Пародыя
Мяне ж, паверце, землякі чытаюць,
У полі, пад павеццю, у канторах.
Сустрэўшы ж, павітаўшыся, пытаюць:
«Скажыце, дзядзька,
ёсць яшчэ ў вас порах?»
Уладзімір ПАПКОВІЧ
Мяне старшыні з вёсак праганяюць —
Зрываю, бачыце, працэс вытворчы.
Зрання газеты землякі хапаюць:
«Дзе ж тут Папковіч наш?» — пытаюць
І прагна вершыкі шукаюць вочы.
Чытаюць брыгадзіры, аграномы,
Даяркі перад дойкаю — каровам.
Сам старшыня чытае (жонцы, дома),
А нехта дзеўчыне — пад свежым стогам.
Чытаюць на планёрцы у канторы,
Здараецца, і ў нецвярозым стане.
А верш як спадабаецца каторы,
Зачытваюць — зусім! — у прыбіральні.
Аднак бянтэжыць іхняе пытанне.
Дзе ўзяць мне порах, землякі, скажыце?
Не паляўнічы ж я — паэт па званні,
Таму магу даць «вогненнай вадзіцы»,
А пораху няма — і не прасіце!
