Rozmowa z blisk± osob± przez telefon z pocz±tku minionego wieku to jedna z atrakcji stoіecznego Muzeum Ј±czno¶ci.Co prawda taka moїliwo¶ж nie jest spraw± codzienn±. Ze stoiska muzeum stare aparaty zdejmuje siк przy szczegуlnych okazjach. Tak, latem 2005 roku, gdy Beltelecom obchodziі dziesiкciolecie zaіoїenia, zak±tek dawnej і±czno¶ci otwarto w centrum wystawowym BelEXPO.
— Chкtnych skorzystaж z і±czno¶ci w tak niezwykіy sposуb okazaіo siк do¶ж duїo — opowiada Ludmiіa Barkowska. — Niektуrzy zwiedzaj±cy nawet prosili powiedzieж, kiedy odbкdzie siк kolejna taka akcja. Co prawda zamiast “panienek”, jak kiedy¶ nazywano telefonistki, pracowali operatorzy.
Dawniej nie kaїda panna mogіa dostaж tк pracк. Telefonistka powinna byіa znaж co najmniej trzy jкzyki obce. Ponadto mieж dobre zdrowie i wysoki wzrost. Aparaty tamtych czasуw wymagaіy duїej wprawy i szybkiej reakcji. Preferencje miaіy niezamкїne panny. Sіyszaіy wszystkie rozmowy i nie miaіy prawa komukolwiek o nich opowiadaж.
— Nasze eksponaty czкsto “wystкpuj±” w reklamach, filmach fabularnych o tematyce historycznej — kontynuuje Ludmiіa Barkowska. — Jeste¶my dumni ze swojego zbioru, liczy duїo ciekawych eksponatуw, na razie nie mamy sіuchawki Bella, ale moїna j± zobaczyж na wystawionych zdjкciach.
Obecnie w Muzeum Ј±czno¶ci jest okoіo tysi±ca rzadkich telefonуw, radioodbiornikуw, telewizorуw rуїnych generacji, і±cznic, aparatуw Morse’a, innych urz±dzeс. Duїo nadal pracuje. Jest nawet pierwszy radziecki czarno-biaіy magnetowid. Kolekcjк zbierano po caіej Biaіorusi.
W muzeum przechowuje siк ponad trzy i pуі tysi±ca zdjкж, dokumentуw.
— Takie muzea, jak nasze, pomagaj± poznaж historiк, kulturк, tradycje kraju — uwaїa Ludmiіa Barkowska. — Stare rzeczy budz± szczere zainteresowanie, w tym zagranicznych turystуw. Tak, Francuzуw zachwyca telegraficzny aparat drukuj±cy Baudota, wynalazek ich ziomka Emila Baudota. Niemcom bardzo siк podoba trawers — konstrukcja skіadaj±ca siк z drewnianego sіupa z їarуwkami, przewodu, innych elementуw, niezbкdnych dla і±czno¶ci w wiejskich miejscowo¶ciach. Wojskowych wprawia w zachwyt radioodbiornik P-250 M-2. Korzystaі z niego biaіoruski rz±d w latach 1970, їeby skontaktowaж siк z Kremlem i kosmonautami. Uczniуw i studentуw interesuj± maszyny do pisania i maszyny do liczenia. Mamy je w swoim zbiorze.
Stale pojawiaj± siк nowe stoiska. Jedno z nich po¶wiкcono Ernestowi Pietrowskiemu, honorowemu і±czno¶ciowcowi. Ma 78 lat, ale nie przestaje pracowaж: pisze ksi±їki, foldery.
— Jak bombonierkк drogich cukierkуw otwierali¶my jego wydanie “110 lat Miсskiej stoіecznej sieci telefonicznej od 1896 roku. XIX, XX, XXI wieki”, ktуre ukazaіo siк w 2006 roku — przyznaje siк Ludmiіa Barkowska. — Ernest Pietrowski pracowaі nad ni± prawie przez caіy rok. Wyszіa piкkna i poznawcza lektura. Sama historia jego їycia jest jak ciekawa ksi±їka. W naszej ekspozycji wystawili¶my lampк naftow±, piуro i wypracowanie, napisane przez dziewiкcioklasistк Pietrowskiego w 1948 roku. Od razu rzuca siк w oczy kaligraficzny charakter pisma — dzi¶ juї nikt tak nie pisze.
Oprowadzaj±c wycieczki zawsze opowiada siк tu o kapіanie Pawle Floreсskim, ktуrego wspуіcze¶ni nazywali rosyjskim Leonardem da Vinci. Uczestniczyі w elektryfikacji Rosji i duїo zrobiі dla rozwoju і±czno¶ci. Osobne stoisko przedstawia sylwetkк rosyjskiego wynalazcy radia Aleksandra Popowa.
Ala Kwietkowska
