У Мінску ў падземным пераходзе бабулька стаіць, крокусы прадае — пяшчотна-вытанчаныя, яны, здаецца, разносяць пах вясны па ўсёй гэтай бетонна-шкляной гаргары, перабіваючы і перагар, і смурод нечыстот ад жабракоў, што сядзяць непадалёк на прыступках.
— Купляйце кветкі! — нараспеў, бясконца, як заеўшая грамафонная пласцінка, паўтарае бабулька. — Першыя вясновыя кветкі для каханых...
У пераход дзяўчына спускаецца — маленькая, худзенькая, з заплечнікам. Убачыла кветкі, бабульку — заўсміхалася пяшчотна, летуценна, нібы сонечны зайчык па твары прабег.
Насустрач ёй малады чалавек ішоў. Усмешку тую злавіў — нібы яму персанальна адрасаваную. І ў адказ усміхнуўся. А сустрэчныя, назіраючы гэты дыялог усмешак, таксама — пайшоў скакаць сонечны зайчык па тварах.
...Дзяўчына ўжо на вуліцу выйшла, да аўтобуснага прыпынку падыходзіла, калі хлопец той дагнаў яе. У руках — букецік крокусаў.
— Гэта — вам. Віншую з вясной!
Імя не спытаў. Тэлефон не папрасіў. Проста так падарыў — за ўсмешку. І пабег далей па сваіх справах.
І дзяўчына паехала. Толькі ўжо не адна — з вясной.
Вясна
Вясна выдалася нечакана ранняй, небывала цёплай. Пакуль сіноптыкі высвятлялі, што ды чаму, дзяўчаткі спаднічкі на пядзю даўжынёю панацягвалі, голыя жывоцікі напаказ павыстаўлялі, усмешкі сонечна-загадкавыя апранулі... Бедныя мужчыны!
