Век урбанізацыі і вялікіх змен. Паскарэння і страт. Болю і знаходак. Усё гэта — пра XX стагоддзе. Аднак наша гісторыя не толькі асноўныя вехі дзяржаўнага ўзроўню. А і штодзённае жыццё чалавека з яго асабістымі эмоцыямі, радасцямі і расчараваннямі, гадзінамі працы і хвілінамі адпачынку. Дзякуючы цікавасці і неабыякавасці фатографаў некаторыя з такіх імгненняў трапілі ў аб’ектыў. І такім чынам засталіся ў летапісе памяці. Якім было яно, «наша XX стагоддзе»? Сваё бачанне гэтага часу магілёўскія фатографы выказалі ў аднайменнай выставе, якую зладзілі ў выставачным зале музея гісторыі Магілёва. Знакаміты фотамастак Ірына Савосіна пазначыла, што гэта чарговы крок да прэзентацыі серыі ўнікальных зборнікаў «Магілёўскі фотаальбом: 1864—2000» і «Горад, які быў», а таксама праекта Беларускага грамадскага аб’яднання фатографаў «#дом207595».
Экскурс у мінулае быў цікавым для многіх магіляўчан.
— На выставе-настальгіі прадстаўлена каля ста работ дваццаці пяці аўтараў, якія адлюстроўваюць іх творчы перыяд з 1965 па 2000 год. Яны выкананы ў розных формах і жанрах: ад традыцыйнай, класічнай да вобразнай, дэкаратыўнай і асацыятыўнай, ад дакументальнага рэпартажа да малюнкаў на стыку мастацтва і графікі, — паведаміла Ірына Савосіна.
Юрый ГРЫЦКЕВІЧ. Перад дальняй дарогай.
Аляксандр ЛІЦІН. Погляд.
Тэхналогіі за апошнія дзесяцігоддзі ступілі далёка ўперад, і карткі, дзе толькі два асноўныя колеры, самі сталі рарытэтамі. Аднак, як высветлілася, майстрам сваёй справы Аляксандру Ліціну, Георгію Дондзіку, Генадзю Карчэўскаму, Мікалаю Цітову, Сяргею Шунцікаву і іншым гэтага дастаткова, каб перадаць шматлікія адценні жыцця, кахання і смутку, прыгажосці прыроды і тэмпу мегаполіса. Ірына Савосіна ўдакладніла, што выставу арганізавалі ўдзельнікі народных фотаклубаў «Студыя 3 плюс» і «Вясёлка»:
Аляксандр ЛІЦІН. Дарога.
Аляксандр РОЖЫН. Зімовыя гульні.
— Магілёўская творчая фатаграфія, пік росквіту якой прыйшоўся на апошнюю чвэрць XX стагоддзя, грунтавалася і на аснове сусветнага вопыту, і мела мясцовую гісторыю. У свой час вядучую пазіцыю займала дакументальная публіцыстычная форма. Аднак з гадамі выявілася больш глыбокае асэнсаванне свету, якое ўзбагаціла беларускае фотамастацтва цікавымі адкрыццямі.
Георгій ДОНДЗІК. Клопаты.
Ірына САВОСІНА. Алена.
Адзін са старэйшых фотамайстроў Георгій Дондзік не хавае, што фатаграфіі аддадзена больш як паўстагоддзя:
— Пачынаў здымаць яшчэ ў школе, займаўся ў аматарскіх гуртах. Потым сам вучыў моладзь фотасправе. Працэс друку картак раней быў больш складаным і доўгім. Аўтару трэба было добра падумаць, як дапрацаваць картку ўручную. Сёння ж усё прасцей: узяў у рукі мабільнік з камерай, і здымак гатовы. Аднак пры гэтым нярэдка губляецца і нейкая індывідуальнасць.
Ірына САВОСІНА. Верасень.
Мікалай СКАРАХОД. Натхненне.
Юрый ГРЫЦКЕВІЧ. Сумесны абед.
Магіляўчанка Аляксандра Пронькіна прызналася, што сочыць за ўсімі праектамі магілёўскіх фотамайстроў. І чарговая выстава яе «зачапіла»:
— У чорна-белых здымках ёсць душа. А каляровыя фарбы, на жаль, яе нівеліруюць. Гэтая выстава выклікае настальгічныя ноткі — вяртае ў час дзяцінства, юнацтва. Туды, куды вярнуць можа толькі памяць. І ў гэтым яе каштоўнасць, асаблівасць і непаўторнасць.
Могилевские фотографы сделали ностальгический экскурс в XX век: магия черно-белых карточек, как и прежде, имеет свою силу
Назад у мінулае
Полная перепечатка текста и фотографий запрещена. Частичное цитирование разрешено при наличии гиперссылки.