Пастырскi лiст на Божае нараджэнне 2003 года Пана

"Езус Хрыстус, Адзiны Збауца Свету, учора, сення i на зауседы".
"Езус Хрыстус, Адзiны Збауца Свету, учора, сення i на зауседы". (Тertio millennio adveniente, 40). Штогод у гадавiну святой Бэтлеемскай Начы мы збiраемся перад сiмвалiчнаю i традыцыйнаю стаенкаю, каб схiлiць галовы i ушанаваць пакладзенае у яслях Божае Дзiця, каб нанава перажыць збаучую таямнiцу Уцелауленага Слова, Езуса Хрыста. Як у часавай прасторы ужо 20 стагоддзяу, так i у тэрытарыяльнай прасторы ужо усяго зямнога шара постаць Езуса Хрыста увайшла у гiсторыю чалавецтва як уцелауленага Сына Божага, якi здзейснiу адкупленне роду людскога праз сваю смерць на крыжы на Галгофе i праз свае уваскрэсенне. Кангрэгацыя Веравучэння выдала (6 жнiуня 2000 г.) зацверджаную i узаконеную Папам Янам Паулам II Дэкларацыю "DOMINUS JEZUS" аб адзiнасцi i збаучай паусюднасцi Езуса Хрыста i Касцела. Дэкларацыя звяртаецца да дактрыны, выкладзенай у ранейшых дакументах Настаунiцкага Iнстытута Касцела з намерам пацвердзiць iсцiны, якiя складаюць спадчыну веры Касцела. Таму слушна i збавенна, каб менавiта мы, маючы перад вачыма бэтлеемскую стаенку, а у ей утоеную таямнiцу уцелаулення Слова Божага, умацоувалi сябе у вызнаваннi Езуса Хрыста праз доказы, узятыя з гэтай Дэкларацыi. Перадусiм трэба моцна верыць у тое, што у таямнiцы Езуса Хрыста, уцелауленага Сына Божага, якi есць "дарогаю, праудаю i жыццем" (гл. Ян 14, 6), заключана аб`яуленне паунаты Божай прауды: "Нiхто не ведае Сына апроч Айца; i Айца не ведае нiхто апроч Сына i таго, каму Сын хоча адкрыць" (гл. Мц 11, 27). Другi Ватыканскi Сабор, верны Божаму слову, навучае: "Найглыбейшая ж прауда пра Бога i пра збауленне чалавека яснее нам праз гэтае аб`яуленне у асобе Хрыста, якi есць адначасова пасрэднiкам i паунатою усяго аб`яулення..." Таму Езус Хрыстус, Уцелауленае Слова, чалавек да людзей пасланы, абвяшчае слова Божае i здзяйсняе справу збаулення, якую Айцец даверыу Яму выканаць. Таму Той, якога калi хтосьцi бачыць, бачыць таксама i Айца (гл. Ян 14, 9), усею сваею прысутнасцю i з`яуленнем праз словы i учынкi, праз знакi i цуды, асаблiва ж праз смерць сваю i поунае хвалы змертвыхпаустанне, а урэшце праз спасланне Духа прауды, аб`яуленне давеу да канца. Такiм чынам, хрысцiянскi план збаулення, як новы i канчатковы запавет, нiколi не перапынiцца, i не трэба ужо спадзявацца нi на якое новае публiчнае аб`яуленне перад хвалебным прыйсцем Пана нашага Езуса Хрыста. Таму энцыклiка "Redemptoris missio" нагадвае Касцелу пра заданне абвяшчаць Евангелле як паунату прауды: "У гэтым канчатковым Слове свайго Аб`яулення Бог дау Сябе пазнаць найбольш поуна: Ен сказау чалавецтву, кiм Ен есць. Гэта канчатковае самааб`яуленне Бога - асноуны матыу, дзеля якога Касцел "есць мiсiйны па сваей прыродзе". Ен не можа не абвяшчаць Евангелля, гэта значыць паунаты прауды, якую Бог дау нам пазнаць пра самога сябе". Толькi аб`яуленне Езуса Хрыста уводзiць у нашу гiсторыю унiверсальную i канчатковую прауду аб тым, што у Езусе Хрысце здзейснiлася поунае i канчатковае аб`яуленне збаучай таямнiцы Бога. Таму словы, учынкi i цэлая гiстарычная падзея Езуса, хоць i абмежаваныя як людская рэчаiснасць, аднак маюць суб`ектам Божую Асобу уцелауленага Слова, сапрауднага Бога i сапрауднага чалавека. Таму маюць у сабе канчатковае i поунае аб`яуленне збаучых шляхоу Бога, хоць глыбiня таямнiцы Божай сама у сабе застаецца невычэрпнаю. Таму вера дамагаецца