— Вядома, я ж на працы.
Так пачынаецца ледзь не кожная тэлефонная размова з адной маёй сяброўкай. Вера — перакладчык. І наўрад ці ў свеце існуе чалавек з больш свабодным працоўным графікам. «Часам мне здаецца, быццам я займаюся нейкім глупствам. Пасля ўспамінаю, што мне за гэта плацяць, і становіцца лягчэй» — гэта любімы Верын жарт. Што ні дзень, то ў яе Instagram новая фотка. Вось яна п’е каву ў Цэнтральным парку Нью-Ёрка, вось гуляе па Празе, а вунь ужо нясецца на лодцы па Тэмзе... Тым часам я, як і большасць офісных работнікаў, на шалёнай хуткасці нясуся да нервовага зрыву. Нават калі пашчасціць знайсці вольную хвілінку, мы не можам пазбавіцца думкі: у мяне сапраўды зараз вольны час ці я забыла нешта зрабіць? Зрэшты, хачу звярнуцца да такіх, як Вера: вельмі балюча адкрываць ваш Instagram, калі ласка, перастаньце падарожнічаць.
«Праца ў офісе — поўнае глупства. Ні бензіну ўкрасці, ні выпіць у бытоўцы», — заявіў мне адзін умудроны жыццёвым вопытам дальнабойшчык, у якога я брала інтэрв’ю. Дарога, руль, рамантыка... Ён развозіць грузы і атрымлівае асалоду ад пейзажаў, пакуль офісныя работнікі гадзінамі вытарашчваюцца ў манітор і ўпіваюцца растваральнай кавай. Хто-хто, а мы не прапускаем магчымасці пры выпадку паскардзіцца маме, сяброўцы ці хлопцу на наш лёс. Потым кажам сабе, маўляў, хопіць ныць. А здараецца чарговая няўдача, і мы зноў шукаем «камізэльку», каб паплакацца.
Сакрэт добрага настрою на працы — не ўставаць а сёмай гадзіне раніцы. Асабліва калі кладзешся пасля поўначы. Адсюль жарты пра звышчалавека, які захацеў легчы крыху раней і змог. Мне шкада марнаваць час на сон, калі дома столькі няскончаных спраў. У выніку кладуся спаць вельмі позна, а потым увесь дзень выглядаю так, быццам знешнасць — не галоўнае. У такім рэжыме хранічнага недасыпання да канца працоўнага тыдня міжволі ўзнікае адчуванне, быццам вось-вось нешта ў арганізме дасць збой.
Прызнайцеся, у вас ва ўсіх зараз рабочы настрой? Упэўнена, што не. Каму хочацца разбірацца з табліцамі і графікамі, пакуль у свеце столькі ўсяго цікавага адбываецца! Не ведаю дакладна, чым менавіта вы займаецеся, але, напэўна, гэта неяк звязана з табліцамі і графікамі. Зараз вы сумна гледзіце ў маніторы службовых камп’ютараў ці лянiва гартаеце стужку навін. Гартай не гартай, а за ўсе справы рана ці позна ўсё ж такі прыйдзецца ўзяцца. І гэтая калонка таксама не напіша сябе сама.
Паспрабавала рабіць так: стаўлю таймер на тэлефоне на 45 хвілін і не адцягваюся на сацсеткі і пошту, пакуль не празвініць будзільнік. Калі гучыць сігнал, я яго проста адключаю і працягваю працаваць. Чары ляноты рассейваюцца самі сабой. Хацела б ганарліва заявіць, што гэта маё вынаходства. Але такі падыход вельмі падобны на прапанаваны ў канцы 1980-х гадоў прадпрымальнікам Франчэска Чырыла. З той розніцай, што ён на працу прапануе адводзіць 25 хвілін. Вядома, гультаі, якія не жадаюць працаваць над сабой, ніколі не зразумеюць, як можна ўсё паспяваць рабіць. Так і будуць боўтацца сярод нявыкананых спраў без надзеі ўбачыць свет у канцы тунэля.
Выберы сабе працу даспадобы, і табе не прыйдзецца працаваць ніводнага дня ў сваім жыцці. Гэтаму вучыць нас Канфуцый. Тут мне пашанцавала. Каву ў Цэнтральным парку я пакуль не п’ю, затое зносін з цікавымі людзьмі хапае. Часам з лішкам. «Чаму ты такая маўклівая? Ты ж журналістка!» — гучыць мне папрокам у кампаніі сяброў. Ім не зразумець, як ад празмернасці зносін у працоўны час пасля ўзнікае міжвольнае жаданне ўпасці ў кому. Цікава, медыцыне вядомы выпадак узнікнення мазаля на языку? «Затое ў цябе графік свабодны», — дабіваюць суразмоўцы, калі гаворка заходзіць аб працы. Наогул, так: захацела — а 7-й раніцы прыйшла ў рэдакцыю, захацела — а 23-й пайшла, захацела — наогул дадому не пайшла.
Акрамя Веры наўскідку я не назаву больш ні аднаго свайго знаёмага, які б заявіў пра тое, што ён бязмерна і штодзень шчаслівы на працы. Разам з тым, на мой погляд, калі б яна дастаўляла адно задавальненне, то гэта была б ужо не праца, а хобі.
gorbatenko_inna@mail.ru
