Столичные транспортники хотят до конца будущего года оснастить системой дифференцированной оплаты стоимости проезда весь транспорт

Подумать о минутах свысока

Столичные транспортники хотят до конца будущего года оснастить системой дифференцированной оплаты стоимости проезда весь городской общественный транспорт

Столичные транспортники хотят до конца будущего года оснастить системой дифференцированной оплаты стоимости проезда весь городской общественный транспорт. На каком-то сайте даже опрос среди минчан успели провести. Его результаты таковы: люди готовы отдавать за проезд одной остановки в среднем 500 рублей. Интереса ради пообщалась на эту тему со своими знакомыми. В результате оказалось, что одни за минимальный проезд в городском транспорте хотели бы платить «рублей 300 и ни копейки больше». Другие готовы отдавать до 2000 рублей.

 

Думаю, новость больше радует, чем огорчает. Хотя многих людей пугает возможная путаница. Ведь еще не ясно, что именно будет оплачивать пассажир: время или расстояние.

 

Время, на мой взгляд, вообще весьма спорный показатель. Это доказывают пробки, ожидание опаздывающего транспорта, длительные остановки из-за большого количества пассажиров. Допустим, человек купил проездной на 30 минут, а через некоторое время понимает, что ему еще минут 5—10 необходимо ехать. Тогда надо будет срываться с места, бежать за новым. Особенно это актуально для гостей города, которые плохо ориентируются в нем. Может, все же оптимальным решением будет плата за количество остановок? Прикладываешь карточку при входе-выходе, да и все.

 

Также многим непонятно намерение специалистов начать эксперимент с пригородного транспорта, ведь его маршруты и так дифференцированы. Возможно, здесь речь идет о городских автобусах, выезжающих за черту Минска, например, в Боровляны, Сосны, Новинки, Сеницу? Этот момент транспортникам стоит уточнить.

 

Споры также вызывает проблема зайцев. Многие считают, что нововведение никак не повлияет на заядлых безбилетников, а наоборот, упростит им жизнь. Например, увидел зайчик через окошко яркую синюю униформу, да и оплатил проезд. А после проверки снова приложил, будто вышел из автобуса, а сам дальше поехал, веселый и довольный собой.

 

И все же большинство моих собеседников расценили систему дифференцированной оплаты проезда как реальный способ экономить довольно приличную сумму. Ведь чтобы сэкономить ее сейчас, многие ежедневно преодолевают пешком одну-две остановки до работы и обратно. А на это уходит много времени, который можно потратить на более увлекательные занятия.

 Анастасия Омелюсик, Минск

 

Прыгоды Боні і Мэй

Неяк убачыла, як ля суседняга пад’езда гуляюць два цёмна-шэрыя камячкі — паўтарамесячныя кацяняты.

 

А потым як даў дождж... «Замерзнуць пад балконам, захварэюць, сабакі расправяцца», — думкі не давалі спакою. Дадому панесці іх не магла, бо наш гаспадар прызнае толькі прыгажуна ката Фердынанда. Яго я, дарэчы, падняла летась чатырохмесячным пушысцікам, і ён поўнасцю змяніў надвор’е ў доме.

 

Дзякуй богу, кацянятак прытуліла суседка Ніна, якая дапамагае бяздомным жывёлінам. Словам, правялі мы гэтым прыгажуням прафілактыку і пачалі шукаць надзейных гаспадароў. На абвестку ў інтэрнэце адразу адгукнулася студэнтка Таня і забрала Боню ў трохпакаёвую кватэру. А вось з Мэй усё было не так проста, хаця я была пераканана, што прыгожы, з адмысловай рыскай на пысе і белымі тапачкамі «пуфік» у нас не затрымаецца.

 

Вазіла я яе на Ждановіцкі рынак — безвынікова. Не знайшлося там гаспадара, вартага такога чароўнага стварэння. Таму ў наступныя выхадныя вырашыла паспрабаваць шчасця на Камароўцы, дзе ў падземным пераходзе прадаюць прадстаўнікоў кацінага племені. Што рабілася! Кошачку мала хто абмінуў. Яе і фатаграфавалі, і прасілі патрымаць, і як толькі не хвалілі такое чароўнае і разумнае стварэнне. Былі і патэнцыяльныя пакупнікі, дарма чамусьці ніхто не хацеў браць. У першым выпадку супраць кошкі ў хаце быў тата. Гэта важкая прычына. Другая дама шукала, уявіце сабе, кацяня пад колер канапы, і наша Мэйка ёй упаўне падыходзіла. Трэці хацеў такую кошку, каб адмыслова лавіла мышэй. Ну хіба магла я гарантаваць, што істота з персідскімі генамі апраўдае такія спадзяванні. Быў і п’яны менеджар, які хацеў сабе кошку-талісман. І жанчына «а-ля псіхолаг», якая настойліва цікавілася, які ў кошкі будзе характар.

 

Словам, першы дзень пайшоў кату пад хвост. Дома Мэй уладкавалася ва ўпадабаным ёю футравым берэце, а мы з Нінай паўздыхалі, пасмяяліся і нават пусцілі слязу, але сышліся на адным: урэшце рэшт мы знойдзем кошцы дом.

 

У нядзелю я зноў была на Камароўцы. І вось... Дзяўчына гадоў 24 не магла адарваць вачэй ад майго «тавару». «Узяць плануеце ці проста цікавіцеся?» — пытаюся. Аказваецца, мама, якая нядаўна пайшла на пенсію, вельмі хоча кошачку, сама Людміла любіць жывёл, і ў іх двухпакаёвая кватэра. Вось дык удача! Б’ём па руках, я занатоўваю нумар мабільнага, і Мэйка адпраўляецца ў новае жыццё. А на выручаныя грошы (новая гаспадыня ўпіхнула мне ў кішэню сто тысяч рублёў) купляю пачастунак яе бяздомным сабратам і прэзент сваёй кампаньёнцы.

 

Ведаеце, дзесяць дзён турбот, надзей і расчараванняў, звязаных з уладкаваннем кацянят, нанава адкрылі  мне некалькі жыццёвых ісцін. Напрыклад: калі ў вырашэнні нейкай праблемы спадзяешся на аднадумцаў, трэба быць гатовым, што ўсё ляжа выключна на твае плечы. Вось зоаабаронцы абяцалі наладзіць Мэйцы фотасесію і не зрабілі гэтага. А той, хто быў далёкі ад праблемы, раптам станавіўся паплечнікам. Што й казаць, жыццё — непрадказальная рэч.

 

Вера ШЧЭЦІНА, Мінск

Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter