Сёння прапануем вашай увазе ўрывак з верша вядомага беларускага пісьменніка і паэта Уладзіміра Караткевіча. Нельга сказаць, што гэты твор зусім невядомы шырокаму колу чытачоў. Хутчэй, наадварот. Тым не менш прачытайце яго яшчэ раз, адчуйце смак і асалоду роднай мовы і разам з паэтам ганарыцеся, што жывяце на гэтай зямлі, зусім побач з самім Богам.
«На Беларусі Бог жыве» —
Так кажа мой просты народ.
Тую праўду сцвярджае раса ў траве
І адвечны зор карагод.
Тую праўду сцвярджае
Упартасць хваль,
І продкаў запавет,
І мовы залатая сталь,
І нашых дум сусвет.
Тую праўду сцвярджае
Усё зноў і зноў
Усім лёсам, —
Няхай спакваля, —
У хмарах дубоў,
У вясёлках агнёў
Купальская наша зямля.
І няхай давядзе мне
Іншая кроў,
Што брашу,
Як сабачы сын, —
А няма нідзе
Вярнейшых сяброў
І прыгажэйшых жанчын.
Гэта край раскрытых душ і дзвярэй,
Гэты край —
Твой дом і сабор...
І тая памяць жыве не ў царкве,
А ў кожнай жыве галаве:
«На Беларусі Бог жыве...» —
І хай сабе жыве.
