Замалёўка з натуры
Вятрыска шалёны на доме Івана
ўзлахмаціў, як пер’е на курыцы, дах.
Узлез на яго гаспадар раным-рана,
Работы — святок, аж агортвае жах...
Глядзіць зверху ўніз — як вымер падворак.
“Дзе ж дзелася жонка?.. Мо, што б памагла?”
І раптам ён бачыць: крадком ад Ягора —
суседа праз вуліцу — трух-трух,
прыйшла...
Іван весь заззяў:
— Да часу, Марыська!.. А дзе жа піла?
— Ай-вай! У Я-го-ра...
— Чаму жа дала?
— Прыстаў, чмель звінючы, нібыта смала...
Ніяк адкарастацца я не магла...
Ай-вай, маё ж гора!..
— Давай назад, скора...
Каб пілка ў мяне ўраз была пад рукою!
— Ага! Ты... пілой заклапочан...
пілою?!..
А мне, неразумнай, здалося... А мне?!
Вісіць жа ў каморцы піла... на сцяне!
Я зараз... Я зараз, міленькі, падам!..
Прапаў бы зусім без мяне ты, Іван...
...Прад мужам Марыська ўжо так шчыравала!..
Ці ў чым было трэба, ці не — падсабляла...
У цэлае вёскі ва ўсіх на вачах
“сямейным падрадам” адноўлен быў мігам
вятрыскам няшчадна ўзлахмачаны дах...
Антон ПІЛІПЧЫК
г. Іўе