Хачу ведаць
“Піша вам Алег Анатольевіч Рыжанкоў, 1989 года нараджэння, з Дрыбінскага раёна. Мая маці Галіна Сцяфанаўна Рыжанкова-Мінчанка, 1970 года нараджэння, у 1989-м закончыла прафтэхвучылішча. Хутка даведалася, што цяжарная. Яна не хоча пра гэта расказваць, і ўсё ж я крыху даведаўся пра свайго бацьку. Ён на год старэйшы за маю маці. Завуць яго Анатоль, імя па-бацьку, здаецца, Мікалаевіч. Мне шмат не трэба. Я толькі хачу ведаць, чаму, калі маці сказала яму, што цяжарная, ён на гэта не звярнуў ніякай увагі. Цікава, ці памятае ён пра мяне. Ці падумаў хоць раз, які я і як жыву. Думаю, што не. А шкада”.
Слёзы бацькоў
“Шукаю сына Андрэя Сцяпанавіча ТАЎЛУЯ, 1967 года нараджэння. Прапаў 27 красавіка 2001 года. Удзень ён быў на службе, а вечарам дамоў не вярнуўся. Пошукі Андрэя станоўчых вынікаў не далі. Дзіна Рыгораўна Таўлуй, Мінск”.
“Мой сын Мікалай Іванавіч ФУРС, 1948 года нараджэння, жыў у Маскве, загінуў у студзені 2005 года. Яго падабралі на вуліцы. Што здарылася, невядома. Дапамажыце даведацца, дзе ён пахаваны. Іван Макаравіч Фурс, Мінск”.
Наш любімы паэт
“40 гадоў пранесла я па жыцці за сотню ад рукі перапісаных вершаў Алены ХМЯЛЕЎСКАЙ. Яна 1946—1948 года нараджэння з горада Оршы. Непаўторны, цудоўны голас душы гэтай паэткі. У 1973—1976 гадах яна вучылася ў Гомельскім дзяржаўным універ-сітэце. Затым іх сям’я пераехала жыць ва Украіну. Алена, здаецца, вярнулася ў Беларусь. Я нічога больш не ведаю пра лёс гэтай дзяўчыны з маёй маладосці. А хочацца, каб нашчадкі ведалі пра яе цудоўныя вершы. Дарагая Алена! Наш любімы паэт! Адгукніцеся, патэлефануйце сям’і Ігнатавых
у Оршы”.
Сябры, сяброўкі
Мінчанка Зоя Аркадзьеўна Васільева шукае Леаніда ДЗЕЖЫЦА, які ў 1981 годзе закончыў Мінскі радыётэхнічны інстытут па спецыяльнасці АСУ, вучыўся ў 63-й групе. Па размеркаванні быў накіраваны на працу ў Гродна.
“Брат майго мужа Расціслаў Мікалаевіч Сячко з вёскі Папоўцы Салігорскага раёна служыў на Чукотцы. Там пасябраваў з салдатам і земляком Браніславам Сцяпанавічам ХАРОШКАМ, 1939 года нараджэння, з вёскі Равіны Брэсцкай вобласці. Праз тры гады служба ў войску закончылася, але сябры вырашылі застацца служыць далей. Хутка Браніслаў прывёз на Чукотку жонку Дану. Праз пяць гадоў яны паехалі ў Баранавічы з малой дачушкай. Рас-ціслаў жыў на Чукотцы, а потым пераехаў у Хабараўск. Пераезды, няпростыя жыццёвыя абставіны — і сябры страцілі сувязь. Расціслаў Мікалаевіч хоча знайсці сябра маладосці ці членаў яго сям’і”.
Мікалай Анатольевіч Івашкін з вёскі Белы Мох Мсціслаўскага раёна шукае былога саслужыўца Уладзіміра Віктаравіча КІСЯЛЬКОВА. “Уладзімір са Шклоўскага раёна. Мы разам служылі ў Краснаярску з 1981 па 1983 год. Пасля службы заяз-
джалі да яго цёткі, якая жыве ў Магілёве”.
