Аляксандр АНІСІМАЎ— Давайце пачнём здалёк. Мне заўсёды было цікава, чым займаюцца беларускія рэжысёры ў перапынках паміж здымкамі ў кіно, якія часам расцягваюцца на два-тры гады. Што рабілі вы пасля таго, як выйшаў ваш папярэдні фільм?
— Я зняў дакументальны фільм, прысвечаны контр-адміралу Вількіцкаму і яго сям'і. Атрымаў велізарнае задавальненне, шукаючы матэрыялы, звязаныя з гэтым прозвішчам. Гэтыя людзі зрабілі вялікую справу для Расіі ў даследаванні Арктыкі і адкрыцці Паўночнай Зямлі, але самае цікавае, аказалася, што яны выхадцы з Беларусі.
Што яшчэ рабіў? Гадаваў дзяцей. Іх у мяне пяцёра: чатыры хлопчыкі, старэйшаму з якіх амаль трыццаць, і адна дзяўчынка, ёй шэсць гадоў. Прашу заўважыць, усе ад адной жонкі.
Здымачная група зрабіла фільм за 26 дзён— Вы ж яшчэ і акцёр.
— Я даўно адмовіўся ад гэтай прафесіі. Лічу, што гэта вельмі залежныя людзі. Я ж позна паступіў на акцёрскі факультэт — у 26 гадоў, побач вучыліся ўчарашнія школьнікі, якія літаральна гарэлі сцэнай, у мяне было трохі іншае стаўленне. Дзякуй майму педагогу Аляксандры Клімавай, яна многаму мяне навучыла. Як акцёр папрацаваў з Аўгустам Мілаванавым, Валерыем Анісенкам, Барысам Вторавым і іншымі значнымі асобамі. Але я не загарэўся гэтай прафесіяй. У выніку на дзесяць гадоў наогул выпаў з яе. Чым я толькі не займаўся! Падлогі рабіў, падвесныя столі. Трэба было чымсьці дзяцей карміць. Потым мяне паклікалі ў «Белвідэацэнтр», дзе я і захапіўся дакументальным кіно. Вось гэта мне было бліжэй.
— Вакол вашага фільма яшчэ задоўга да яго выхаду склаўся нездаровы ажыятаж. Перадача яго з адных рэжысёрскіх рук у другія вас не бянтэжыла?
— Мяне гэта наогул не турбавала. Калі дырэктар кінастудыі мне прапанаваў, я з велізарным задавальненнем узяўся за працу. Паглядзеў матэрыял і зразумеў, што мне як рэжысёру ёсць над чым працаваць. Усё астатняе мяне не цікавіла.
Фільм «Сляды на вадзе» прысвечаны 100-годдзю беларускай міліцыі— Кожны рэжысёр шліфуе сцэнарый пад сябе. Вы што-небудзь мянялі? Мелі зносіны з Мікалаем Ільінскім?
— Сцэнарый сапраўды перапісваўся некалькі разоў, і я быў апошнім. Але ўсё развівалася вельмі імкліва. У мяне нават не было часу прачытаць раман Ільінскага, які і пакладзены ў аснову сцэнарыя. Фактычна за тыдзень мне трэба было адаптаваць матэрыял і прыступаць да здымак. Я нават не ведаў, што ў сцэнарыі засталося ад кнігі, а што прыдумалі сцэнарысты. Якія героі Ільінскага, а якія — не. Я рады, што ён, убачыўшы фільм, сказаў, што пазнаў там свой твор. Дарэчы, за час працы над карцінай мы блізка пазнаёміліся. Гэта вельмі глыбокі чалавек і пісьменнік. Яму ўжо 85, але з ім цікава мець зносіны. Ён мне — як родны дзед.
— Кажаце, што ўсё развівалася імкліва. Кароткія тэрміны вас не палохалі?
