Каб так, сапраўды патрэбен ідэал. Патрэбна праўда жыцця. Сумленне патрэбна. І адказнасць перад людзьмі таксама. Кожнага з нас, а не толькі творцы і палітыка. Асабліва цяпер, калі будуем сваю незалежную дзяржаву і калі пры гэтым нам не так ужо і лёгка. І трэба быць разам. А ў такія часы, як сённяшні, зрэшты, як і ва ўсе іншыя, гэта архіважна. Важна агульнае імкненне ствараць. І не дарэмна Зіновій Прыгодзіч усіх сваіх суразмоўцаў называе стваральнікамі. Называе па праве вартасці ўсяго таго, што яны зрабілі і робяць для грамадства. І расказвае пра іх як пра звычайных людзей, такіх, як і ўсе мы. Канешне, гаворыць з імі і пра сакрэты творчасці. А яны такія: талент, веды, самаадданая праца. Здавалася б проста, але ж… І тут праясняецца і такое: іхняе як грамадзян сваёй краіны стаўленне да жыцця народа, да рэчаіснасці, усведамленне сваёй ролі творцаў сярод людзей. Адсюль і адказнасць. Як творцаў, так і звычайных людзей. Гаворачы пра гэта, усе субяседнікі аўтара кнігі шчыра расказваюць і пра сваё ўласнае жыццё: усе яны, як кажуць, з народу. І гэта дае ім права праз гутаркі з пісьменнікам як бы раіцца і з чытачамі: ці ўсё ў нас так, як у вас… Ёсць давер творцаў да людзей, а значыць, ёсць давер людзей да творцаў.
Кніга Зіновія Прыгодзіча «Созидатели» чацвёртая з задуманай ім серыі кніг пра нашых знакамітых сучаснікаў. На беларускай мове ўжо выйшлі «Постаці: сэрца мільёнаў падслухаць біцця…» (2014), «Постаці: з цэлым народам гутарку весці» (2015) і «Постаці: гэткай шукаю цэлы век чэсці…» (2016). У іх дыялогі аўтара з 30 творцамі. Дыялогі з некаторымі датаваны 80-мі гадамі мінулага стагоддзя. Некаторыя — нашым часам. Мяняўся час, мянялася жыццё наогул, іншай стала краіна. Мяняліся людзі. Некаторыя з бессаромнай выгадай для сябе крута мянялі погляды на рэчаіснасць, палітычныя прыхільнасці, як кажуць, «перафарбоўваліся». А яны, пра каго кнігі З. Прыгодзіча, у любых сітуацыях заставаліся самімі сабой, як служылі на карысць людзям, грамадству, Айчыне, так годна і служаць.
«І такія не толькі гэтыя творцы, — дадасць чытач. — У нас большасць людзей такія ж непахісныя ў сваіх жыццёвых пазіцыях. А вось ведаем пра іх мала». Ёсць і такое. Інтэрнэт, многія СМІ, праўда не нашы, але якія свабодна распаўсюджваюцца ў нас і часам бессаромна нас ахайваюць, нахабна навязваюць, асабліва моладзі, зусім іншых «герояў». Тых, што прапагандуюць варварскую нажыву, якія пагарджаюць спрадвечнымі асновамі народнага жыцця, — тых, для якіх, як кажуць, няма нічога святога…
Наша літаратура, публіцыстыка і журналістыка ні тады, ні цяпер не пакідалі па-за ўвагай не толькі творцаў, а і людзей самых розных прафесій у вёсцы і горадзе. Безумоўна, яны вартыя быць героямі кніг, часопісных і газетных публікацый. І пра іх пішуць высокапрафесійныя пісьменнікі і журналісты. Назаву толькі некаторых з іх: Міхаіл Шыманскі, Міхась Пазнякоў, Уладзімір Гаўрыловіч, Уладзімір Субат, Уладзімір Сауліч, Віктар Кубека, Мікола Падабед, Тамара Кручэнка, Міхась Карпечанка, Васіль Ткачоў…
Ёсць кнігі пра чалавека працы, назаву так і проста аўтараў. Пра бацькоў, суседзяў, землякоў. І пра свае гарады, вёскі, сельгаспрадпрыемствы і г. д. І гэта трэба вітаць. Але важна, каб яны былі напісаны на адпаведным літаратурным ўзроўні. І калі ў папярэднім матэрыяле я раіў маладым творцам не забываць нашы літаратурныя школы, напрацаваныя класікамі, асмелюся даць параду і проста аўтарам. Ёсць складанасці з творчасцю, але хочацца пісаць — звяртайцеся да прафесіяналаў, дапамогуць. Бо як некалі нам казалі пісьменнікі-класікі, сапраўдныя выкладчыкі-прафесіяналы на журфаку БДУ і ў рэдакцыях, самае адказнае і складанае ў творчасці — пісаць пра чалавека. Бясспрэчна, трэба, каб і кнігі такіх аўтараў пра нашых сучаснікаў, простых людзей, мы чыталі з такой жа цікаўнасцю, як, напрыклад, кнігі слыннага пісьменніка Зіновія Прыгодзіча пра славутых дзеячоў нашай культуры. Бо сапраўды, кожны чалавек — цэлы свет. І пісаць пра яго трэба годна. Падкрэслю, асабліва калі ён, як зазначае З. Прыгодзіч, аўтар серыі кніг «Постаці…», сярод якіх і «Созидатели», — стваральнік. Стваральнік на карысць сабе, людзям, народу, Айчыне.