“Шукаю цудоўнага чалавека, сяброўку маладосці Ірыну Пятроўну ФІЛЯНОВІЧ. Мы ў 1959—1961 гадах разам працавалі ў вёсцы Хмелеўка Маларыцкага раёна. Я выйшла замуж і паехала ў Чэлябінск, дзе служыў муж. Хутка Ірына пакінула Хмелеўку, і мы страцілі сувязь. Родам яна была з Брэста. Муж яе стрыечнай сястры Іван Вірко ў тыя гады быў фотакарэспандэнтам газеты “Зара”. Таісія Пятроўна Сячко, Мінск”.
“Адшукваю сяброў, з якімі была ў мястэчку Ветрына Віцебскай вобласці, у воінскай часці. Пасля вайны мы ўдзельнічалі ў ваенным ансамблі, ездзілі з канцэртамі па вобласці. Акардэаніст Жора СЕРАБРАКОЎ, танцоры: МУСІН, Зіна ЗІНІНА, Нэля (прозвішча забылася). Цікава, дзе яны, як склаліся іх лёсы. Калі нашу воінскую часць расфарміравалі, паехалі хто куды. Я ў Докшыцах была работнікам архіва і зараз жыву тут. Таццяна Апанасаўна Гічанская (Саўліч)”.
Інеса Сяргееўна Зайчанка (Лемеш) з Магілёва шукае сяброўку дзяцінства і юнацтва Ніну ГУЛЕВІЧ, 1946 года нараджэння. “Разам з ёй у 1958-м я заканчвала Пінскі ўлікова-крэдытны тэхнікум. Пасля вучобы мы перапісваліся. А потым страцілі сувязь. Магчыма, прозвішча Ніны зараз Сянько. Мяне часцей называлі не Інесай, а Інай”.
“Шукаю сяброўку Алену ЗАЙЦАВУ. Мы разам вучыліся ў Рэчыцкай школе медыцынскіх сёстраў у 1952—1953 гадах. Па маладосці не абмяняліся адрасамі, раз’ехаліся па размеркаванні на працу і страцілі сувязь. Я была накіравана ў Мазыр, тут жыву і зараз. Дзе сяброўка, не ведаю. Раіса Нічыпараўна Сіманенка”.
Прапалі без вестак
“Мой брат Сяргей Трафімавіч КАШЧЭЕЎ, 1921 года нараджэння, у 1939-м паступіў у ваенна-пяхотнае вучылішча. Закончыў яго і ў чэрвені 1941-га быў накіраваны на службу ў Віцебск. З дарогі прыслаў пісьмо без зваротнага адраса. Абяцаў прыслаць яшчэ ліст. Але ў Оршы яны даведаліся, што пачалася вайна. Пісьмаў ад брата мы больш не атрымлівалі, і дамоў ён не вярнуўся. Можа, хто ўспомніць брата по фотаздымку і адгукнецца. Іван Трафі-мавіч Кашчэеў, Сенненскі раён”.
Аднакласнікі, аднакурснікі
“Мы, выпускнікі Пінскага педагагічнага вучылішча імя А.С.Пушкіна 1957 года выпуску, дамаўляліся заўжды сустракацца 30 чэрвеня. Але жыццё раскідала ўсіх, і так атрымалася, што не бачыліся ажно паўстагоддзя. Я добра памятаю Валянціну Еўдакімаўну АСЯТРОВУ. Яна родам з вёскі Пілешчына Шклоўскага раёна (у сям’і было пяць сясцёр і брат Анатоль). З Лунінецкага раёна Ганна Андрэеўна ЛУСЕВІЧ, з Пінска Любоў Барысаўна ЯНКЕВІЧ. Разам з намі вучыўся Васіль Макаравіч ТУРКЕВІЧ, які пісаў вершы. Адгукніцеся, сябры! Запрашаю ўсіх на сустрэчу, якая адбудзецца 30 чэрвеня ў 12 гадзін у будынку былога педвучылішча (цяпер вучылішча мастацтваў) па вуліцы Леніна. Марыя Канстанцінаўна Лявошка (Гарагляд), Пінскі раён”.
Запрашаем на сустрэчу былых аднакурснікаў мастацка-графіч-нага вучылішча горада Віцебска 1957 года выпуску. Яна адбудзецца на мастацка-графічным факультэце Віцебскага педагагічнага універсітэта 10 ліпеня ў 12 гадзін. Жэня Вашленка, Нэлі Сарокіна, Мая Лебедзева”.
