Ці вінаваты хмары?
Селянін Мікола па дарозе з горада стаміўся, захацеў есці і вырашыў зайсці ў адну з хат, якая яму спадабалася па знешнім выглядзе: мо, дадуць вады напіцца, запросяць паабедаць. Зайшоў, чакае. Прайшла амаль гадзіна, а гаспадыня ўсё корміць яго аднымі размовамі. Але Мікола ад прыроды быў чалавекам упартым, вырашыў сядзець да пераможнага канца.
Гаспадыня бачыць, што госць нікуды не спяшаецца, выглянула ў акно дый кажа:
— Хмары вялізныя збіраюцца, будзе вялікі дождж, размые ўсе дарогі — і вы не зможаце дабрацца дадому, калі не пойдзеце зараз.
Мікола з усмешкай таксама паглядзеў на неба дый кажа:
— Веру вам... Размые ўсе дарогі. У такое надвор’е наогул нельга выходзіць з хаты. Давядзецца ў вашай хаце перачакаць непагадзь...
Гаспадыня стала злоснай, як хмара.
Дзіўнае малако
Неяк жабраку-вандроўніку Ігнату сквапная гаспадыня паставіла на стол малочны суп, які быў амаль што з адной вады. Гаспадыня спадзявалася, што госць на падпітку і нічога не заўважыць. А той, паспрабаваўшы, пытаецца:
— Дождж у вас калі быў?
— Нядаўна прайшоў, — адказала гаспадыня.
— Яно і бачна, такі быў моцны дождж, што нават у каровы спіна працякла і вада ў малако патрапіла...
Канстанцін КАРНЯЛЮК
