Чым нас здзівіць шосты фолк-фэст “Камяніца”?

Сэрца - не “Камяніца”

Люблю сесці дзе-небудзь на палянцы з вітамінным кактэйлем у руках і паслухаць добрую музыку на свежым паветры. Таму не прапускаю ні аднаго музычнага фестывалю пад адкрытым небам. Птушачкі спяваюць, камары пішчаць, людзі вакол, музыканты на сцэне надрываюцца... Адчуваеш нейкую агульнасць з усім адразу — і з гэтай палянкай, і з гэтым небам, і з гэтымі выпадковымі людзьмі. І думаеш, якое ж усё-ткі злачынна кароткае наша сціплае беларускае лета...

Але рана, рана яшчэ завяршаць нам музычны сезон. Адбудзецца вялікая і сур’ёзная падзея: 10 верасня пад Мінскам у Беларускім дзяржаўным музеі народнай архітэктуры і побыту ў вёсцы Азярцо пройдзе ўжо шосты фолк-фэст “Камяніца”.

Насуперак усім міжусобіцам і разборкам тут выступяць музыканты з Беларусі, Расіі і Украіны: “Тройца”, “Оле Лукойе”, Паліна Рэспубліка, “Тарута” і многія іншыя. У якасці хэдлайнера, акрамя калектыву Івана Кірчука, заяўлена зорка расійскай фолк-сцэны Іна Жаланная. Па словах арганізатараў, гэта першае выступленне выканаўцы ў Беларусі. І нядзіўна, Жаланная заўсёды актыўна выступала ў іншых еўрапейскіх краінах і ЗША, дзе яе добра ведаюць.

Бясконца таленавітая і нястомная збіральніца рускага фальклору Іна Жаланная заўсёды стаяла асобна, не ўваходзячы ні ў якія тусоўкі. Бо не сакрэт, што ёсць у нас сёння артысты, якія даволі ўмела гандлююць фальклорам і “народнай традыцыяй”. Не будзем паказваць на іх пальцам. Ці то фальклор, ці то проста дурны густ. І калі тысячная зала ў тысячны раз зацягвае з якой-небудзь народнай артысткай у какошніку “Ой, то не вечар...”, скулы зводзіць ад тугі. Напэўна, таму Жаланная вельмі шануе нашага Івана Кірчука, які таксама ідзе ў творчасці сваім асаблівым і ні на што не падобным шляхам, і называе яго “бацькам сучаснага фолку”.

Зараз у творчасці Іны Жаланнай з’явілася больш псіхадэлічных нотак. Гэта музыка асаблівага стану, блізкага да трансу. Можа быць, таму спявачка прызнаецца, што не любіць вялікія канцэртныя залы: “Публіка далёка, усе прыстойна сядзяць. Ніхто не танцуе, нікога не відаць, светлавая “гармата” б’е ў вочы. Часта немагчыма зразумець, які водгук ты знаходзіш у гэтай бяздоннай цемры, і ці знаходзіш увогуле. Для мяне і маіх музыкантаў важны энергаабмен з гледачом”.

Лепшую пляцоўку для энергаабмену, чым у вёсцы Азярцо, і ўявіць сабе цяжка. Хто тут толькі не выступаў! Нават Беларускі дзяржаўны акадэмічны музычны тэатр з шоу-прэзентацыяй сваёй прэм’еры “Соф’я Гальшанская”. Як цяпер кажуць, музей народнай архітэктуры і побыту — гэта месца моцы. Мабыць, тут энергетычна зараджаешся ад рэчаў продкаў. Таму нельга тут праспяваць дрэнна, і ў галаву прыходзяць толькі светлыя думкі.
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter