Уладзiмiр Сцяпан. Хвалi. Проза
Мiнск, Мастацкая лiтаратура, 2019
Майстар кароткай прозы… Вось напiсала i задумалася: што значыць — кароткая проза? Кроплi ёсць частка сусветнай вады… Абразкi, апавяданнi, запiсы з Фэйсбуку Уладзiмiра Сцяпана злiваюцца ў адну вялiкую карцiну нашага быцця, адзiнае тэкставае палатно, дзе аднолькава важныя бачнае i нябачнае, фарбы i словы. Сцяпан мае прафесiю мастака, i мы дакладна бачым карцiны, намаляваныя словам. Вось на адной святлее неба, i белая паласа пасярод дарогi — яскравая, свежая, як новая. На другой — партрэт старой турчанкi ў доўгай стракатай сукенцы, якая штодня сядзiць на белым пластыкавым крэсле, у цяньку, пад зялёным апельсiнавым дрэвам i адчувае сябе шчаслiвай. Вось на балконе сохне бялiзна — вялiкi цёмна‑сiнi абрус, белая прасцiна i яшчэ адна колеру жаўтка, а можа, i гэта — вялiкi святочны абрус. Дасканала вымалеваны пейзаж, нацюрморт — частка жанравай карцiны, чый сюжэт — чалавечая гiсторыя. Двое, як у Чэхава, тоўсты i тонкi, выпадкова сустракаюцца, купляючы маладую бульбу. Тоўсты, таленавiты хiрург, калiсьцi выратаваў руку сыну худога, але запатрабаваў за створаны цуд грошы. Худы здаў тоўстага за хабар. Героi нiчога не гавораць адзiн аднаму. I не набываюць бульбу. Чытачу давядзецца самому прайграць сiтуацыю, задумацца над важнымi маральнымi праблемамi. Самотны мужчына, якi пакутуе на алкагалiзм, устаўляе шкло ў акно iнтэрната. Ён рады заробку. I нават удзячны таму, хто забяспечыў працу, — мы толькi ў канцы даведваемся, што праз гэтае вакно хтось выкiнуўся, выбiўшы шкло. Лаканiчная i яркая проза, якая прабiвае на рэфлексii.
Анатоль Александровiч
Мiнск, Беларусь, 2019
Новы альбом серыi «Палац мастацтва» прысвечаны выдатнаму графiку Анатолю Александровiчу, якi сышоў з жыцця два гады таму. Ён — аўтар iлюстрацый да твораў беларускiх пiсьменнiкаў, i сям’я ў яго лiтаратурная: жонка Алена Атраховiч, таксама мастачка, — унучка народнага паэта Кандрата Крапiвы. Менавiта яна i напiсала ўступны артыкул. Графiка Александровiча вызначаецца i глыбокiм пранiкненнем у сутнасць таго, што хацеў сказаць пiсьменнiк, i адначасова самадастатковасцю кожнага малюнка. Паўглядаемся, напрыклад, у графiчныя аркушы па матывах паэмы Мiхася Чарота «Босыя на вогнiшчы»: уражлiвыя экзiстэнцыйныя вобразы праступаюць тонкiмi светлымi лiнiямi з цемры. Дарэчы, мастак прыдумаў уласную, непаўторную тэхнiку афортаў. «Калегi‑мастакi называлi Анатоля Александровiча беларускiм Рэмбрантам. I гэта далёка не выпадковасць, бо дынамiка кампазiцыйнага i змястоўная складанасць вобразаў апасродкавана яднаюць яго творы з творамi майстроў эпохi Адраджэння», — сцвярджае Алена Атраховiч. Пры жыццi у мастака не было персанальных выстаў, ён пазбягаў шумiхi. Любiў з жонкай падарожнiчаць на роварах па Беларусi, натхняўся краявiдамi. Напрыклад, зарослая iмхом лодка на беразе ляснога возера — падстава цэлай серыi гiстарычных замалёвак. Мастака натхнялi постацi Францыска Скарыны, Якуба Коласа, Янкi Купалы. А ў афорт па творы Адама Мiцкевiча ён уплёў пераклад на беларускую мову балады «Свiцязь», якi папрасiў зрабiць Кандрата Крапiву. Знаёмства з альбомам можа стаць для кагосьцi адкрыццём цiкавага творцы.
Джим Крейс. Мелодия
Москва, Издательство «Э», 2019
Когда в романе Джима Крейса жители
городка решают избавиться от страшной
дикой природы, они избавляются и от
бедняков.
Хорошая проза, когда важно не только «о чем», но и «как». Тщательно выписанные психологические нюансы. Сюжет напоминает фильмы французских сюрреалистов с социальной подоплекой. Маленький городок с четким разделением на благополучных граждан и «дикарей». Причем «дикари» — это глобально: бедняки, нищие, роющиеся в отбросах, дикие животные, проживающие в городском леске, сам лес — с мошкарой, грязью и колкими ветвями. Для богачей эти существа не имеют лиц, они почти мифические, словно выжившие неандертальцы. Главный герой — старый певец шансона, рафинированный господин Бузи, живет на границе благополучного и дикого миров: его родовая вилла возле рощи. Поэтому во двор забегают рыться в мусорных ящиках звери, птицы, попрошайки, для Бузи одинаково враждебные и безликие. Однажды в дом забирается в поисках пищи голый грязный ребенок. Маугли, вырываясь, покусал и исцарапал хозяина дома… А вдруг это представитель племени, до сих пор таящегося в лесу? Племянник Бузи Джозеф, метящий в кресло мэра, использует случай с дядюшкой, чтобы протолкнуть свою идею: очистить город от дикарей, а на месте леска построить дома. А чтобы зеленые не возмущались, животных нужно отловить и переселить. Во время глобальной облавы изгоняют не только кабанов и лисиц, но хватают бедняков, бродяг. Нечего портить облик благополучного города. Теперь все красиво. Но рассказчик, один из студентов‑волонтеров и участников эпохальной «очистки города», рассуждает: «Когда мы все полетим в тартарары вместе с нашими городами и городками, как непременно это должно произойти, когда наши квартиры и бульвары заполонят крысы и сорняки, кто выживет? Не те из нас, кто путешествует в автомобилях, подобных гостиным, а те, кто каждый день подбирает объедки, кто может найти воду по запаху и наделен даром бедности».
Полная перепечатка текста и фотографий запрещена. Частичное цитирование разрешено при наличии гиперссылки. Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter
