Гэты лірычны верш (яго, як кажуць, у школе не праходзілі) належыць пяру Мікалая Някрасава і носіць назву «Бура». Нагадаем нашым чытачам хаця б яго пачатак:
Долго не сдавалась
Любушка-соседка,
Наконец шепнула: «Есть в саду
беседка,
Как темнее станет —
понимаешь ты?..»
Ждал я, исстрадался,
ночки-темноты!
Кровь-то молодая: закипит —
не шутка!
Да взглянул на небо —
и поверить жутко!
Небо обложилось
тучами кругом…
Полил дождь ручьями —
прокатился гром!..
А вось гэты верш у перакладзе на беларускую мову, які зрабіў Мікола Федзюковіч:
Любачка-суседка
мне шапнула зранку —
Разважала доўга:
«Ведаеш альтанку
Ў садзе…
Як сцямнее — разумееш ты?..»
Я чакаў пакутна шчырай
цемнаты!
Кроў жа маладая: закіпіць —
не жарты!
Ды пад вечар зблытаў
мне Ўсявышні карты…
Неба аблажыла хмарамі кругом…
Ўдарыў дождж залеўны —
пракаціўся гром!
Я нахмурыў бровы,
на душы — адчай:
«Сёння з ёй сустрэцца —
нават не жадай!»
Ах, галубка Любка —
дзеўка-чараўніца,
За вароты ў буру выбегчы баіцца.
Пэўна, навальніца б ёй
не замінала,
Каб яна, паненка,
моцна пакахала…
Але ўсё ж, самотны,
крочу я ў альтанку,
Падышоў і бачу —
Любачку-каханку!
Вымакла да ніткі, скалянелі ногі…
Мне было прыемна
абагрэць нябогу!
Ды з той ночкі болей броваў
я не хмуру,
Усміхнуся толькі, як пачую буру…
Цяпер — звычайныя пераклады:
бабочка — матылёк
число — лік
направление — кірунак
зябнуть — калець
птица — птушка
движение — рух
бездельник — лайдак
красивый — прыгожы
сознательный — свядомы
властелин — уладар
нежность — ласка
трясина — багна
ей-богу — далібог
тунеядец — дармаед
интересный — цікавы
дело — справа.
Ну і досыць на сёння. А заўтра, спадзяюся, зноў нешта перакладзём.
