Аляксандр Шут віншуе ветэрана Рамана Сычова
“Можна доўга пералічаць усе ўзнагароды Рамана Федасеевіча, — піша Яўгенія Цема. — Іх больш за 20. За адвагу, стойкасць і мужнасць, праяўленыя пад час баявых дзеянняў з нямецка-фашысцкімі захопнікамі, ён узнагароджаны медалём “За абарону Савецкага Запаляр’я”, мае медаль Жукава, ордэн Айчыннай вайны 3-й ступені, ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга. У 1940 годзе Раман Сычоў быў прызваны ў Чырвоную армію, служыў у Манчагорску, што ў Мурманскай вобласці. З пачаткам вайны трапіў пад Мурманск, у 52-ю стралковую дывізію — пазней 10-ю гвардзейскую. “Раман Федасеевіч салдатам прайшоў усю вайну і вынес усе яе нягоды, абараняючы Айчыну”, — адзначае Яўгенія.
Тэма вайны, лёсы яе ўдзельнікаў, якіх з кожным годам усё менш — важная, цікавая й нашай газеце. Мы звязаліся з Яўгеніяй Цемай, папрасілі падрабязней расказаць пра земляка: і родам адкуль, і як трапіў у Кыргызстан... Ад яе і даведаліся, што нарадзіўся Раман Сычоў у 1921-м у пасёлку Стэп: Добрушскі раён Гомельшчыны. Памятае дзядулю Агея, які меў у вёсцы Вуць млын. Дастаўся ён у спадчыну сыну Фядосу, бацьку нашага героя. Аднак у 1929-м усё — і млын, і коней, і плуг, і калёсы... — давялося аддаць у калгас. Ішла калектывізацыя, і сям’я адчувала моцны ціск, бо лічылася заможнаю. Бацькі, Фядос Агеевіч і Кацярына Фёдараўна, у дзявоцтве Лялікава, разам з дзецьмі у 1934-м пераехалі ў пасёлак Чубурэнка Омскай вобласці Расіі. Усяго ў сям’і Сычовых было дзве дачкі ды сем сыноў. Раман Федасеевіч закончыў там 7 класаў, пасля працаваў камбайнёрам у суседнім сяле Маскаленка, яго адтуль і прызвалі ў армію.
Пасля вайны, у 1946-м, Раман Федасеевіч пераехаў у Кыргызстан: там жылі яго брат Іван і сястра Моця. Працаваў беларус увесь час пасля вайны кранаўшчыком на металабазе. Ажаніўся з сібірачкаю Ганнай Канстацінаўнай: швачка па прафесіі, працаўніца тылу. Разам выхавалі дзяцей — дачку Таццяну і сына Сяргея. Цяпер у іх чатыры ўнукі, пяць праўнукаў, чакаюць прапраўнука...
Хоць больш Раман Федасеевіч ніколі не бываў у Беларусі, але ж сумуе па родных мясцінах і вельмі хоча на Гомельшчыну прыехаць. Яўгенія Цема піша: “Вы б толькі бачылі, як святлее і маладзее ягоны твар, калі гаворыць пра Бацькаўшчыну. Успамінае зіму, якая, кажа, халадней, чым тут, і прыгожыя лясы Беларусі. Расказваў, як хлапчуком хадзіў па грыбы, з сябрамі вудзіў рыбу. Цікава: лавілі ў старэнькую кашулю. Беларусь, прызнаецца Раман Федасеевіч, назаўжды засталася ў ягоным сэрцы”.
Яўгенія Цема перадала просьбу ветэрана: хай бы адгукнуліся родныя і тыя, хто памятае сям’ю Сычовых-Лялікавых з вёскі Вуць і пасёлка Стэп Добрушскага раёна Гомельшчыны. Пішыце ў рэдакцыю на электронны адрас — дапаможам адладзіць сувязь.
Кацярына Мядзведская
