Паўсюдна ў Расіі і Беларусі ў гэты дзень, каб пазбегнуць бед і нястачаў на працягу года, трэба было наладзіць святочны абед у гонар Мікалая і накарміць бедных, юродзівых, бадзяг. “Як не накорміш у Міколін дзень галоднага, дык сам увесь год галодны будзеш”. Потым стол накрывалі для сям’і. Лічылася, што ў гэты дзень сядаць за стол трэба не менш чатырох разоў.
* З гэтага дня паўсюдна распачынаўся пасеў яравых: “А святым Міколам яр засяваюць”.
* Правяралі палеткі з азімымі. Лічылася, калі ў жыце схаваецца крумкач, ураджай будзе добры: “На вешняга Міколу і варона ў рунь схаваецца”.
* Да гэтага дня неабходна было пасадзіць бульбу, пасеяць лён, гарох, проса.
* У той час лічылі, што “авёс Мікольскі — ні гаспадарскі, ні конскі”.
* Мікола вясенні — свята конюхаў. На Міколу выганялі коней на поле, на начны падножны корм: “Мікола вясновы коней накорміць, Мікола восеньскі на двор загоніць”; “Вешні Мікола падножны корм коням нясе”.
* Звычайна ў гэты дзень пачыналі стрыгчы авечак. Хто спозніцца нават на дзень, можа застацца без воўны, таму што ў гэты час авечкі пачынаюць ліняць.
* У народзе існавала строгая забарона купацца да вясновага Міколы.
* Сярод маракоў існавала правіла падчас буры выносіць цудоўную ікону Міколы на палубу і маліцца аб выратаванні.
Мікола Вясенні
Мікола. Дзень памяці святога Мікалая Цудатворца (22 мая) заўсёды займаў асаблівае месца ў культуры ўсходніх славян. Мікола заўсёды лічыўся ахоўнікам усіх нямоглых, бедных, выратавальнікам, апекуном вандроўнікаў па вадзе: “Няма за мужыка паборніка большага за Міколу”; “Прасі Міколу, а ён Спасу скажа”; “Мікола на моры ратуе, Мікола мужыку воз падымае”; “Калі ніхто не паможа, то апошняя надзея на Міколу”; “Мо ніхто так не ратуе на вадзе, у дорозе ці на вайне, як святы Мікола”. У кожным праваслаўным храме ёсць яго ікона.
