За 15 хвiлiн да заканчэння старога года ўся сям’я садзiлася за святочна прыбраны стол, каб падзякаваць прайшоўшы год i разам з тым пакiнуць у iм усе складаныя праблемы, беды, хваробы.Старэйшы ў сям’i браў невялiкi глiняны посуд, напалову напоўнены вадой, i ставiў на сярэдзiну стала. Усе прысутныя за сталом працягвалi левую руку i роўна хвiлiну трымалi яе над посудам (калi ў сям’i былi немаўляты, то iх садзiлi на каленi, бралi iх руку ў сваю i трымалi разам са сваёй). Пры гэтым кожны з прысутных у думках аддаваў вадзе тое, што яго перш за ўсё не задавальняла ў мiнулым годзе (хваробы, страты, зайздрасць, жорсткасць, неўраджай, падзеж хатняй жывёлы). Праз хвiлiну той самы чалавек браў рытуальны посуд i вылiваў ваду з усiмi бедамi праз фортку. Прычым вылiваць ваду неабходна было налева ад уваходу, так, каб назаўтра ранiцай самому ж або камусьцi iншаму не “наступiць” i “не ўзяць” на сябе калектыўна закладзеную ў ваду негатыўную iнфармацыю. Як толькi наступiць поўнач, той жа посуд зноў напаўнялi вадой да самага краю, ставiлi на стол i цяпер ужо ўсе прысутныя працягвалi над ёй правую руку. Тым часам пра сябе прагаворвалi пажаданнi. Праз хвiлiну рытуальную чашу пускалi па кругу ў напрамку руху сонца, i кожны выпiваў сваю “долю” зычанняў. У аснове рытуала ляжыць калектыўнае, талочнае свяшчэннадзейства, накiраванае на дасягненне чакаемага вынiку. Рытуалы падобнай накiраванасцi былi абавязковай складовай часткай амаль што ўсiх каляндарных святаў усходнеславянскiх народаў.
Традыцыi нашых продкаў
Iснаваў надзвычай цiкавы i змястоўны па сваёй iдэi навагоднi рытуал, якi накiраваны на дабрабыт сям’i i захаванне адносiн узаемаразумення.
