Над чем сейчас работают белорусские писатели

Над чым вы зараз працуеце?

Пацікавіліся мы ў беларускіх пісьменнікаў
Пацікавіліся мы ў беларускіх пісьменнікаў

Подых пяшчоты


Навум Гальпяровіч:

galperovich.png— Зусім нядаўна вярнуўся з любімай Нарачы, дзе з задавальненнем правёў дванаццаць дзён. Гэта быў для мяне вельмі плённы перыяд. Шмат напісаных на Нарачы вершаў уключу ў новую кнігу паэзіі, якую зараз рыхтую. Напісаў таксама некалькі апавяданняў. Мяркуецца, што яны выйдуць у Выдавецкім доме “Звязда”. Гэта гарадская лірычная проза, у якой пераплятаюцца фантазія і біяграфічныя матывы, нейкія ўражанні ад сустрэч, успаміны аб родным Полацку. Аповесць “Подых пяшчоты” — мой лірычны гімн любімаму гораду. Герой прыязджае туды пасля вандровак, сустракаецца з людзьмі, якіх даўно не бачыў, і неяк вельмі шчымліва адчувае подых родных мясцін.

Працую і над публіцыстыкай: у штотыднёвіку “Літаратура і мастацтва” выходзіць мой цыкл “Адначаснікі”. У ім я расказваю пра цудоўных людзей — калег-журналістаў, любімых настаўнікаў, літаратараў, пра ўсіх, хто пакінуў у маёй душы станоўчы след. Мне не падабаецца, што сёння ва ўспамінах пішуць пра нейкія скандальныя, інтымныя рэчы, нават зводзяць рахункі з нябожчыкамі. Сёння і без таго наш свет перапоўнены негатывам. Таксама працую над публіцыстычнымі артыкуламі для газеты “Звязда”. Гэта болей роздум пра тое, што адбываецца ў сённяшнім свеце, сучаснай культуры.
 

Такі, відаць, час


Аляксей Дудараў:

dudarev.png— Над чым працую? На гэтае пытанне ў мяне заўсёды ёсць адказ: над сабой. На жаль, па маім адчуванні, патрэбнасць у мастацтве і літаратуры сёння ў насельніцтва вельмі нізкая. У мяне не атрымоўваецца глядзець на ўсё гэта аптымістычна. Такое я назіраў на прыканцы 1980-х — пачатку 1990-х — такая ж бездухоўнасць і гвалт. Зараз гэта ўсё вярнулася. У тэатр ходзяць на жарты “ніжэй пояса”. Мне пра гэта ўсё пісаць нецікава. У мастацтве ўсхваляюцца мярзотства і вычварэнства. Мы, як малпы, пераймалі ўсё дрэннае з Захаду і Масквы. Сёння ў мяне такія ж адчуванні, як і тады, калі я пісаў, мабыць, сваю самую беспрасветную п’есу “Свалка”. Адно можа неяк супакойваць: гэты заняпад культуры — з’ява не толькі беларуская, а ўвогуле сусветная. Такі, відаць, час.

Человек, небо, космос


Елена Попова:

popova.png— Работаю над прозой в своем формате. Это будет осмысление моей любимой темы — темы человека во времени и пространстве. Драматургия как жанр все-таки всегда держит тебя в своих рамках. У нее свои строгие законы, а вот в прозе можно ощутить какую-то свободу, полет, освобождение от этих рамок и оков. Если драматургия предполагает дальнейшее сценическое воплощение, проза может остаться жить только под обложкой книги. Во всем своем творчестве я всегда стремлюсь к вертикальному мироосмыслению. Хочется выстроить эту вертикаль: человек, небо, космос. Название пока не скажу — я суеверна.

На эмоциональном подъеме


Георгий Марчук:

marchuk.png— Завершил новую сказку городской тематики. Продолжаю работать с моим соавтором Иваном Юркиным над киносценарием по его новеллам. Разрабатываю сюжет новой исторический драмы “Ольгерд”, посвященной знаменитому витебскому князю и его правлению в Витебске. Недавно ему там открыли памятник. И я заинтересовался этой противоречивой, многомерной натурой. К нему по-разному относятся. К власти он пришел в молодом возрасте, испытал все ее искушения. Но он также открывал церкви, помогал простым людям, принимал местные законы в интересах людей. Все время одолевали ливонцы и тевтонцы. Брат Кейстут постоянно воевал на Западе. Я хочу рассказать эту историю во всем ее объеме и задаться вопросом: хорошо бы не поднимать меч, но если тебя вынуждают это сделать, что предпринять тогда? 

Честно скажу: живу на эмоциональном подъеме. В преддверии Дня белорусской письменности у меня всегда приподнятое настроение, связанное с ожиданием новых встреч и знакомств. Ведь писатель — это профессия отшельников. Целый год работаешь в своем кабинете, что-то пишешь, потом выпускаешь книгу, она начинает где-то жить своей жизнью. А хочется все-таки услышать читательскую реакцию на написанное. И такие праздники, организованные на самом высоком государственном уровне, дают эту возможность. Они вдохновляют, придают новый смысл и стимул нашей писательской работе. Ты чувствуешь себя полноценной частицей духовного пространства.

Для ўнутранага карыстання


Андрэй Федарэнка:

fedorenko.png— Пішу беларускую “Лаліту” — паўсэксуальны раман з лірыкай і каханнем. Ні пошласці, ні вульгарнасці, спадзяюся, у ім не будзе. Назва — дзявочае імя, але даволі дзіўнае. Усе рэальнае, псіхалагічнае. Але, безумоўна, гэтую рэальнасць я неяк па-свойму мадэлірую.

Разумею, что чытаць мой будучы раман ніхто не будзе. Зараз увогуле кніжкі не чытаюць. Таму ён, як кажуць, “для ўнутранага карыстання” — для кола сяброў і знаёмых. І каб самому сядзець і чытаць. А можа, і добра, што мы сёння жывём у сваім такім маленькім коле? Гэта раней казалі, што пісьменнік — “уладар дум”, “інжынер чалавечых душ”. Сёння ўсё змянілася. Раней мне тэлефанавалі выдаўцы з США, Японііі. Зараз ніхто не тэлефануе. Няма званкоў і з творчымі прапановамі. Пасля экранізацыі “Трох талераў” кінастудыя “Беларусьфільм”, здаецца, пра мяне забылася. Хаця часта кажуць, што мая проза кінематаграфічная.

pepel@sb.by

Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter