Промыслам, заснаваным на развядзенні і ўтрыманні лясных пчол у штучных дуплах, на тэрыторыі сучаснай Беларусі займаюцца не менш за дзве тысячы гадоў. У часы ВКЛ, паведамляе livingheritage.by, у гарадах і мястэчках дзейнічалі брацтвы і цэхі бортнікаў, правы пчаляроў былі замацаваны заканадаўча, а мёд і воск з'яўляліся аднымі з галоўных відаў экспарту. Пазней лясное бортніцтва пачало скарачацца ў сувязі з развіццём іншых відаў калоднага пчалярства.
Тым не менш у асобных раёнах Беларусі старажытны промысел захаваўся да ХХІ стагоддзя.
Сёння бортніцтвам займаюцца жыхары Лельчыцкага, Петрыкаўскага, Лоеўскага, Жыткавіцкага, Ельскага раёнаў Гомельскай вобласці, Столінскага і Пінскага раёнаў Брэсцкай вобласці. Асобныя бортнікі дзейнічаюць у Гродзенскай, Мінскай, Віцебскай абласцях. Захоўваюцца бортныя трацыцыі і ў некаторых рэгіёнах Польшчы.
Што важна, сучасныя бортнікі не толькі здабываюць дзікі мёд, захоўваючы старажытную тэхналогію, але і перадаюць традыцыю сваім сем'ям, практыкуюць настаўніцтва сярод маладых добраахвотнікаў, спрыяюць распаўсюджванню ведаў пра промысел, лекавыя ўласцівасці ляснога мёду і неабходнасць захавання экалагічнай раўнавагі ў лясной экасістэме.
Пасля ўключэння элемента «Культура бортніцтва» ў Рэпрэзентатыўны спіс нематэрыяльнай культурнай спадчыны чалавецтва пра ўнікальны промысел, які і сёння практыкуецца ў нашай краіне, даведаецца ўвесь свет.