“Летась споўнілася 50 гадоў першаму выпуску 10-га класа Яршэвіцкай сярэдняй школы Валожынскага раёна. Сустрэчы не было, таму хочацца ўбачыцца сёлета. Свае прапановы, дарагія аднакласнікі, выказвайце, звярнуўшыся на праект “Помні імя сваё...”. Ганна Аляксееўна Сарока і Антаніна Станіславаўна Сарока з Мінска і Маладзечна”.
“Сёлета спаўняецца 50 гадоў, як мы закончылі шаркоўшчынскую СШ № 1. Вельмі хочацца сустрэцца з нашым юнацтвам, успомніць школьныя гады. У 10-м класе нас было каля 40 чалавек. Пра некаторых з іх мы не ведаем.
Адгукніцеся, Люда АЛЯКСАНДРАВА, Лёля ЗІНКЕВІЧ, Света БУРНОСЕН-КА, Іра ГРЫГОР’Е-ВА, Галя КАЖА-МЯКА, Мікалай ШВЕДАС, Чэслаў ДУЛІНЕЦ, Мікалай ЗЯЛЁНКА. Сустрэча адбудзецца ў ліпені. Стараста класа Вера Антонаўна Крупко, Брэст”.
Група выпускнікоў Мар’інагорскага саўгаса-тэхнікума 1962 года выпуску шукае сваіх аднакурснікаў. “Мы хочам арганізаваць сустрэчу ў чэрвені. Наша група “А” (стараста Мікалай Шыбко) была вельмі дружнай.
Выпускнікі, патэлефануйце Га-ліне Аляксандраўне Акульчык
(8-01796) 37-288, вёска Нача Крупскага раёна”.
“У 1951—1952 годзе я вучылася ў Навапольскай сельскагаспадарчай школе. Разам са мной былі іншыя дзяўчаты. Хочацца даведацца, як склаўся лёс Ядвігі Казіміраўны КОРЗУН, Аляксандры Сяргееўны КАРАВАЙ. Памятаю, у той час была суровая зіма. У інтэрнаце, дзе мы жылі, было вельмі холадна. Мы накрываліся дзвюма коўдрамі, а галовы нашы былі ў інеі і прымярзалі да падушак. Зінаіда Іванаўна Жлобіч, Глускі раён”.
“Шукаю сяброў і сябровак, з якімі ў 1959—1961 гадах разам вучылася ў Мінскай школе кулінарнага навучання. Адгукніцеся, Ларыса СЦЕФАНОВІЧ, Тамара ЯЦЭВІЧ, Зоя СТОЙЛІК, Вольга ГАРЛЕЎСКАЯ, Марыя КАГАН, Ірына ДАЛІДОВІЧ, Мая БАРАЎ-ЦОВА, Галіна СІНКЕВІЧ, Валянціна ДАЎГАПОЛІК, Лізавета КАВАЛЬЧУК і іншыя. Тамара Фёдараўна Атрошкіна, Барысаў”.
Блізкія людзі
“Шукаю брата Міхаіла Іванавіча ДЫМОВІЧА, 1942 года нараджэння. Больш за 30 гадоў ён з сям’ёй жыве ў горадзе Шахты Растоўскай вобласці. У 1992 годзе мы з ім яшчэ мелі сувязь. А ў 1993-м на тэлеграму з паведамленнем прыйшоў адказ, што адрасата няма. І потым на ўсе пісьмы і тэлеграмы адказу не было. Калі з братам нешта здарылася, у яго ёсць сын Юра, якому ўжо больш за 30 гадоў, і жонка Ганна. Яны б маглі паведаміць мне. Але гэтага не адбылося. Алена Якаўлеўна Рыбакова, Мінск”.
