Пресс-конференция Дмитрия Медведева белорусским журналистам, точнее, подоплека этого события, продолжает обсуждаться в медиасреде. К примеру, политолог Валерий Карбалевич в интервью "Независимой газете" заявил о новом этапе "информационной войны" между Москвой и Минском…

Еще один занятный вопрос - почему в подмосковную Бархиву были приглашены представители СМИ, которые по образному выражению Александра Лукашенко, "русского человека на дух не переносят"?  Возможно, некоторые коллеги и обиделись, но именно такой представляется картина, если полистать подшивки упомянутых изданий и страницы интернет-ресурсов...

«Наша ніва»

«З Масквой ішлі пастаянныя войны, і Масква знішчала беларусаў. Як этнас і як дзяржаву. Якое можа быць станоўчае стаўленне да той ардынскай Масквы… Смаленшчына, Браншчына – гэта ўсё беларускія землі, адабраныя Масковіяй і не вернутыя. Выходзіць, што працэнтаў трыццаць адыйшло ў склад РСФСР… У Расіі пішуць крыўдныя рэчы для беларусаў. Калі яшчэ мы будзем старацца іх не крыўдзіць, то атрымаецца абы-што, а не гісторыя. Швецыя нас ратавала ад Масквы некалькі разоў, а аб гэтым ніхто не піша… Шведы ж не навязвалі нам сваёй мовы. Толькі асветнікі прыязджалі. А ў Масковіі ад пачатку была гэтая ардынская ідэя, што ўлада ад Бога і ўсе павінны пакланяцца. Адным словам – тыранія» (26.10.2009 «Мне смешна чытаць расійскіх гісторыкаў»).

«Ракіроўка Пуцін – Мядзведзеў – гэта не адно дэманстрацыя карупцыі на самай вяршыні ўлады. Гэта сьведчаньне поўнай перамогі амаральнасьці над маральлю, бо ў «войску», зь якім рухаўся Пуцін да сваёй «перамогі», было і расейскае чынавенства, і духавенства, увесь сёньняшні расейскі істэблішмэнт. Уключна з тымі, хто называе сябе рускай інтэлігенцыяй». (8.05.2008, «Два ў адным»).

«Народная воля»

«Карупцыя, сыравінная эканоміка, няякасныя дэмакратычныя інстытуты і слабая грамадзянская супольнасць – вось партрэт сучаснай Расіі. І намаляваў яго не радыкальны апазіцыянер, а сам Прэзідэнт Дзмітрый Мядзведзеў. Сенсацыйны артыкул, надрукаваны 10 верасня на яго афіцыйным сайце, азначае адно: прыехалі, далей ужо няма куды! І гэты меседж наўпрост тычыцца нас, беларусаў. Расію ўжо не аднойчы спрабавалі вырваць з векавой адсталасці, мадэрнізаваць – і цары, і бальшавікі, але канчалася вялікім абломам, а то і вялікай крывёю. І ў найноўшы час пасля супярэчлівай эпохі Ельцына ўсталяваўся пуцінскі застой з элементамі загнівання. Краіна тэхналагічна развальваецца. Гэта яскрава засведчыла жнівеньская катастрофа на Саяна-Шушанскай ГЭС. Рэсурс савецкага абсталявання вычарпаны, а шалёныя нафтадолары мінулых гадоў пайшлі па вялікім рахунку не на інавацыі, а на ўзбагачэнне купкі ўладных ды прыўладных алігархаў» (14.09.2009, «Расія ў яме»).

«Ведаеце, чаму ў Мінску ёсць Ратуша, а ў Маскве няма і не можа быць? Ды таму, што гэта будыніна з`яўлялася некалі сімвалам вольнага горада. У той час як Русь крактала пад манголамі, дзесяткі гарадоў цяперашняй Беларусі атрымлівалі Магдэбургскае (ці, як яго тут называлі, нямецкае) права; Брэст, Гродна, Полацк, Слуцк, Мінск стаялі на адной роўніцы са славутымі гарадамі Старога Свету ў сэнсе самакіравання (па-сучаснаму кажучы — дэмакратыі), увасабленнем чаго і былі ратушы. Так што гаспадару Крамля, будзем спадзявацца, ніколі не пашэнціць зверыць гадзіннікі з беларусамі» (15.10.2009, «Беларусы болей не хочуць жыць па маскоўскім часе»).

