Warto mуwić o zakończeniu jak o początku i nawet o ciągu dalszym. To jest ważne na przełomie dwуch lat: gdy jeden rok faktycznie przechodzi do historii, a drugi niedługo się rozpocznie. Nie dzieli je żaden mur żelbetonowy. Inaczej czas zatrzymałby się i zamarł. On natomiast kontynuuje swуj bieg. Wiele wydarzeń, a raczej ich skutki, przechodzą do innego roku, mając swуj ciąg dalszy. Taka jest dialektyka wspуłczesnego latopisu, dialektyka życia.Opowiadamy o tym w naszym czasopiśmie, rуwnież w tym numerze.
Artykuł “Unia trzech narodуw” opowiada o tym, że od 1 stycznia 2012 roku będzie działać wspуlny obszar gospodarczy Rosji, Białorusi i Kazachstanu. To nowy etap integracji, poprzedziło go utworzenie Unii Celnej trzech państw. Na wspуlnym obszarze gospodarczym jest możliwy wolny przepływ nie tylko towarуw, ale i usług, kapitału, pracownikуw. Kolejny etap wspуłpracy Moskwy, Mińska i Astany to utworzenie Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej.
Celem nadrzędnym utworzenia wspуlnego obszaru gospodarczego i Unii Euroazjatyckiej jest ulepszenie stanu majątkowego i jakości życia obywateli. Mуwili o tym Dmitrij Miedwiediew, Aleksander Łukaszenko i Nursułtan Nazarbajew w trakcie podpisania deklaracji o euroazjatyckiej integracji gospodarczej w Moskwie.
Białorusi i Kazachstanowi, ktуrych gospodarka jest mniejsza niż rosyjska, zależy na tym, by w procesie integracji nie została pogwałcona ich suwerenność. Głos Mińska i Astany w trakcie podejmowania decyzji będzie ważny na rуwni z głosem Moskwy.
Temat integracji podejmuje rуwnież publikacja “Kurs na zbliżenie”. W listopadzie w podmoskiewskich Gorkach odbyło się posiedzenie Najwyższej Rady Państwowej Państwa Związkowego Białorusi i Rosji. Pierwsze w ciągu ostatnich dwуch lat. Dotychczas wydawało się, że w białorusko-rosyjskiej integracji trwa przerwa. Spotkanie w Gorkach i podpisane uchwały przekonały wszystkich, że Państwo Związkowe Białorusi i Rosji ma przed sobą poważną przyszłość. Mińsk i Moskwa przyspieszają ruch do zamierzonego celu — pełnowartościowej unii. Dziś koordynują swoją politykę zagraniczną, wspуlnie dyskutują na temat zagrożeń z zewnątrz. W zakresie obrony, według Aleksandra Łukaszenki, Białoruś i Rosja działają faktycznie jako jedno państwo.
Zaawansowany poziom osiągnęła integracja w dziedzinie społecznej. Białorusini i Rosjanie mają na terytorium dwуch krajуw faktycznie rуwne prawa, czego na razie nie ma we wspуłpracy z Kazachstanem.
Integracja ma pragmatyczne podłoże, opiera się na obopуlnych korzyściach stron. Potwierdza to stwierdzenie artykuł “Wenezuela jest bliżej” w tym numerze.
Odległość między Mińskiem i Caracas stanowi dziesięć tysięcy kilometrуw. Razem 16 godzin lotu, licząc jedno tankowanie. Ostatnio jednak Wenezuela stała się bliższa Białorusi. Dawna terra incognita jest dużym placem budowy, gdzie Białorusini wiercą szyby, budują agromiasteczka i bloki mieszkalne, zajmują się gazyfikacją, budują nowe zakłady.
Pod koniec listopada w centrum biznesu w hotelu “Wiktoria” w Mińsku odbyło się pierwsze forum “Wenezuela — Białoruś: osiągnięcia i perspektywy dwustronnych relacji”, ktуre przedstawiło zakres dwustronnej wspуłpracy i wyznaczyło nowe dziedziny kooperacji. Pięć lat temu wymiana handlowa dwуch państw wynosiła pięć milionуw dolarуw USA. W 2011 roku jej wielkość może osiągnąć dwa miliardy dolarуw USA. To poziom największych partnerуw handlowych Białorusi.
Mimo bogatych zasobуw (pierwsze miejsce w świecie według złoży ropy naftowej), Wenezuela na razie nie jest zamożnym państwem. Dziś ma dużo spraw do zrobienia — budowa mieszkań, założenie nowych przedsiębiorstw, stworzenie dodatkowych miejsc pracy. Białoruś z jej potencjałem przemysłowym i naukowym pod tym względem jest idealnym partnerem. Z kolei Wenezuela otwiera nowe możliwości dla białoruskiej gospodarki. W swoim czasie właśnie naftowe kontrakty z Caracas pomogły Mińskowi poprawić sytuację po gwałtownej podwyżce ceny rosyjskich surowcуw. Białoruś zrobiła to, co nie udało się żadnemu państwu w regionie wschodnioeuropejskim — znalazła alternatywne źrуdła dostaw. Wspуłpraca węglowodorowa nadal się rozwija.
Tak w praktyce potwierdza się nasza teza na temat rozwoju. Nawet ukazując więzi dnia dzisiejszego i dawnych czasуw, obejmujących nie jeden rok, a kilka stuleci. Artykuł “Piękne symbole” opowiada o wspaniałym dziele uczynionym ręką ludzką — słuckich pasach, ktуre są najbardziej znanym przykładem bogactwa dziedzictwa kulturalnego Białorusi. Takie dziedzictwo będziemy szanować i podziwiać nie tylko w czasach wspуłczesnych, ale i w przyszłości.
Wiktor Charkow
redaktor czasopisma
“Беларусь. Belarus”
