Усё менш застаецца сярод нас ветэранаў Вялiкай Айчыннай вайны. Але тыя, што яшчэ жывуць, звычайна валодаюць тонкiм пачуццём гумару. Можа, таму i жывуць. Яно i навука не аспрэчвае, а нават даказвае, што гумар падаўжае чалавечае жыццё.
Сустракаю днямi знаёмага ветэрана-партызана. Як заўсёды, ён хiтравата падмiргвае i прапануе:
— Зойдзем да мяне, па сотачцы кульнём! Табе, браце, для натхнення такое лякарства ой як не пашкодзiць!
Мне б развiць адвечную мужчынскую тэму, няхай сабе i жартам, але я прамалiнейна i дубавата адмовiўся. На што суразмоўца даволi ядавiта заўважыў:
— Яно i бачна: якое ў вас пiтво, такая i прадукцыя. Адна вада. Не захмялееш ад сучасных артыкулаў!
Во дае дзед! Можна падумаць, што ў ягоную маладосць пасля чытання газет на карачках поўзалi, як ад убойнай дозы гарэлкi. Не паспяваю прыдумаць нешта трапнае, як былы партызан выдае чарговы экспромт:
— А цi ведаеш, як цяпер п’юць? Не чаркамi, а шклянкамi i закусваюць не цыбуляй, а бананамi.
Тут ужо i я не палез за словам у кiшэню, агрызнуўся не менш ядавiта:
— Пасля такой “закусi” цi не захочацца па дрэвах, як малпы, лазiць? Тым болей што i клiмат мяняецца. Вось-вось пальмы пачнуць i ў нас расцi…
Вось i пагаварылi. Разышлiся цвярозымi, але падсiлкаваўшыся прыемнай дозай гумару. I адначасова “захмялелымi” добрым настроем.
