Пачнём з лірыкі. Такія шчымлівыя вершы выходзяць з-пад пяра сапраўднага паэта, якім і быў Паўлюк Трус. Мне вельмі падабаюцца яго радкі з паэмы “Дзясяты падмурак”. І не толькі таму, што ён мой зямляк, проста вершы цудоўныя. Вы толькі прыслухайцеся да гэтай мелодыкі. Дарэчы, Ігар Лучанок напісаў на яго радкі песню, якую выконвае ансамбль “Песняры”:
Падаюць сняжынкі — дыяменты-росы,
Падаюць бялюткі за маім акном…
Расчасалі вішні шоўкавыя косы
І ўранілі долу снегавы вянок.
Дзесьці ў прасторы празвінелі бомы,
Дацвілі пялёсткі нечае тугі…
І здаецца, зноўку еду я дадому
Пераведаць родных, блізкіх, дарагіх.
Адхінае вечар тонкія мярэжы,
На акне альвасы дагарэлі ў сне,
А ў душы квяцістасць і такая свежасць,
І з вачэй усмешкі сыплюцца на снег…
Можна і далей працягваць гэты паэтычны рад, але памер газетнай паласы не дазваляе гэта зрабіць. А цяпер прыслухайцеся, як гэта гучыць на рускай мове:
Падают снежинки — диаманты-росы,
Падают, белея, за моим окном…
Расчесали вишни шелковые косы,
Уронили долу снеговой венок.
А в просторах где-то бубенцы вздохнули,
Лепестки опали чьей-нибудь тоски…
И мгновенно к дому мысли повернули,
Мне б родных проведать, близких, дорогих.
Отклоняет вечер тонкие мережи,
На окне столетник догорит во сне,
А в душе цветистость и такая свежесть,
Что из глаз улыбки сыплются на снег…
А цяпер пераходзім да прозы:
Крещение — Вадохрышча
пушка — гармата
сумка — торба
кисет — капшук
смета — каштарыс
приют — прытулак
стебелек — каліва
блюдечко — сподачак
младенец — немаўлятка
сильный — магутны.
Ну і досыць на сёння. А заўтра, спадзяёмся, зноўку нешта перакладзём.
