Ілля ЖУРАЎЛЁЎ.
Дырэктар КУВ СГП «Дрысенскі» Верхнядзвінскага раёна Васіль Губанаў на маю просьбу, як бы ямчэй расказаць пра маладога загадчыка майстэрні Іллю Жураўлёва, перапытаў:
— А чаму менавіта пра Жураўлёва? У нас жа ўсе — маладыя спецыялісты: і галоўны аграном Яўген Мароз з жонкай аграномам-насенняводам Дар’яй Мароз, і галоўны энергетык Аляксандр Кудакоў, і яго жонка ветурач Кацярына Кудакова, і загадчык машыннага двара Дзяніс Дзямідаў. І адзін другому не ўступаюць у прафесіяналізме.
— «Білет» такі выпаў вашаму Жураўлёву, — растлумачваю. — Хлопец — равеснік Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь. Вось і чытачам хочацца пра яго пабольш даведацца.
— З работай спраўляецца. Летам на камбайне хлеб убірае, не п’е, — выдае Губанаў сціслую характарыстыку.
З IЛЛЁЙ, апранутым у паўвайсковую форму, сустрэліся ў майстэрні, калі заканчвалася выгрузка запчастак, за якой ён пільна сачыў.
— Ці не пазнавата прывезлі? — удакладняю, маючы на ўвазе, што на вуліцы на той час была ўжо сярэдзіна сакавіка і палявыя работы вось-вось павінны пачацца.
— Гэта да корма- і зернеўборачных камбайнаў, — удакладняе Ілля, зразумеўшы падтэкст пытання. — А да пасяўной падрыхтаваліся загадзя, хаця клопатаў хапіла як ніколі. Тэхніка даволі зношаная. З навейшай вось толькі тры адзінкі: трактары МТЗ-3520, МТЗ-1523 ды кормаўборачны камбайн КВК-800. А так у асноўным па сем-восем гадоў і болей. Пасяўному агрэгату АПП-6 наогул дзевяць. Перабіралі яго ўвесь. Мянялі і сашнікі, і падшыпнікі, і ўтулкі...
— Напэўна, была праблема і з запчасткамі?
— Не, дзякуй нашаму дырэктару Васілю Іванавічу, тут ён здорава дапамагае. Мы, інжынерная служба, складаем дэфектную ведамасць, што нам трэба, і дырэктар падпісвае, хаця і грошай тых не так багата ў гаспадарцы, ды і запчасткі дарагія.
— Неяк жа выкручваецеся?
— Ну, грошы з малака «бягуць», а яшчэ насенне траў прадаём. А як сэканоміць, мы тут на месцы глядзім. Бяром запчасткі ад вытворцаў, каб без хібаў і лішніх накрутак. Падсабляе наш Верхнядзвінскі аграсэрвіс, дзе асобныя запчасткі рэстаўрыруюць, а некаторыя наогул вырабляюць.
Звяртаю ўвагу на тое, што ў майстэрні як маладыя механізатары, так і даволі пажылыя. Намякаю, што з апошнімі, відаць, больш клопатаў: як гэта людзям, якія адпрацавалі па 30—40 гадоў, слухаць яго, яшчэ зеленаватага спецыяліста.
Ілля з гэтым не згодзен:
— Якраз са старэйшымі менш праблем: яны ведаюць сваю справу і стараюцца зрабіць як трэба. Можа, гучна будзе сказана: гонар хлебаробскі ў іх такі: не могуць абы-як! Праўда, усялякія выпадкі здараюцца. Аднак мы не караем людзей рублём. Пераконваем, дапамагаем.
З машыннага двара зухавата вырульвае невялікі трактарок МТЗ-320, якім кіруе... галоўны аграном Яўген Мароз.
— У поле падаўся, — каментуе Жураўлёў. — Не на кожны ўчастак на машыне цяпер даедзеш, а на гэтым «усюдыходзе» — самы раз.
— Малайчына, асвоіў і тэхніку, — хвалю агранома.
— О, ён у нас на ўсе рукі майстар, — пагаджаецца Ілля. — Летась механізатар захварэў, дык цэлы тыдзень глебу дыскаваў на ягоным трактары. Дома вялікую гаспадарку трымае, нават свіней в’етнамскіх. Праўда, тут яму жонка Дар’я падсабляе, якая насенняводам у нас працуе.
Справа ідзе к абеду. Жураўлёў паглядвае на гадзіннік і прапануе:
— Паедзем да мяне дахаты. Гарбатай, заваранай на зёлках, пачастую. Бацька ў мяне ляснік. Назбіраў.
Па дарозе ўзнаўляю гаворку. Маўляў, як атрымалася, што бацька лясную прафесію выбраў, а сын да тэхнікі падаўся?
Ілля загадкава ўсміхаецца і выдае сенсацыйную інфармацыю:
— Наш род Жураўлёвых спрадвеку з тэхнікай павязаны. Дзед мой, Міхаіл Сцяпанавіч, трыццаць шэсць гадоў на трактары ў калгасе адрабіў, быў тут таксама і майстрам-наладчыкам. Бацька мой да таго, як у лес пайшоў, гэтымі майстэрнямі доўгі час загадваў. Цяпер я, выходзіць, на яго месцы.