«Новы час»

«Актывісты чачэнскага незалежнага руху шырока святкуюць дзве гадавіны, якія звязаныя з асобай Аслана Масхадава. Дзесяць гадоў таму былы савецкі вайсковец Аслан Масхадаў стаў прэзідэнтам на той момант дэ-факта незалежнай ад Расіі Чачэнскай Рэспублікі Ічкерыя (ЧРІ). Праз чатыры гады яго забілі ў выніку спецыяльнай аперацыі расійскіх спецслужбаў. Падпольны парламент ЧРІ прыняў з гэтай нагоды спецыяльную заяву, у якой назваў Масхадава «лідэрам нацыянальна-вызвольнай барацьбы і законным прэзідэнтам». Адначасова з’явіўся невядомы запіс інтэрв’ю Масхадава, які быў зроблены незадоўга да ягонай смерці. У інтэрв’ю Масхадаў кажа пра тое, што хутка павінны пачацца мірныя перамовы паміж ЧРІ і Расіяй, прычым пры ўдзеле МЗС Германіі і Швейцарыі. Гэтыя словы даюць шмат каму падставы падазраваць, што Масхадава забілі, заманіўшы ў пастку на быццам бы намечаныя перамовы» (24.03.2009, «Расія. Чачэнцы ўшаноўваюць Масхадава»).

«Пуцін доўга выбіраў чалавека слабага, лаяльнага і не здольнага кіраваць краінай. І ён яго знайшоў – гэта Мядзведзеў. Гэты чалавек не здольны паўнавартасна кіраваць дзяржавай, быць дзеяздольным прэзідэнтам. Уласна, яго місія ў тым, каб быць шырмаю. Праблема ў іншым, праблема ў тым, што такая руская традыцыя на працягу стагоддзяў – хто ў Крамлі, той і ўлада, гэта легітымная пасада прэзідэнта, якая легітымна ўжо тысячу гадоў існавання Расіі, – гэта традыцыя парушаецца дзеля амбіцыяў Пуціна з-за яго жадання застацца пры ўладзе. Апроч таго, ён растоптвае Канстытуцыю, бо, паводле Асноўнага Закону, Расія – прэзідэнцкая краіна, і ён яе растаптаў разам з традыцыяй. А ўвогуле, расійская праблема ў тым, што ў нас, чым даражэйшая нафта, тым дурнейшы ўрад. У нас IQ урада адваротна прапарцыйны кошту на нафту. Паколькі зараз нафта каштуе 75 долараў за барэль (а гэта сапраўды дорага), то, канешне, патрабаваць ад уладаў аналізу, у тым ліку і ўласных памылак, было б, верагодна, заўчасна» (4.09.2009, «Барыс Нямцоў: Дэмакраты ў Расіі ніколі не былі пры ўладзе»).

«TYT.by»

«В последние месяцы официальные российские СМИ и близкие к Кремлю историки предприняли настоящий крестовый поход в защиту пакта Молотова - Риббентропа, который называют «гениальным ходом» Сталина, политику которого теперь модно хвалить. Постепенная реабилитация Сталина и его политики в России ставит под вопрос стремление России к открытости в отношениях с Европой. На этой почве отношения России с ее соседями из Европейского союза, Польшей и прибалтийскими странами могут стать еще хуже» (1.09.2009, «Москва пытается реабилитировать пакт Молотова - Риббентропа»).

«Только в Барановичской области с октября 1939-го по 29 июня 1940-го, по самым скромным оценкам, репрессировано более 29 тысяч человек. Для сравнения: во время оккупации немцы вывезут на принудительные работы в Германию 33 733 жителя области» (13.09.2009, «Как «освобождали» Беларусь в 1939 году»).

«Белорусские новости»

«Да, дрейф Кремля в сторону авторитаризма налицо. «Россия во мгле». Даже те белорусские оппозиционеры, которые уповали на экспорт демократии с востока, ныне сконфуженно разводят руками: ну надо же!.. Значит ли это, что Беларусь обречена на инкорпорацию? Мол, двум родственным режимам просто суждено слиться в экстазе. А вот тут, пожалуй, не стоит торопиться с категоричными прогнозами. Российский капитал может влезть и занять командные высоты тихой сапой. И вот тут реально возникает европейская альтернатива. Всякие игры в интеграцию с восточной соседкой смертельно опасны для независимости. Империя может только поглотить. А Европа, сколько бы ни бросали камней в огород брюссельской бюрократии, все же явно не империя» (2.12.2008, «Реформы начинаются тогда, когда кончаются деньги»).

«Аналитики обращают внимание на декларативность заявлений Медведева. Одно дело, когда в таком духе – если бы да кабы – высказывается не имеющая властных рычагов оппозиция. А кто мешает взять быка за рога президенту, да еще в России, где первое лицо традиционно — и царь, и бог, и воинский начальник. Да, но тут еще большой вопрос, кто в сегодняшней России первое лицо. «Фактически правит Путин, – говорит белорусский политолог А.Федоров. – Именно его люди – у руля крупнейших корпораций». Так что либеральная риторика Медведева может стать на практике лишь элементом внутренней борьбы в тамошней «тандемократии». Пар уходит в свисток позиционирования: я вам не Путин, я – прогрессивный! Возможно, это подготовка к схватке на выборах-2012. Но где рычаги, чтобы перевернуть, перестроить в духе вызовов времени огромную, инертную, пораженную коррупцией евразийскую державу?» (12.11.2009,  «Модернизировать и остаться вождем: миссия невыполнима»).

«Белорусы и рынок»

«Путин возглавляет страну - правопреемницу СССР, некогда по договоренности с Гитлером участвовавшего в агрессии против Польши с последующим разделом территории, как утверждал тов. Молотов, «бывшего польского государства». Тут есть тонкость. Гитлер и Сталин начали не простую войну против Польши, а войну на ее уничтожение. Чтобы никогда больше «польский вопрос» не отнимал время у подлинных хозяев Европы. В общем, собравшиеся под Гдыней лидеры выживших вопреки этим «креативным» замыслам европейских государств и представители общественности ожидали, что Путин хотя бы за этот «малый грех» принесет полякам извинения, но он не извинился» (7 - 13.09.2009, «В атмосфере молчания»).

«Сухогруз Arctic Sea вез зенитно-ракетные комплексы С-300 в Иран. Сделке помешала израильская разведка «Моссад». Она же помогла Кремлю сохранить лицо в этой истории» (12 - 18.10.2009, «Моссад» остался в тени»).

«Товарищ»

«7 октября 2006 года была убита корреспондент «Новой газеты» А.Политковская. С тех пор происходит поиск преступников и заказчиков убийства, которым никто толком в России не занимается… А.Политковская публиковала много острых материалов из Чечни. Большинство из тех, кто раньше тоже пытался видеть правду этой войны не только на стороне российского стреляющего и взрывающегося железа, уже «сломались» и четко настроились на официозную волну: в Чечне сплошь бандиты и сепаратисты… Но Политковская видела там людей и рассказывала о людях – страдающих и борющихся. А вскоре ее убили… Вообще все самое страшное в жизни происходит ужасающе просто. Не будем трогать Россию, где цена человеческой жизни всегда была запредельно низкой. Где только в 2008 году, по данным Фонда защиты гласности, уже погибло 5 журналистов» (7.10.2008, «Время расстрелянных душ»).

«Кто расшатывает ОДКБ? Ю.Шевцов, директор белорусского Центра по проблемам европейской интеграции заявил: «С нашей точки зрения – Россия. Россия вытесняет наши предприятия со своего рынка с нарушением договора о Союзном государстве, то есть разрушает экономическую безопасность Беларуси, так как речь идет о ключевых для республики предприятиях. ОДКБ не обеспечивает защиты нашей безопасности» (4.08.2009, «Союзнический шантаж»).

Полагаю, комментарии излишни...

Сергей СКАВЫШ.