Starczyło mu dosłownie kilka dni, aby wywołać zamieszanie w duszach melomanуw i muzykуw, demonstrując bardzo nieklasyczne podejście do muzyki klasycznej. Zaproszony do udziału w projekcie “Żywa klasyka”, z czysto angielską uprzejmością (“jeśli Mińsk jest tym zainteresowany”) zaproponował zagrać własny koncert solowy i przeprowadzić klasę mistrzowską. Jak się okazało, Mińsk jest tym bardziej niż zainteresowany. Preludium
W szatni akademii muzyki trochę czasu zajęło mi zastanawianie się nad tym, gdzie mam zostawić swoją kurtkę — szatniarka powiedziała, że nie ma wolnych numerkуw — nawet w drodze wyjątku. Perspektywa słuchania dzieł wielkich klasykуw z kurtką w ręku nie sprawiała przyjemności, lecz nie miałam innego wyjścia. W towarzystwie takich samych nieudacznikуw, trzymających w rękach rуżnego rodzaju ubrania wierzchnie, cichutko przedostałam się na piętro sali koncertowej… A co się działo na scenie? Odbrązowienie autorytetуw! I jeśli na początku technika wykonawcza naszych młodych pianistуw wprawiła Petera Donahue w prawdziwy zachwyt (przecież mało kto “gryzie” klasykę tak starannie, jak Białorusini, chyba że tylko Rosjanie), to dalej zaczął on… “dyskredytować” ideały.
Bach dostał za swoje jako pierwszy. Anglik z uczuciem opowiadał, jak ten przepadał za winem (i w dużych ilościach), jak wymyślał kawały i żartował z kolegуw… “Ogуlnie rzecz biorąc, Bach był rуwnym gościem” — skończył swуj mini-wykład mister Donahue. A zatem i muzyka “rуwnego gościa” powinna brzmieć inaczej, niż dzieła największego geniusza wszystkich czasуw i narodуw. “No, proszę, zaprzeczcie mi!” — wzywał uważnie słuchającą go publiczność Piter Donahue Nikt nie prуbował dyskutować, ponieważ mister Donahue ma w swoim dorobku zwycięstwo w konkursie imienia Czajkowskiego, opinię światowej sławy i pomyślne występy gościnne w rуżnych krajach…
Fuga
W zasadzie wykonanie muzyki z uwzględnieniem biografii jej autora jest całkiem uzasadnione. W czasie solowego koncertu maestra Donahue nagle przypomniałam sobie niewiadomo skąd wzięte fakty — na przykład, o Prokofiewie, ktуry był zawziętym szachistą i zostawił po sobie kilka dowcipnych pamiętnikуw, składających się z samych spуłgłosek. Natomiast Bartoka dzisiaj nazywano by modnym słуwkiem “perfekcjonista”… Naprawdę, maniera wykonawcza angielskiego gościa jest zupełnie pozbawiona “elitarności”, tym nie mniej jest to sztuka — nie tylko dlatego, że na swoich koncertach woli on grać najbardziej skomplikowane i wcale nie popularne utwory z dużego spadku fortepianowego. Na takich koncertach nawet człowiek nie posiadający specjalnego wykształcenia muzycznego nie będzie się nudził.
Niestety koncert solowy Petera Donahue nie odbył się pod znakiem pełnej widowni — dotychczas jego imię nie było zbyt znane szerokiej publiczności Mińska. Natomiast koncert z dobrze rozreklamowanego i bardzo popularnego wśrуd mieszkańcуw Mińska cyklu “Żywa klasyka” to coś innego.Właśnie ze względu na utwory Czajkowskiego w pierwszej części koncertu głуwny dyrygent Państwowej Akademickiej Orkiestry Symfonicznej Aleksandr Anisimow zaprosił do Mińska swojego starego przyjaciela z mglistego Albionu. Starszej generacji publiczności, ktуra przyzwyczaiła się, że do filharmonii bilety są zawsze i że da się je kupić bez żadnych problemуw w przededniu koncertu, znowu katastroficznie brakowało miejsc. Bilety na czwarty koncert “Żywej klasyki” wykupiono na kilka tygodni przed koncertem. Wygląda na to, że w Mińsku koncerty muzyki klasycznej stają się modne, zdobywają sobie nowych wielbicieli, światowe sławy coraz chętniej jadą do Mińska, nie żądając bajońskich honorariуw.
Irena Zawadzka
