robiliśmy. Jeśli rodzice są programistami, co może zainteresować dziecko? Od małego widział monitor komputera. Co było trudne? Jak małemu dziecku wytłumaczyć prawa matematyki. Prуbowałam, nie udało mi się, a mąż potrafił. Genadiusz zainteresował się, zrozumiał.
Ludmiła Korotkiewicz, przez cały czas dodając “nic specjalnego”, opowiada o swojej wizji wychowania:
— Nigdy nie czepialiśmy się z powodu ocen w szkole. Udało się — dobrze. Jest zmęczony — robimy przerwę. W weekendy na przyrodę. Latem do schroniska niedaleko Homla. Dlaczego oddaliśmy go do sekcji tenisa stołowego?
— By był zdrowy, rozumiem.
— Z tego powodu rуwnież, a poza tym, żeby nauczył się przegrywać i spokojnie odbierał porażkę.
[b]Ciąg dalszy nastąpi[/b]
Jeszcze pięć lat temu tylko Homel był dyktatorem mody informatycznej w środowisku młodzieżowym. Dziś granice rozszerzyły się. Angażują się rуwnież miasta powiatowe, między innymi Mozyrz.
Historia pasjonowania się programowaniem sportowym zaczęła się siedem lat temu. Właśnie w 2007 roku po raz pierwszy zespуł mozyrskich programistуw w składzie Aleksego Ropana, Eugeniusza Gryckiewicza i Aleksandra Kulickiego zwyciężył na Ogуlnorosyjskiej olimpiadzie uczniуw z oprogramowania sportowego w Sankt Petersburgu. W 2008 roku na olimpiadzie międzynarodowej w Egipcie Aleksy Ropan zdobył brązowy medal. W 2013 roku wychowaniec tego klubu Sergiusz Kulik zdobył złoto na prestiżowych zawodach.
— Oprуcz Sergiusza Kulika z naszego klubu jeszcze trzech chłopakуw zdobywało nagrody międzynarodowych olimpiad z informatyki: Aleksy Ropan, Eugeniusz Gryckiewicz, Adam Bardaszewicz — opowiada kierownik Aleksy Borunow. — Aleksy Ropan należy do grona 26 najlepszych programistуw świata. Sergiusz Kulik jest trzykrotnym mistrzem olimpiad międzynarodowych. Nasz wysiłek nie był daremny. W ubiegłym roku Sergiusz dostał się do Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego na Wydział Matematyki Stosowanej. Wtedy po raz pierwszy pracował w charakterze nauczyciela: poprowadził w obozie letnim Zubronok zajęcia w szkole letniej szkolenia do olimpiad z informatyki.
Dziś nazwiska chłopakуw są znane. Aleksy Ropan jest studentem Białoruskiego Państwowego Uniwersytetu Informatyki i Radioelektroniki, kapitanem zespołu dorosłych programistуw. Anton Małaszenkow, Gieorgij Konoplicz, Władysław Sobin studiują na rosyjskim Narodowym Uniwersytecie Badawczym Infotechnologii, Mechaniki i Optyki w Sankt Petersburgu. Aleksy Ropan i Eugeniusz Gryckiewicz poza tym pracują w firmie produkcji oprogramowania Yandex.
Sądząc po wszystkim to dopiero początek. A ciąg dalszy nastąpi.
Wioletta [b]Draluk[/b]
