У яго быў кароткі лёс. Паэт пражыў усяго 33 гады. Але Жылка паспеў шмат зрабіць за гэты час. Ён нарадзіўся 27 мая 1900-га ў сялянскай сям’і ў вёсцы Макашы Навагрудскага павета — зараз гэта Нясвіжскі раён. У 1919—1920 гадах працаваў настаўнікам у мінскай школе, зблізіўся з беларускім культурна-асветным рухам, пазнаёміўся са старшынёй Беларускага тэатральнага таварыства Ядвігіным Ш., а таксама з Янкам Купалам, Змітраком Бядулем, Міхасём Чаротам, Леапольдам Родзевічам. Восенню 1920-га Уладзімір Жылка захварэў на сухоты і быў вымушаны пераехаць да дзеда ў Навагрудскі павет. Так пасля Рыжскага дагавора 1921 года паэт апынуўся на тэрыторыі Заходняй Беларусі. З гэтага часу пачынаецца яго актыўная творчая дзейнасць. Жылка друкуецца ў выданнях «Беларускія ведамасці», «Наша думка», «Наша будучыня», «Новае жыццё», выдае паэму «Уяўленне» (1923), зборнікі вершаў «На ростані» (1924) і «З палёў Заходняй Беларусі» (1927). Гэта адзіныя тры кнігі, які выйшлі пры жыцці паэта. У 1926-м Жылка вяртаецца ў Мінск і прымае савецкае грамадзянства. Спачатку ён працаваў у Інбелкульце, потым у газеце «Беларуская вёска», пазней быў загадчыкам аддзела літаратуры газеты «Звязда» і выкладчыкам у Мінскім музычным тэхнікуме, з’яўляўся членам літаратурных аб’яднанняў «Маладняк» і «Узвышша», працаваў перакладчыкам у Белдзяржкіно.
Цікава, што ўсё жыццё Уладзімір Жылка лічыў сваім духоўным настаўнікам Максіма Багдановіча. Беларускі паэт, публіцыст, перакладчык Макар Краўцоў, параўноўваючы творчасць паэтаў у артыкуле «Новы Багдановіч», напісаў: «Прыглядаючыся да творчасці Жылкі, лічыш, што ягоным заданнем у беларускай літаратуры ёсць замена без часу загінуўшага М. Багдановіча, на што ён мае ўсялякія дадзеныя, будучы духоўна найбольш прыбліжаным да памерлага Маэстра».
mila@sb.by
