У суполцы «Лiтаратурнае прадмесце», якая адзначыла сваё дзесяцiгоддзе i цяпер збiраецца пры музеi Максiма Багдановiча, ёсць i тыя, хто прыйшоў на пасяджэннi маладым i сёння, ужо сталым, працягвае пiсаць, ёсць i тыя, хто далучыўся нядаўна. Творчасць сяброў суполкi вельмi разнастайная: ёсць у ёй i свае постмадэрнiсты, i тыя, хто пiша класiчную лiрыку... Ёсць празаiкi i драматургi, паэты i крытыкi. Адны вучацца ў iнстытутах, другiя ўжо самi выкладаюць, хтось працуе ў рэдакцыях лiтаратурных выданняў, хтось — на вытворчасцi... Аб’ядноўвае ўсiх адно: любоў да мастацкага слова.
Кiраўнiк суполкi «Лiтаратурнае прадмесце» пiсьменнiца Людмiла РУБЛЕЎСКАЯ
----------------------------------
Мiкола КАНДРАТАЎ
* * *
Зiрнiце навокал — як здорава!
Пад сонцам танцуюць дажджы!
Вясёлкi гуляюць над горадам,
чапляюць за сосен крыжы.
Гукаюць нiбы за ваколiцу —
шукаць таямнiцы працяг.
І хочацца сэрцу, i колецца
гарэзлiвым стаць, як дзiця.
І верыцца сэрцу, i помнiцца
усё, што змагло перажыць...
І восенi лёгкая коннiца
услед за гадамi iмчыць.
----------------------------------
Наста ГРЫШЧУК
* * *
Я помню той вечар: зялёныя стрэлы аеру
Звядалi ў хаце, залiтыя сонечным сокам.
Рыпелi ў сенцах касцямi старымi дзверы:
Бабуля насiла трусам на вячэру моркву.
Тапiлi ў лазнi. У цёткi настрой вясёлы:
Смяецца, раз-пораз мiльгне залатым зубам.
Вясёлыя й дзецi — бо заўтра не трэба ў школу,
А ў меншага — белыя ад малака губы.
Карова ўздыхае: нарэшце спакой — шчасце.
Пад вокнамi квохчуць, як мамкi трывожныя, куры.
І мама мая ў мяккiм i мокрым халаце,
Расчэсвае патлы мае i, канечне, журыць:
За тое, што ў лазнi я ныла, бясконца ныла,
За тое, што недзе згубiла кавалак мыла,
За тое, што збегла ўчора да цёткi Танi,
Бо ўседзець на месцы — «За што мне такое!» — не ў стане;
Дарэчы, дзiцёнка па вёсцы паўдня шукалi.
За тое таксама, што ў iншыя паўдня
Я затаптала жоўтае пыляня,
Носячыся ў двары.
«То не я, а дзед!»
«Дзед, ну канешне!»
Бабуля спраўляе абед,
Сцэдзiўшы сырадой (пенку з’елi ўнукi),
Яек пабiла, нашчыкала пер’яў луку;
Асiрацелi без колцаў кiлбас цвiкi;
Мокрыя, ў дрыжыках, цёплыя шчэ гуркi;
У трохлiтровiку — мутны, што твань, расол.
Нiбы каронаю белай, вянчае стол
Яблык мачоных, што шчыпяць у роце, талерка —
Бачу праз слёзы ў старым, з рабацiннем, люстэрку.
----------------------------------
Адам ШОСТАК
* * *
Дамы,
у якiх нiхто не жыве,
а толькi дрэвы
на адхонiстых стрэхах;
i храм,
у якiм няма больш людзей,
а толькi святло
iлье цiха паўз дзiркi скляпенняў.
Наш храм,
якi спiць ужо колькi год,
i толькi птушкi палёт
ахiне нас з табой цеплынёй;
наш дом,
пасярэдзiне ружы вятроў,
i толькi ўспамiн
i толькi з табою сустрэчы...
----------------------------------
Вiктар ЛУПАСIН
Птэрадактыль
Я — птэрадактыль
У пошуках рыбаў.
Бачу квадраты
Дачных сядзiбаў.
Бачу сляпучы
Сонечны дах.
Бачу мурашак на дзвюх нагах.
Рыбы не бачу.
Самак не бачу.
Вымерлi самкi
З гора, няйначай.
Папараць-кветак
Тут не чуваць.
Трэба, напэўна, зноў засынаць.
— Глядзi, птэрадактыль!
— Якi птэрадактыль?
Пэўна, на сонцы
Сплавiў свой дах ты!
— Бусел, напэўна,
Цi салавей.
Пойдзем у дом да гасцей.
----------------------------------
Яна ЯВIЧ
* * *
Паўднёвым промнем,
птушкай папяровай
Перажывеш прыгоды
падарожжаў...
Прычына палымянасцi
пачуццяў —
Пераварот прывычнае патрэбы...
Прыстасаванка?!
Проста прыгажуня!
Палон... Празмернасць
прынцыпаў... Пакуты...
Прыхiльнiк празаiчных
парадоксаў
Пасуе першы. Правiлы — пасля...
* * *
Аднойчы — адназначна! —
адпрэчыш адзiноту.
Агеньчык адмыслова адорыць
асалодай.
Аранжавым алоўкам
адзенне афарбуеш —
Адразу адчуваеш: адольвае адлiга.
----------------------------------
Таццяна БАРЫСЮК
Зiмовы эцюд
Ледзяшовай iглой зашывае зiма беласнежнае футра.
Пасля лета спякотнага ўжо не халодная нашая “тундра”.
Выцiнанкi-анёлы на вокнах, i снег зiхацiць светла-мройна.
Каб не снег на плячах, але сонца гарачага промнi!
Беласнежныя шапкi ў князёўн — высачэзных красуняў-ялiнаў.
Шалясцяць вербы нiцыя мне ледзяшамi празрыстых галiнаў.
Снег какосавай стружкай ляжыць. Верш ляплю, як сняжок, каб сагрэцца!
Новы год — як загрузка энергii ў напрацаванае сэрца!
----------------------------------
Тадора ШПIЛЬКА
* * *
Жартуй са мною, сябра мой,
З таго цi з гэтага жыцця.
Твае нiбы змываюць рукi
З душы маёй страх небыцця.
Жартуй са мною, сябра мой,
Здалёк, адтуль, дзе зараз ты.
Знайсцi спрабую позiрк твой
Па звычцы я сярод жывых.
Пазнаць хаду тваю i голас
i фар святло твайго аўто.
Я адчуваю, што ты побач.
