В 1960 году я стал работать директором Журавской восьмилетней школы, которая на Ошмянщине. Одновременно преподавал белорусский язык и литературу. Зная, что дети очень любят читать произведения Янки Мавра, предложил им подготовить и провести литературный вечер, посвященный писателю, а также пригласить на встречу самого любимого писателя. Дети с моей помощью подготовили письмо и отправили в Союз писателей БССР. С нетерпением ждали ответа, и он, к нашему удивлению, пришел довольно быстро:
«Дарагiя мае сябры!
Дзякую вам за ўвагу i спяшаюся паведамiць, што справа з маiм «удзелам» у вашай канферэнцыi не такая простая, як вам здаецца.
Большасць маiх чытачоў на Беларусi ведаюць, што я не толькi вельмi стары, але i вельмi хворы. Апрача таго на працягу шасцi гадоў я быў бадай што сляпы i толькi цяпер, пасля аперацыi, я сяк–так бачу. Вы, вiдаць, адчуваеце, што прыехаць я не магу, але не ведаеце, што напiсаць для вас «даклад» мне таксама нялёгка. Дык вось, замест усяго гэтага я магу толькi паслаць вам шчырае прывiтанне i пажаданне поспехаў на вашым светлым i шырокiм шляху. Я пачынаў сваё жыццё ў курнай хаце пры лучыне, а канчаю ў хаце з усiмi цудамi навукi i тэхнiкi ды яшчэ назiраю падарожжы ў Космас. Таму я, больш як хто iншы, магу ацанiць дасягненнi, якiя для вас з’яўляюцца «звычайнымi». Таму я i зайздрошчу вам, будучым жыхарам трэцяга тысячагоддзя, якiя ў канцы свайго жыцця, магчыма, будуць успамiнаць сучасныя цуды, як я цяпер успамiнаю дзiрку ў столi, праз якую выходзiў дым з хаты.
— Бач, як лоўка прыдумана! — казалi мы ў той час.
Будзьце шчаслiвыя.
8.XI.60 г. Янка МАЎР».
Иван ГОВОР, Ивье.
