Многія лічаць, што гэта вядомая кожнаму песня мае народныя вытокі. На самай справе аўтарам яе слоў з’яўляецца беларуская паэтка Канстанцыя Буйло (Калечыц). Верш быў напісаны яшчэ ў 1913 годзе. Песня і да гэтага часу гучыць па радыё, яе выконваюць Дзяржаўны народны хор, ансамблі «Бяседа», «Сябры», «Калінка» і іншыя. Яе спяваюць у кожнай вёсцы, гэты своеасаблівы гімн прыродзе і людзям стаў візітоўкай нашай роднай краіны. Нагадаем чытачам радкі з твора:
Люблю наш край — старонку гэту,
Дзе я радзілася, расла,
Дзе першы раз пазнала шчасце,
Слязу нядолі праліла.
Люблю народ наш беларускі,
Хаціны ў зелені садоў,
Залочаныя збожжам нівы,
Шум нашых гаяў і лясоў,
І рэчку, што імкліва воды
Імчыць у нязведаную даль,
І схілы берагоў пясчаных,
І яснасць чыстых яе хваль.
Люблю вясну, што ў кветкі, зелень
Аздобіць радасна зямлю,
Буслоў на гнёздах клекатанне
І спеў жаўроначка люблю.
Гарачую спякоту лета
І буру летнюю з дажджом,
Як гром грыміць, а ў чорных хмарах
Маланка зіхаціць агнём.
І восень сумную люблю я,
І першы звон сярпоў і кос,
Як выйдуць жнеі збожжа жаці,
А касары — на сенакос.
Люблю зіму з яе марозам,
Што вокны прыбярэ ва ўзор,
І белы снег, што, укрыўшы поле,
Ірдзіцца бляскам ясных зор.
Люблю ў пагодную я ночку
Дапозна на дварэ сядзець,
Сачыць за сініх зор мігценнем,
На месяц залаты глядзець.
І песню родную люблю я,
Што дзеўкі ў полі запяюць,
А тоны голасна над нівай
Пераліваюцца, плывуць.
Усё ў тым краі сэрцу міла,
Бо я люблю край родны мой,
Дзе з першым шчасцем я спазналась
І з гора першаю слязой.
І напрыканцы некалькі слоў перакладаў:
Разумнік — умник, умница
Свацця — сваха
Шавецтва — сапожничество
Ялкавы — прогорклый
Рупіцца — заботиться
Прыгнятанне — угнетение
Асабісты — личный
Галлё — ветки, хворост
Дзядзінец — паперть, большой двор.
