Успамiнаецца, як у вёсцы Багушоўка Бабруйскага раёна спрабавалi закрыць клуб i выкарыстаць памяшканне пад нешта iншае. Як узнялiся мясцовыя жыхары, выходзiлi i на раён, i ў вышэйстаячыя арганiзацыi — куды толькi не звярталiся: « А як мы без ачага культуры? Гэта наш другi дом, дзе i спяём, i станцуем, адзiн аднаму парадуемся!»
Некаторыя кiраўнiкi гарадскiх прадпрыемстваў паспяшалiся «спiхнуць» культустановы iншаму ўласнiку: «Яны нам не патрэбныя...» Недальнабачная палiтыка, бо клуб — вытворчасць асобага роду, якая выпрацоўвае iнтэлект, духоўнасць, культуру. Без яго не абысцiся. I хто гэтага не разумее, той шмат у чым страчвае.
А вось на заводзе «Бабруйскунiверсал» нядаўна адкрылi клуб. Ды гэта сапраўдны цэнтр культурнага адпачынку, бо столькi пакояў для заняткаў у разнастайных гуртках, глядзельная зала на 250 месцаў. А якi вонкавы выгляд — залюбавацца! Усё зрабiлi з густам, уменнем. Яшчэ i памяшканне, якое мела гiстарычнае значэнне, выратавалi. Праўда, нямала i сродкаў давялося ўкласцi.
— Аднак затраты, — перакананы вопытны кiраўнiк «Бабруйскунiверсала» Уладзiмiр Аўчыннiк, — акупяцца добрым настроем працаўнiкоў, iх маральным, духоўным узбагачэннем, тым, што чалавек дасць большую аддачу на вытворчасцi. Ды i ўвогуле, дзе сабрацца, каб правесцi сход, ушанаваць перадавiкоў, па якой iншай патрэбе? Таму доўга i не раздумвалi, калi нам прапанавалi памяшканне пад культустанову. Прыкiнулi, што i як будзем рабiць, вызначылiся з тэрмiнамi. Па-магчымасцi iх скарачалi. Тут хапiла клопатаў i будаўнiкам, i майму намеснiку па iдэалагiчнай рабоце Вiктару Засямкову, якi, як кажуць, не вылазiў з аб’екта, i ўсiм нам. Рабiлi так, каб i самiм прыемна было зайсцi ў культустанову, i iншым паказаць. Тым больш думаем паставiць яе на рэйкi самаакупаемасцi. А чаму б i не? Важна тое, што побач наш заводскi iнтэрнат, школа — прыток наведвальнiкаў будзе.
Правiльна разважае кiраўнiк: людзi сёння хочуць самавыяўлення, бачыць прыгожае. Ды i ля тэлевiзара — гэта адно, а чалавечыя зносiны — зусiм iншае. Асаблiва для пажылых людзей, каля якiх i моладзь будзе трымацца. З танцамi, спевамi, разнастайнай гуртковай работай. Важна захапiцца iдэяй. А тым больш на прадпрыемстве падабраны дырэктар клуба, мастацкi кiраўнiк. У гэтым сэнсе праблемы няма, застаецца падмацаваць планы канкрэтнай змястоўнай работай, якая б мела гучанне i прыцягвала да заняткаў мастацкай самадзейнасцю ўсё болей людзей.
Цудоўны Дом культуры ўведзены ў строй у вёсцы Гарохаўка. Тут умяшчальная зала, якая можа адначасова прыняць да трохсот чалавек, бiблiятэка, фiлiял музычнай школы, трэнажорны зал. Словам, усё па-сучаснаму: працуюць вакальныя групы, гурток танцаў, спеваў, дыскатэка, праводзяцца запамiнальныя мерапрыемствы. Дзякуючы намаганням дырэктара Валерыя Васiлеўскага, добраўпарадкавана тэрыторыя вакол Дома культуры. А нядаўна тут змайстравалi iмправiзаваны калодзеж, над якiм высiцца бусел, хай ён прыводзiць i дзетак, i дарослых у культустанову i знаходзiць iм занятак па душы!
Гаворачы пра клубныя ўстановы, не магу не сказаць пра энтузiястаў гэтай справы. I першы, каго хацелася б назваць, — гэта дырэктар гарадскога Палаца мастацтваў (установа яшчэ нядаўна належала ВА «Белшына») Мiкалай Галоўкiн. Ён ужо амаль два дзесяткi гадоў узначальвае названую ўстанову. I за гэты час праведзена столькi розных вечарын, запамiнальных мерапрыемстваў, што ўсе не злiчыць. Поўнiцца культустанова галасамi i днём, i вечарам, працуюць дзесяткi гурткоў мастацкай самадзейнасцi. Менавiта яны далi шлях на вялiкую сцэну ўзорнаму калектыву «Шына-най», народнаму ансамблю танца «Юнацтва», многiм iншым, якiх добра ведаюць не толькi ў Бабруйску, але i далёка за яго межамi. А трэба ж спланаваць работу, бачыць, што сёння i заўтра. У Мiкалая Аляксандравiча якраз талент глядзець далёка наперад, усё як мае быць арганiзоўваць. Кiраўнiк жыве культустановай, а яна iм — тут узаемапрыцягненне.
Цi вось мастацкi кiраўнiк Дома культуры СВК «Гiгант», што на маёй радзiме, Ганна Зубрыкава. Памятаю, яшчэ хлапчанём прыходзiў у культустанову, Ганна Фёдараўна ёю кiравала, i ўжо не адно дзесяцiгоддзе прайшло, а яна — на сваiм пасту. Ну дык жа i энтузiяст! Ля яе спяеш i станцуеш! Сотнi вяскоўцаў далучыла да заняткаў самадзейнасцю, яна — таленавiты арганiзатар, яшчэ i адмысловы выканаўца. Магла б стаць вядомай артысткай. Аднак засталася на радзiме культуру ўзнiмаць, кавалер ордэна «Знак Пашаны», якi ўручылi яшчэ ў савецкi час. Ганна Балыка, дык тая i ўвогуле паўстагоддзя адпрацавала бiблiятэкарам у Доме культуры, таксама актыўная ўдзельнiца мастацкай самадзейнасцi. I адна, i другая — вiзiтная картка культасветнiцкай работы «Гiганта», усяго раёна. Прыемна з такiмi мець справу!
Дык цi патрэбен сёння клуб? Дзвюх думак не можа быць: вядома, патрэбен, проста неабходна ўсвядомiць ягоную важнасць, пракласцi сюды дарожку i не забываць.
