У якасці аб’екта варажбы мог стаць галоўны атрыбут таго ці іншага свята. Калі дым ад патушанай свечкі на восеньскія Дзяды будзе віцца ўгору або пацягне ў чырвоны кут, то, лічылася, сям’я на працягу наступнага года застанецца ў поўным складзе, калі ж дым пацягнецца да дзвярэй — гэта прадказвала няшчасце з адным з дамачадцаў.
Нягледзячы на тое, што Тройца — рухомае свята, прычым у даволі шырокім часавым дыяпазоне, усё роўна з ёю таксама былі звязаны варожбы дзяўчат. Галоўным атрыбутам іх, безумоўна, з’яўляліся сплеценыя вянкі.
Дзяўчаты завівалі вянкі, а праз тыдзень прыходзілі і гля-дзелі, у якім стане яны знахо-дзяцца: “Пара — малец і дзеўка, напрімер. Загадыець дзеўка: ці выйду я замуж за сужанага свайго? Ідзець дзяўчына к бярёзке, завіваець яе і гаворіць: “Суженый, ряженый, еслі мая судзьба с табой сыйсцісь, то пусць эта звязанае астанецца, а еслі мы разыйдземася, пусць эці ветачкі разыйдуцца”.
Другі варыянт варажбы быў у большай ступені звязаны з купальскімі святкаваннямі. Дзяўчаты плялі як мінімум два вянкі (на сябе і на свайго хлопца), а маглі і болей, калі хацелі паваражыць адразу на некалькі чалавек. Важная акалічнасць: спачатку кожны вянок дзяўчына надзявала сабе на галаву, а потым ішла да вады (рэчкі, возера, сажалкі) і пускала на яе. Вянкі вілі дзеўкі на Тройцу і пушчалі ў сажалку. Вілі на сябе і на мальцаў, за каго ўжо хацела дзеўка пайсці замуж. А назаўтра ішлі і глядзелі, куды вянок прыплыў, да “вянка” якога мальца. Загадвалі не аднаго мальца, а на двух, трох і пазначалі кожны вянок”. Пры гэтым прытрымліваліся абавязковага правіла, характэрнага для пераважнай большасці варожбаў: як толькі вянок апусцяць на ваду, дзяўчаты збіраліся і ішлі дадому, па дарозе ні з кім не гаварылі.