“У пачатку 20-х гадоў мой дзядзька, бацькаў брат Нестар Марцінавіч Малашчук пераехаў з сям’ёй з Брэстчыны пад Мінск. Дзядзькаў сын Сцяпан у 1947 годзе служыў у войску ў Гродна. Мы з ім перапісваліся, а потым сувязь страцілася. Я сэрцам адчуваю, што дзесьці побач, у адным з куточкаў роднай Беларусі, жывуць мае родныя: стрыечны брат Сцяпан МАЛАШЧУК, дзве яго сястры, іх дзеці. Дарагія, адгукніцеся! Анастасія Фамінічна Федзюковіч, Акцябрскі”.
“Шукаю стрыечную сястру Ганну Іванаўну ЛОГВІН. Маці яе звалі Пелагея. У іх сям’і было шасцёра дзяцей. Ганна мне была, як родная. Яна выйшла замуж і атрымала кватэру ў Оршы. Можа, хто ведае пра лёс Ганны, напішыце. Яшчэ хачу знайсці Ніну Сцяпанаўну ДЫНІСЮК. Мы з ёй жылі калісь у адным маленькім пакойчыку. У яе ўкралі альбом з адзінай фатаграфіяй маці. Ніна плакала, а мне было яе вельмі шкада. А яшчэ жаніх хадзіў да яе, а потым кінуў, ажаніўся з другой. Вельмі хачу ведаць, як склаўся лёс маёй сяброўкі. Можа, яна таксама жыве ў Беларусі? Надзея Максімаўна Галах, Івацэвіцкі раён”.
“Да вайны ў Мінску жыла родная сястра маёй маці, цётка Соня, дзявочае прозвішча ВІЛЕНСКАЯ. У яе быў муж Мечыслаў і дачушка Мара, якую я вельмі хачу знайсці. Сям’я жыла ў кватэры пры школе, здаецца, дзевятнаццатай. Цётка Соня і дзядзька Мечыслаў працавалі там настаўнікамі. Мне тады было 10 гадоў, а Марачцы — каля трох. Пасля вайны дзядзька Мечыслаў расказваў, што жонка загінула ў вёсцы Шацк, а ён і дачка выжылі. Мы вельмі прасілі прывезці да нас Марачку, але дзядзька паказаў толькі яе фотаздымкі. Ён зрэдку прыходзіў да нас. Затым мы пераехалі на новае месца жыхарства, і сувязь была страчана. Мне 77-ы год, а стрыечнай сястры, напэўна, 70. Не магу змірыцца з тым, што, магчыма, мы жывём у адным горадзе, ходзім блізка адна каля адной, а сустрэцца не можам. Эдзіт Генрыхаўна Калодкіна, Мінск”.
“Як сведчыць дакумент, выдадзены 13 сакавіка 1947 года, мой бацька Іван Трафімавіч ГАРОШКА нарадзіўся 7 снежня 1924 года ў вёсцы Крапіўна Бярэзінскага раёна. Сувязь з роднымі не падтрымліваў. Некалькі разоў збіраўся нас, тады яшчэ дзяцей, звазіць на сваю малую радзіму, ды так і не звазіў. Адзін раз, праўда, давёз да Маладзечна, звадзіў на арэлі-каруселі, і мы вярнуліся дамоў у вёску Кулікова Мядзельскага раёна, дзе ў той час жылі бацька, маці, я і сястра. Так пра радзіму бацькі і яго сваякоў мы нічога і не даведаліся. Няма ўжо на гэтым свеце бацькоў. Я жыву ў Полацку, сястра — у Літве. Родныя, адгукніцеся! Мікалай Іванавіч Гарошка”.
“Шукаю брата Уладзіміра Іванавіча ФРАЛЕНКУ, 1944 года нараджэння. За сваё жыццё я яго вельмі мала бачыла. З пяці гадоў мяне аддалі ў дзіцячы дом у Навабеліцы, дзе я жыла да 1954 года. Прыкладна ў той час туды прывезлі брата. Разам мы пабылі нядоўга, і нас зноў разлучылі. Праз год я паехала наведаць Уладзіміра, але мне сказалі, што дзіцячы дом расфарміравалі. Куды накіравалі брата, невядома. Праз некаторы час даведалася, што ён у Петрыкаўскім дзіцячым доме. Напісала туды. Адказалі, што яго там няма. З таго часу не ведаю, дзе шукаць брата. Мая Міхайлаўна Міхальчук (Савельева), Пінск”.