— Сапраўды, мы паспелі зрабіць фільм досыць хутка. На ўсё, уключаючы постпрадакшн, пайшло чатыры месяцы. Здымалі фактычна 26 працоўных дзён. Іншага выйсця не было. Дзеянні ў фільме адбываюцца вясной—летам, а мы, можна сказаць, толькі ў верасні пачалі здымаць. Сыходзіла натура — пачыналіся халады, таму і спяшаліся. У нас жа шынялі яшчэ нават не былі пашытыя, але ўсё паспелі. Разумееце, кожны здымачны дзень каштуе каля дваццаці тысяч долараў. Мы былі пастаўлены ў жорсткія ўмовы: не маглі выдаткаваць лішнюю капейку, лепш сэканоміць. Да таго ж у нас з'явілася магчымасць запісаць аркестр і добры гук, і мы вырашылі гэта выкарыстаць.
— Абмежаваным бюджэтам тлумачыцца і адсутнасць у фільме расійскіх акцёраў? У апошнія гады «Беларусьфільм» часцяком запрашаў раскручаных медыйных персон.
— Вы самі разумееце, для чаго запрашаюць расіян: вышукваюць два мілыя тварыкі, якія і павінны зрабіць касу фільму. У мяне такой мэты не было. Я абсалютна свядома пайшоў на тое, каб былі толькі беларускія акцёры. Ну чым яны горшыя за расійскіх? Вераніка Пляшкевіч, лічу, актрыса сусветнага ўзроўню. Трапіў у ролю і Пётр Юрчанкоў. Адкрыццём для мяне стаў малады акцёр Арцём Курань. Тыя, хто бачыў фільм, параўноўваюць яго з Валодзем Шарапавым. Мне здаецца, не самае дрэннае параўнанне.
Галоўная роля была даверана маладому акцёру Арцёму КУРАНЮ— Чым асабіста вам запомніліся гэтыя здымкі?
— Ведаеце, калі цяпер, праз некалькі месяцаў, сустракаю кагосьці з артыстаў, міжволі ўсміхаюся. Гэта значыць, што працавалася нам лёгка. Мы ўсе рабілі агульную справу, уключаючы вадзіцеляў, асвятляльнікаў і г.д. Здаецца, нават прырода была з намі заадно. Чарговы здымачны дзень быў на заводзе імя Кірава. Раптам без дай прычыны пачаўся праліўны дождж. Усё, працы канец, а нам абавязкова трэба было завяршыць здымку. Я да свайго другога рэжысёра Ганны Баразны: «Што рабіць?» Яна бярэ мятлу і пачынае ёй размахваць у паветры, тыпу хмары разганяць. Раптам дождж скончыўся, неба стала светлым, і выглянула сонца. Амаль містыка.
— Як паказвае беларуская практыка, зняць фільм — гэта паўбяды. А вось разрэкламаваць яго і прадаць, не кажучы пра тое, каб увогуле акупіць, — з гэтым наогул катастрофа. Ці не баіцеся, што пасля пракату па буйных гарадах краіны ён ляжа на паліцу?
— Я прыгадваю, як было з маёй першай карцінай. У Магілёўскай вобласці, напрыклад, паставілі мэту: фільм павіннна ўбачыць кожнае дзіця. Яго паказвалі нават у вёсках. Гэта значыць, што я даўно зразумеў: патрэбны людзі, якія захочуць займацца прасоўваннем і якія ўмеюць гэта рабіць. Але зноў жа мая справа — зняць фільм, а прадаваць яго павінны іншыя.
— У кожнага рэжысёра ў стале ляжыць некалькі сцэнарыяў. Што яшчэ вы марыце зняць?
— Першы мой фільм быў дзіцячы, другі — драма. Вельмі хочацца яшчэ зняць камедыю і якую-небудзь сентыментальную гісторыю. Я не ганюся за колькасцю, хачу зняць некалькі розных фільмаў, але са сваім вядомым почыркам.
— Чаму гледачы павінны схадзіць на ваш фільм?
— Фільм рабіўся да 100-годдзя міліцыі, мне здаецца, гэта цікавая тэма. На мой погляд, у нас атрымалася атмасфернае кіно, і гледачу нават не захочацца жаваць папкорн падчас прагляду.
Фото mvd.go.1by
