Ліст у рэдакцыю даслаў Яўген Апанасавіч Жамойдзін з Мачулішчаў. Вось што ён піша: «Дзякую шчыра за цікавую і змястоўную газету. Падабаецца ў ёй амаль усё. Асабліва прыцягвае рубрыка «Родная мова», чытаю яе з асалодай. Паспрабаваў сам перакласці на беларускую мову вядомы верш Яўгена Еўтушэнкі. Што атрымалася — глядзіце самі».
На наш погляд, пераклад мае права быць. Перад тым як прапанаваць яго нашым чытачам, узгадаем радкі на мове арыгінала:
Людей неинтересных в мире нет.
Их судьбы — как истории планет.
У каждой все особое, свое,
и нет планет, похожих на нее.
А если кто-то незаметно жил
и с этой незаметностью дружил,
он интересен был среди людей
самою незаметностью своей…
А цяпер чытаем гэты твор у перакладзе нашага чытача Яўгена Жамойдзіна:
Ці ёсць нецікавыя людзі на свеце?
Такіх няма на нашай планеце.
У кожнага свой асабісты лёс,
Як у планет, што ў вышыні нябёс.
А калі нехта непрыкметна жыў
І з гэтай непрыкметнасцю дружыў,
Ён цікавы быў сярод людзей
Вось гэтай непрыкметнасцю сваёй.
У кожнага свой таямнічы свет, памкненны,
У свеце гэтым ёсць найлепшае імгненне,
У свеце гэтым ёсць і самы страшны час,
Ды гэта ўсё загадкаю для нас.
І вось як памірае чалавек,
З ім памірае першы яго снег,
І першы пацалунак, першы бой —
Усё гэта забірае ён з сабой.
Так, застаюцца кнігі і машыны,
Масты і мастакоў карціны,
Даюць сады цудоўныя плады,
Ды штосьці адыходзіць назаўжды.
Такі закон гульні планет,
Не людзі паміраюць — цэлы свет.
Людзей мы помнім грэшных і зямных,
А што мы ведаем, па сутнасці, пра іх?
Што ведаем пра брата, пра сям’ю
І пра любімую адзіную сваю?
І пра бацькоў ля роднага парога
Мы, ведаючы ўсё, не ведаем нічога.
Знікаюць людзі, іх не вярнуць ніколі,
Не адрадзіць іх свет таемны болей.
Дык што рабіць і як маўчаць?
Ад гэтай немагчымасці хачу крычаць.
На гэтым сёння ставім кропку. У наступны раз, спадзяюся, зноў нешта цікавае пашукаем.