прызнання, што Слова, якое сталася целам, ва усей сваей таямнiцы, што здзяйсняецца ад уцелаулення да услаулення, есць сапрауднаю крынiцаю i дапауненнем усялякага збаучага аб`яулення Бога чалавецтву. Адэкватным адказам на Божае аб`яуленне есць паслухмянасць веры, праз якую чалавек па вольнай волi увесь давяраецца Богу, аказваючы поуную пакорнасць розуму i волi Богу аб`яуляючаму, i добраахвотна прызнаючы аб`яуленне, Iм дадзенае. Паслухмянасць веры прадугледжвае прыняцце прауды Хрыстовага аб`яулення, пацверджанага Богам, каторы есць самою Праудаю. Значыць, трэба рашуча вызнаваць навуку веры, якая абвяшчае, што гэта Езус з Назарэта, Сын Марыi - i толькi Ен - есць Сынам i Словам Айца. Слова, якое было напачатку у Бога, есць тым самым, якое сталася целам. У Езусе, Сыне Бога жывога, "жыве уся поуня Боства цялесна" (гл. Клс 2, 9). Ен - Адзiнародны Бог, што ва улоннi Айца, Яго умiлаваны Сын, у якiм мы маем адкупленне - дараванне грахоу. Адназначныя азначэннi паасобных Саборау Каталiцкага Касцела, якiя вызнаюць, што есць адзiн i той самы Сын, Пан наш Езус Хрыстус, дасканалы у Бостве i дасканалы у чалавечнасцi, сапраудны Бог i сапраудны чалавек, адзiнасутны нам, што датычыць чалавечнасцi. Перад вякамi з Айца народжаны як Бог, у акрэсленыя ж часы дзеля нас i дзеля нашага збаулення нарадзiуся як чалавек з Панны Марыi, Багародзiцы. На гэту тэму адназначна выказауся Папа Ян Павел II: "Езус - Уцелауленае Слова, адна i непадзельная Асоба. Хрыстус - гэта не хто iншы, як Езус з Назарэта. Гэты ж есць Словам Божым, якое сталася чалавекам для збаулення усiх". Настаунiцкi Iнстытут Касцела, верны Божаму аб`яуленню, пацвярджае, што Езус Хрыстус есць паусюдным пасрэднiкам i адкупiцелем: "Бо Слова Божае, праз якое усе сталася, само сталася целам дзеля таго, каб збавiць усiх i усе у сабе паяднаць. Ен - Той, каго Айцец уваскрасiу з мертвых, узвялiчыу i пасадзiу праваруч сябе, устанауляючы Яго суддзею жывых i памерлых. Гэтае збаучае пасрэднiцтва прадугледжвае таксама адзiнасць збаучай ахвяры Хрыста, найвышэйшага i вечнага Святара". Такiм чынам, мы хочам рашуча вызнаваць як прауду каталiцкай веры тое, што паусюдная збаучая воля Бога у Тройцы Адзiнага была споунена раз i назауседы у таямнiцы уцелаулення, смерцi i змертвыхпаустання Сына Божага, Езуса Хрыста. Пачынаючы ад першых вызнауцау Езуса, Яго постаць мае такую збаучую вартасць, што толькi Ен, як уцелаулены Сын Божы, па загаду Айца i у моцы Духа Святога праз сваю смерць на крыжы i уваскрасенне прынес Божае аб`яуленне i жыцце усяму чалавецтву i кожнаму чалавеку. У гэтым сэнсе можна i трэба сцвердзiць, што Езус Хрыстус мае асаблiвае i адзiнае, толькi Яму уласцiвае, выключнае, паусюднае i абсалютнае значэнне i вартасць для роду людскога i ягонай гiсторыi. Менавiта гэтая выключнасць Езуса Хрыста дазваляе выкарыстаць у адносiнах да Яго славутыя словы з Апакалiпсiса: "Я - Альфа i Амега, Першы i Апошнi, Пачатак i Канец" (гл. Ап 22, 13). Падагульняючы доказы Кангрэгацыi Веравучэння аб адзiнасцi i збаучай паусюднасцi Езуса Хрыста, шчыра падзякуем Божаму Дзiцяцi за Яго нараджэнне у бэтлеемскай стаенцы, i адначасова пакажам нашу умацаваную веру у Слова, якое сталася целам, каб здзейснiць справу адкуплення i збаулення роду людскога. Няхай поуня благаславення уцелауленага Сына Божага, Езуса Хрыста, сыдзе на дарагiх майму сэрцу вернiкау Мiнска-Магiлеускай архiдыяцэзii i Пiнскай дыяцэзii.
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter