— Я не ставіў мэты выйсці ў пераможцы. Рабіў, як умеў...
Таварышы па працы называюць Аніковіча не іначай, як магам. Ну а як інакш, калі за ўсю ўборачную яго “Ягуар”, якому дзесяць гадоў, ні разу не спыніўся з-за паломкі, нават самай дробязнай.
Сам Вячаслаў вытлумачвае ўсё проста:
— Перш чым сесці ў машыну, дасканала яе вывучыў. У тым камбайне без гэтага нават не зробіш патрэбных рэгуліровак, а тым больш не адрамантуеш.
Зімою механізатар перабірае “Ягуар” па вінціках. Вельмі добра адзываецца Вячаслаў і аб айчыннай зернеўборачнай тэхніцы — камбайнах КЗС-10 і КЗС-1218, на якіх ён намалочваў больш зерня, чым некаторыя калегі на замежных.
Вылучае механізатара і асаблівая сялянская руплівасць. Перажывае, каб і збажыну хутчэй змалаціць, і вялікія гоні кукурузы ўбраць да замаразкаў.
Вячаслаў мясцовы. Нарадзіўся ў вёсцы Маставаха, назва якой пайшла ад словазлучэння “пасяленне за мастом”, якое знаходзіцца на беразе Беразіны. Бацька, Іван Кузьміч, быў брыгадзірам паляводаў. З малых гадоў хлопчык увязваўся за ім у поле, на ток, спасцігаў, убіраў у юную душу рамантыку вёскі, яе людзей: мужных, сумленных, аддадзеных сваёй малой радзіме. На ўсё жыццё запомніліся словы бацькі: “Сумленне — гэта ў чалавека галоўны стрыжань! Ні ў якім разе нельга яго згубіць, як бы ні было цяжка!”
Читайте также
Жыве Вячаслаў у катэджы ў вёсцы Несцераўшчына, усяго за пару кіламетраў ад роднай Маставухі. Жонка Таццяна працуе аператарам машыннага даення. Маюць немалую ўласную гаспадарку.
Адпачынак Вячаслаў бярэ зімой, калі на палях зацішша і тэхніка ўжо прыведзена ў парадак.
Ёсць яшчэ адна прычына для гэтай пары. Ён любіць зімовую рыбалку, цягае з мясцовых азёр неблагіх шчупакоў. Вось і на гэты раз, калі мы гаварылі з ім, толькі вярнуўся з возера. На пытанне, ці ўдалося што злавіць, адказаў:
— Не надта. Але не гэта важна. Галоўнае, адпачыў. Трэба ж набірацца настрою. У дзверы грукае вясна...
saulich@bk.ru
Фота аўтара
