Хросныя бацька і маці павінны паклапаціцца пра нацельны крыжык хрэсніка.
Крыжык і тасьму купляюць у храме. Тасьма павінна быць чырвонага колеру і складаць дзве даўжыні ручкі дзіцяці ад пальчыкаў да локця. На тасьму хросная маці або маці дзіцяці начытвае малітву “Ойча наш”.
Для абраду хрышчэння шылі з новай, абавязкова белай (светлай) тканіны хрысцільны ўбор. Яго ўпрыгожвалі гафтам, карункамі. Спавівальнік (пояс, якім перавязвалі дзіця пасля спавівання) павінен быць чырвонага колеру. У царкве хросная маці павінна была на працягу ўсяго абраду трымаць пялёнкі і спавівальнік, каб такім чынам “вопратка” хрэсніка таксама была асвечаная.
Пасля таго як дзіця тройчы апусцяць у купель з вадой, яго трэба было прыняць на белую пялёнку, якая пасля гэтага станавілася самым надзейным абярэгам для дзіцяці. Яе захоўвалі ўсё жыццё.
Хросныя бацькі павінны набыць для хросніка імянную ікону — абраз святога, у гонар якога назвалі дзіця, азнаёміцца самім і расказаць хрэсніку, калі ён падрасце, жыццяпіс гэтага святога, навучыць малітве-звароту да свайго святога апекуна.
Пакуль хрэснік падрастае і сталее, хросныя бацькі находзяцца побач, дапамагаюць яго духоўнаму станаўленню, прыводзяць у храм у святы на споведзь і прычашчэнне. На працягу года існуе некалькі дзён, калі хрэснікі абавязкова прыходзяць у госці да хросных бацькоў і калі хросныя бацькі наведваюць хрэсніка.
Так будзе працягвацца да вяселля хрэсніка, падчас якога хросныя бацькі прымуць самы актыўны ўдзел: яны стануць сватамі і будуць побач з хрэснікам у момант сватаўства, у храме падчас шлюбу, спякуць і вынесуць да вясельнага стала знак сямейнага шчасця — вясельны каравай.
Здавалася б, узаемаадносіны хросных бацькоў і хрэсніка на гэтым павінны скончыцца. Але існуе тайнае правіла: хросныя бацькі да канца сваіх дзён моляцца за сваіх хрэснікаў, а хрэснік абавязаны праводзіць у апошні шлях сваіх хросных бацькоў.
