Диалоговая площадка "Мы живем, чтобы помнить..." с участием Игоря Марзалюка прошла сегодня в Островце. Встреча депутата Палаты представителей Национального собрания стала логическим продолжением открытия интерактивной выставки издательского дома "Беларусь сегодня" "Партизаны Беларуси".
В диалоге о сохранении исторической памяти и воспитании патриотизма также приняли участие заместитель председателя Островецкого районного исполнительного комитета, председатель Островецкого районного Совета депутатов Ирина Тальчук, прокурор Островецкого района Алексей Томченок, а также представители общественности.
Во время встречи, в частности, шла речь о фактах преступлений Армии Крайовой против белорусского народа в 1940-х, а также о недопущении реабилитации нацизма в Беларуси в наше время.
- Я - праект 17 верасня 1939 года, - рассказал во время диалоговой площадки доктор исторических наук, профессор, депутат Палаты представителей Национального собрания Игорь Марзалюк. - Так сталася гістарычна, бачыў з дзяцінства жыццё Заходняй і Усходняй Беларусі, мог многае параўноўваць. Хачу адзначыць, пры ўсёй нашай разнастайнасці, мы захавалі еднасць и можам сёння смела казаць: мы - беларусы, у нас адзіны код. Калі еду у які-небудзь рэгіён, звычайна стараюся ставіць акцэнт на яго спецыфіцы, разумеючы, што ў кожным з іх ёсць свае адметнасці і адценні. Многія людзі пытаюцца: як пры нашай разнастайнасці можна захаваць еднасць? Адказваю: беларуская мадэль камунікацыі паўставала ў выніку ўзаемадзеяння двух важнейшых канфесій - праваслаўнай, да якой належыць большасць людзей на нашай тэрыторыі, і каталіцкай. І ў нас няма варожасці паміж сабой і не было ніколі.Нашы вытокі паходзяць з той пары, калі было больш, чым адна вера, больш, чым адна этнічная супольнасць. Адсюль і наша беларускае звыклае слова "цярпімасць".
Игорь Марзалюк также отметил: разговор с населением о сохранении исторической памяти и взаимопонимании в обществе, нужно вести ненавязчиво:
- Мы проста павінны навучыцца чуць адзін аднаго. У 2020-м нас спрабавалі нацкаваць адзін на аднаго, правесці лінію падзелу. І мне шкада тых хворых людзей, што мараць не пра памнажэнне любові сярод беларусаў, а пра памнажэнне нянавісці. Ніколі не паверу ў прадуктыўнасць ідэі, пабудаваную на знявазе толькі за родзныя густы. Таму бываючы ў розных рэгіёнах, мы ўсе думаем найперш пра адзіную Беларусь і гаворым так: наша краіна -- і ёсць самая вялікая фундаментальная каштоўнасць, наш агульны дом, які нам будаваць разам!
