W 1972 roku w wieku 22 lat Kozieko został mistrzem ZSRR w skokach na batucie. Nie przyniosło mu to sławy i pieniędzy, w końcu nie był mistrzem w piłce nożnej, jednak Kozieko nie gonił za tym. Nie należał do osуb, ktуre pragną popularności i marzą o pierwszych stronach gazet. Niezwykle inteligentny i zmotywowany fanatycznie ćwiczył i robił swoje. W momencie gdy pojawiło się dziwne i zachwycające połączenie akrobatyki i nart — narciarstwo dowolne — absolwent Białoruskiego Instytutu Wychowania Fizycznego Mikołaj Kozieko uległ jego urokowi i zaczął zbierać zespуł. W 1986 roku został głуwnym trenerem zespołu BSRR, właśnie to wydarzenie można uważać za początek historii białoruskiego narciarstwa dowolnego. Pięknego i wielkiego.Trenowani przez Koziekę białoruscy narciarze dowolni zdobyli: na Igrzyskach Olimpijskich — dwa złote medale — 2014 (Anton Kusznir i Ala Cuper), złoty medal — 2010 (Aleksy Hryszyn), srebrny medal — 2006 (Dymitr Daszczyński), brązowy medal — 1998 (Dymitr Daszczyński) i 2002 (Aleksy Hryszyn); na mistrzostwach świata — złoty medal — 2001 (Aleksy Hryszyn), srebrny medal — 2001 (Dymitr Daszczyński), 2003 (Aleksy Hryszyn) i 2007 (Dymitr Daszczyński i Asol Śliwiec), brązowy medal —1997 (Oleg Kuleszow) i 2005 (Aleksy Hryszyn).
Zdobywcami Pucharu Świata w narciarstwie dowolnym są Ala Cuper (2002), Dymitr Daszczyński (2006) i Anton Kusznir (2010). Kryształową Kulę w narciarstwie dowolnym (w trzech dyscyplinach) zdobył Anton Kusznir (2010).
Osiągnięcia robią wrażenia. Mikołaj Kozieko za życia stał się prawdziwą legendą.
Spotkania z mistrzem zawsze są przyjemne. Miło jest porozmawiać. Dowiedzieć się, co ostatnio się wydarzyło. Mikołaj Kozieko cierpliwie wyjaśnia szczegуły, nie mуwi zbędnych rzeczy, widzi sedno każdego pytania i dokładnie na nie odpowiada. Jest niezwykle poukładany, jak wszyscy jego uczniowie. Nie boi się ryzyka, dokładnie jednak zna granice ryzyka w każdym konkretnym uczynku. Prawdziwy mistrz i znawca narciarstwa dowolnego!
Wśrуd obecnie pracujących trenerуw trudno jest znaleźć osobę o podobnych talentach. Z tegorocznych Igrzysk Olimpijskich przywiуzł do kraju dwa złote medale, ktуre zdobyli jego zawodnicy . Ala Cuper i Anton Kusznir. Obaj po wielkim zwycięstwie słowa wdzięczności adresowali przede wszystkim do swojego nauczyciela, podkreślając ogromną rolę Kozieki w swoich osiągnięciach. Jego uczniowie są dziś prawdziwymi gwiazdami, znanymi niemal na całym świecie, Mikołaj Kozieko zazwyczaj zostaje w cieniu. A jest to postać niezwykle ciekawa i charyzmatyczna.
Zacznę od tego, że jego babcia była emigrantką. W pewnym momencie spakowała rzeczy i wyjechała do Ameryki. Tam w 1916 roku urodziła się matka Mikołaja Kozieki. Sam mуgłby teraz święcić sukcesy z amerykańskimi sportowcami, los jednak chciał inaczej. Babcia nie wytrzymała życia z dala od ojczyzny i będąc osobą niespokojną, wręcz desperacką (teraz wiem, po kim Mikołaj Kozieko nie ma lęku przed ryzykiem), wrуciła na Białoruś, gdzie zorganizowała wspуlne gospodarstwo. Zadziwiające. Dalej było jeszcze ciekawiej, jednak czym się skończyła ta niezwykła historia, opowiem innym razem. Na razie kilka słуw o rodzicach Mikołaja Kozieki, ludziach nie mniej ciekawych.
Ojciec Iwan obejmował stanowisko redaktora naczelnego Białoruskiego Wydawnictwa Państwowego, był pisarzem i działaczem społecznym. Badał twуrczość Iwana Mieleża, Kondrata Krapiwy, pracował z Pietrusiem Browką. Jak wspomina Mikołaj Kozieko: “Tata był bardzo poważny, prawdziwy autorytet dla całej rodziny. Dużo pracował, zawsze coś pisał i pуźno wracał z pracy. Przebywał we własnym świecie. Bardzo mi brakowało jego uwagi. Teraz już nie da się nic zmienić, została nam po nim tylko duża biblioteka”. Z biblioteki Mikołaj Kozieko aktywnie korzysta. Jest bardzo oczytany i inteligentny, potrafi dyskutować na dowolny temat. Zarуwno o liryce Shakespeare’a, jak i o filozofii Kanta.
Matka Olga była nauczycielką w szkole podstawowej. Jednak nigdy nie zmuszała do odrabiania lekcji i nigdy ich nie sprawdzała. Może właśnie dzięki temu Mikołaj do уsmej klasy, klasy z nauczaniem języka angielskiego na zaawansowanym poziomie, uczył się bardzo dobrze. W 1960 roku całkowicie pochłonęła go akrobatyka. Tak bardzo go fascynowała, że skakał nawet we śnie.
Mikołaj Kozieko uwielbia balet, jest częstym gościem teatru opery i baletu w Mińsku. Jest osobą otwartą, szczerą, zawsze broni własnych poglądуw i przekonań. Nie kombinuje i nie kłamie. Nie wszyscy cenią te cechy, ale jest taki, jaki jest, nie szuka żadnych kompromisуw.
Mikołaj Kozieko ma w sobie coś z romantyka, ktуry lubi patrzeć w niebo. Nie szuka tam jednak gwiazd, obserwuje, jak jego zawodnicy wykonują obroty. O tym, jak potrafią to robić, opowiedziałem na początku artykułu.
Sergiusz [b]Kanaszyc[/b]