Маладыя спецыялісты КУВ СГП «Дрысенскі»: галоўны аграном Яўген МАРОЗ, галоўны інжынер Сяргей ЛАГУН, ветурач Кацярына КУДАКОВА, загадчык машыннага двара Дзяніс ДЗЯМІДАЎ, аграном-насеннявод Дар’я МАРОЗ, загадчык майстэрні Ілля ЖУРАЎЛЁЎ.
— А як гэта атрымалася?
— Тут цэлая гісторыя. Пасля заканчэння Гарадоцкага аграрна-тэхнічнага каледжа было размеркаванне. Нас, выпускнікоў, паставілі перад фактам: ці адпраўляйцеся па заяўках, да так званых «купцоў», ці выбірайце гаспадаркі самі. Але адтуль павінна быць адпаведнае пісьмо.
Мне ж, канечне, захацелася дахаты. Да дырэктара Васіля Іванавіча звярнуўся з просьбай узяць у якасці тэхніка-механіка. Ён паглядзеў дыплом, уздыхнуў: «І рад бы, ды ніякай вакансіі няма. Калі хочаш, папрацуй камбайнерам і проста ў майстэрні, а там па восені месца павінна вызваліцца». З радасцю пагадзіўся. Потым атрымалася, як ён і абяцаў.
А пачыналася ўсё з дзяцінства. Нарадзіўся я ў вёсцы Дзехцярова, дзе і жыву цяпер разам з бацькамі. Дом наш на самым беразе Сар’янкі. Бегаў купацца ў яе халаднаватай чыстай вадзе, лавіў рыбу. Ладных шчупакоў выцягваў. Непадалёк лес, дзе «паляваў» даволі ўдала за баравікамі, падасінавікамі. Хадзіў у мясцовую школу, што ў Сар’і. Асабліва падабаліся гісторыя і беларуская мова. Захацеў паступаць у Гарадоцкі аграрна-тэхнічны каледж, які ў свой час скончыў мой бацька. Тады гэта ўстанова называлася саўгас-тэхнікум. Бацька даведаўся аб маім жаданні, адвёў мяне на машынны двор, а я тады яшчэ толькі дзясяты клас скончыў, і сказаў: «Паглядзі на гэту арганізацыю знутры, што гэта за хлеб! Папрацуй памочнікам камбайнера». Відаць, разлічваў, што я спалохаюся і перадумаю. Атрымалася ж наадварот: цяга да тэхнікі яшчэ больш вырасла.
Паспрыяла гэтаму, відаць, і тое, што трапіў я ў памочнікі да знакамітага камбайнера Станіслава Адольфавіча Пяткевіча. Ён быў ужо на пенсіі, і камбайн КЗС-10 таксама амаль што адхадзіў сваё, але не стаялі мы ў загонцы, спраўна ўсё атрымлівалася. І з таго часу на канікулах заўсёды ішоў у памочнікі камбайнера. А цяпер, калі пачынаецца ўборка, сам саджуся за штурвал. У нас традыцыя такая — на час жніва і загадчык машыннага двара Дзяніс Дзямідаў, і я ўбіраем хлеб.
— Усё работа, работа. А як з вольным часам? Відаць, і ў той лес у грыбы, і на рэчку рыбу павудзіць часу не выпадае?
— Гэта не зусім так. Цяпер пасяўная, як кажуць, вясновы дзень год корміць. Тут асабліва не разгонішся. А ўвогуле час знаходзім. У Сар’і добры сельскі Дом культуры, дзе часта бываюць канцэрты, ёсць кафэ, дзе можна пасядзець адвячоркам ці ў выхадны. У мясцовай школе ў спартзале гуляем у валейбол. Выступаем на розных раённых спаборніцтвах. Асабліва няблага — на турыстычным злёце. У нашай камандзе васямнаццаць чалавек: спецыялісты, механізатары, прадстаўнікі іншых прафесій. Капітан Яўген Мароз. У эстафеце і трыятлоне, напрыклад, занялі другое месца, у дартсе — трэцяе.
ВЫЯЗДЖАЕМ на вуліцу вёскі Дзехцярова. Сядзіба Жураўлёвых прыкметная не толькі акуратненькім сялянскім домам, немалым садам, але ў першую чаргу падворкам, на якім і куры, і гусі, і качкі. Такое ўражанне, што «прызямліўся» тут цэлы вырай.
— Гэта яшчэ не ўсё, — заўважае Ілля. — У хлеве — свінні, карова.
— А як з сенам?
— Дае гаспадарка, пры жаданні. Але мы не бяром. Ёсць уласны трактар. Назапашваем з яго дапамогай. Сваё — смачнейшае.
Ілля падыходзіць да студні, што ў двары, і дастае вядро са сцюдзёнай, аж зубы зводзіць, надзвычай чыстай і смачнай вадой.
— Крынічная! — з гонарам канстатуе Жураўлёў і запрашае ў хату, дзе нас чакае духмяны чай на лясных зёлках...
saulich@bk.ru
Фота аўтара
