Час не чакае
— Мы правялі пластыку трохстворкавага клапана, з-за паталогіі ён быў зрушаны і працаваў няправільна, — дырэктар РНПЦ дзіцячай хірургіі Канстанцін Драздоўскі быў у камандзе хірургаў, якія выконвалі аперацыю. — Нашы хірургі і раней аперыравалі анамалію Эбштэйна. Унікальнасць гэтага выпадку — стан дзіцяці. Калі дзяўчынка паступіла да нас, насычэнне яе крыві кіслародам было на ўзроўні 60 працэнтаў, норма ж — 95—100 працэнтаў, дзіця было натуральна сіняе.
Доўжылася аперацыя пяць гадзін. Тры хірургі, анестэзіёлаг, перфузіёлаг, кардыёлаг, сёстры і санітаркі «рамантавалі» сэрца маленькай Дарыяны. Загадчык аддзела дзіцячай кардыяхірургіі Юрый Ліннік — з ліку гэтых людзей:
— Няшмат якія сусветныя цэнтры могуць пахваліцца тым, што аперыруюць дзяцей з такой паталогіяй і ў такім узросце. Звычайная тактыка дактароў — дачакацца, калі пацыент падрасце і карэкцыя стане больш бяспечнай. Але ў дадзеным выпадку часу чакаць не было.
Канстанцін ДРАЗДОЎСКІ: «Мы правялі пластыку трохстворкавага клапана, з-за паталогіі ён быў зрушаны і працаваў няправільна».Нашым хірургам дапамагаў прафесар Афксендыяс Калангас. Ён доўгі час узначальваў кардыяхірургічную службу ў Швейцарыі. Стварыў свой фонд і зараз з гуманітарнай місіяй ездзіць па свеце. У Беларусь прафесар Калангас прыехаў паказаць нашым хірургам уласную мадыфікацыю аперацый Роса — тэхніку лячэння яшчэ адной рэдкай паталогіі сэрца.
— Камандзіроўка прафесара Калангаса заканчвалася, дамовіліся на май гэтага года арганізаваць паўторны візіт, якраз па паталогіі Эбштэйна, — распавядае Канстанцін Драздоўскі. — І вось за дзень да яго адлёту нам патэлефанавалі калегі з Віцебска, сказалі: ёсць неадкладны пацыент. Дзяўчынка не магла дыхаць без кіслароднага апарата, даслалі запіс яе УГД. Дарыяна паступіла да нас вечарам у суботу, на наступную раніцу мы яе прааперыравалі.
«Дыягназ нам паставілі на 20-м тыдні цяжарнасці», — маці дзяўчынкі Ганна Адамовіч дагэтуль перажывае, калі ўспамінае эпізоды самага цяжкага перыяду ў жыцці.«Усё кепскае ўжо мінула»
— Дыягназ нам паставілі на 20-м тыдні цяжарнасці, — маці дзяўчынкі Ганна Адамовіч дагэтуль перажывае, калі ўспамінае эпізоды самага цяжкага перыяду ў жыцці. — Пасля нараджэння Дарыяны дыягназ пацвердзіўся. У першыя суткі нас перавялі сюды, у РНПЦ, прабылі шэсць сутак у рэанімацыі і яшчэ месяц — у аддзяленні. Пасля кожны месяц прыязджалі на абследаванні, таксама рабілі холтар у Віцебску і Лепелі.
Дарыяна — трэцяе дзіця ў сям’і. Два яе браты нарадзіліся здаровымі, без паталогій. Цяпер яны дома, у Лепелі, з бацькам і бабуляй, пакуль Ганна побач з дачкой. Жанчына бязмерна ўдзячная ўрачам за іх працу.
Доўжылася аперацыя пяць гадзін.Адамовічы правялі паўгода ў напружанні. Але, безумоўна, самымі цяжкімі выдаліся мінулыя выхадныя. Падтрымаць Ганну прыехаў муж. Разам яны з заміраннем сэрца чакалі выніку аперацыі.
— Калі хірургі паведамілі, што ўсё прайшло паспяхова, у мяне пацяклі слёзы шчасця, вырваліся эмоцыі, — усміхаецца Ганна Адамовіч. — Усё кепскае ўжо мінула. Хіба што расстанне гняце. Дарыяна прывыкла да груднога выкормлівання, бутэлечку і сумесі не бярэ. Прыходжу да яе, калі спіць, таму што нават у масцы, чэпчыку і халаце ўсё роўна мяне пазнае, адчувае.
Цяпер у малышкі ранні пасляаперацыйны перыяд.Жыццё без абмежаванняў
— Цяпер у малышкі ранні пасляаперацыйны перыяд, — падзяліўся Юрый Ліннік. — Стан яе стабільны. Самастойна дыхае, стабільныя рытм сэрца і ціск — на наступным тыдні перавядзём яе з рэанімацыі ў аддзяленне.
Аперацыя прайшла добра, і з вялікай доляй верагоднасці іншая не спатрэбіцца. Абышліся без пратэзавання, таму якасць жыцця дзіцяці ніяк не пагоршыцца. Усё ж клапан — іншароднае цела, яго з часам трэба мяняць. Юрый Ліннік удакладніў, што далейшае жыццё Дарыяны — паўнавартаснае, без абмежаванняў:
— Адзінае — дзяўчынка не зможа стаць прафесійнай спартсменкай.
ikras@sb.by
