Столичные транспортники хотят до конца будущего года оснастить системой дифференцированной оплаты стоимости проезда весь городской общественный транспорт. На каком-то сайте даже опрос среди минчан успели провести. Его результаты таковы: люди готовы отдавать за проезд одной остановки в среднем 500 рублей. Интереса ради пообщалась на эту тему со своими знакомыми. В результате оказалось, что одни за минимальный проезд в городском транспорте хотели бы платить «рублей 300 и ни копейки больше». Другие готовы отдавать до 2000 рублей.
Думаю, новость больше радует, чем огорчает. Хотя многих людей пугает возможная путаница. Ведь еще не ясно, что именно будет оплачивать пассажир: время или расстояние.
Время, на мой взгляд, вообще весьма спорный показатель. Это доказывают пробки, ожидание опаздывающего транспорта, длительные остановки из-за большого количества пассажиров. Допустим, человек купил проездной на 30 минут, а через некоторое время понимает, что ему еще минут 5—10 необходимо ехать. Тогда надо будет срываться с места, бежать за новым. Особенно это актуально для гостей города, которые плохо ориентируются в нем. Может, все же оптимальным решением будет плата за количество остановок? Прикладываешь карточку при входе-выходе, да и все.
Также многим непонятно намерение специалистов начать эксперимент с пригородного транспорта, ведь его маршруты и так дифференцированы. Возможно, здесь речь идет о городских автобусах, выезжающих за черту Минска, например, в Боровляны, Сосны, Новинки, Сеницу? Этот момент транспортникам стоит уточнить.
Споры также вызывает проблема зайцев. Многие считают, что нововведение никак не повлияет на заядлых безбилетников, а наоборот, упростит им жизнь. Например, увидел зайчик через окошко яркую синюю униформу, да и оплатил проезд. А после проверки снова приложил, будто вышел из автобуса, а сам дальше поехал, веселый и довольный собой.
И все же большинство моих собеседников расценили систему дифференцированной оплаты проезда как реальный способ экономить довольно приличную сумму. Ведь чтобы сэкономить ее сейчас, многие ежедневно преодолевают пешком одну-две остановки до работы и обратно. А на это уходит много времени, который можно потратить на более увлекательные занятия.
Анастасия Омелюсик, Минск
Прыгоды Боні і Мэй
Неяк убачыла, як ля суседняга пад’езда гуляюць два цёмна-шэрыя камячкі — паўтарамесячныя кацяняты.
А потым як даў дождж... «Замерзнуць пад балконам, захварэюць, сабакі расправяцца», — думкі не давалі спакою. Дадому панесці іх не магла, бо наш гаспадар прызнае толькі прыгажуна ката Фердынанда. Яго я, дарэчы, падняла летась чатырохмесячным пушысцікам, і ён поўнасцю змяніў надвор’е ў доме.
Дзякуй богу, кацянятак прытуліла суседка Ніна, якая дапамагае бяздомным жывёлінам. Словам, правялі мы гэтым прыгажуням прафілактыку і пачалі шукаць надзейных гаспадароў. На абвестку ў інтэрнэце адразу адгукнулася студэнтка Таня і забрала Боню ў трохпакаёвую кватэру. А вось з Мэй усё было не так проста, хаця я была пераканана, што прыгожы, з адмысловай рыскай на пысе і белымі тапачкамі «пуфік» у нас не затрымаецца.
Вазіла я яе на Ждановіцкі рынак — безвынікова. Не знайшлося там гаспадара, вартага такога чароўнага стварэння. Таму ў наступныя выхадныя вырашыла паспрабаваць шчасця на Камароўцы, дзе ў падземным пераходзе прадаюць прадстаўнікоў кацінага племені. Што рабілася! Кошачку мала хто абмінуў. Яе і фатаграфавалі, і прасілі патрымаць, і як толькі не хвалілі такое чароўнае і разумнае стварэнне. Былі і патэнцыяльныя пакупнікі, дарма чамусьці ніхто не хацеў браць. У першым выпадку супраць кошкі ў хаце быў тата. Гэта важкая прычына. Другая дама шукала, уявіце сабе, кацяня пад колер канапы, і наша Мэйка ёй упаўне падыходзіла. Трэці хацеў такую кошку, каб адмыслова лавіла мышэй. Ну хіба магла я гарантаваць, што істота з персідскімі генамі апраўдае такія спадзяванні. Быў і п’яны менеджар, які хацеў сабе кошку-талісман. І жанчына «а-ля псіхолаг», якая настойліва цікавілася, які ў кошкі будзе характар.
Словам, першы дзень пайшоў кату пад хвост. Дома Мэй уладкавалася ва ўпадабаным ёю футравым берэце, а мы з Нінай паўздыхалі, пасмяяліся і нават пусцілі слязу, але сышліся на адным: урэшце рэшт мы знойдзем кошцы дом.
У нядзелю я зноў была на Камароўцы. І вось... Дзяўчына гадоў 24 не магла адарваць вачэй ад майго «тавару». «Узяць плануеце ці проста цікавіцеся?» — пытаюся. Аказваецца, мама, якая нядаўна пайшла на пенсію, вельмі хоча кошачку, сама Людміла любіць жывёл, і ў іх двухпакаёвая кватэра. Вось дык удача! Б’ём па руках, я занатоўваю нумар мабільнага, і Мэйка адпраўляецца ў новае жыццё. А на выручаныя грошы (новая гаспадыня ўпіхнула мне ў кішэню сто тысяч рублёў) купляю пачастунак яе бяздомным сабратам і прэзент сваёй кампаньёнцы.
Ведаеце, дзесяць дзён турбот, надзей і расчараванняў, звязаных з уладкаваннем кацянят, нанава адкрылі мне некалькі жыццёвых ісцін. Напрыклад: калі ў вырашэнні нейкай праблемы спадзяешся на аднадумцаў, трэба быць гатовым, што ўсё ляжа выключна на твае плечы. Вось зоаабаронцы абяцалі наладзіць Мэйцы фотасесію і не зрабілі гэтага. А той, хто быў далёкі ад праблемы, раптам станавіўся паплечнікам. Што й казаць, жыццё — непрадказальная рэч.
Вера ШЧЭЦІНА, Мінск